Οι εκλογές της Κυριακής σήμαναν το τέλος πολλών από όσα ξέραμε, άσχετα αν δεν θα το καταλάβουν όλοι άμεσα. Με τον καιρό θα προσαρμοστούν.
Σε επίπεδο προπαγάνδισης για παράδειγμα δεν έχουν κανένα νόημα τα τρικάκια που πετάνε τα κόμματα στους δρόμους. Δεν τα διαβάζει κανένας. Ούτε οι τοίχοι από αφίσες. Ούτε καν τα μαζικά φυλλάδια υποψηφίων που δεν δίνονται χέρι με χέρι. Γιατί είναι απρόσωπα και δεν δεσμεύουν σε σχέση εμπιστοσύνης αυτόν που κατεβαίνει στις εκλογές και εκείνον που καλείται να διαβάσει το μήνυμα.
Αποδείχτηκε επίσης ότι μπορεί να τα κάνεις όλα τέλεια επικοινωνιακά, να επενδύσεις στην εικόνα, αλλά στο τέλος να μην λειτουργεί τίποτα. Μόνο η προσωπική διασύνδεση, ο σεβασμός στον άλλο και το ενδιαφέρον για το πρόγραμμα και την πολιτική ουσία, φέρνουν πραγματική πολιτική δύναμη.
Δεν έχουν κανένα νόημα οι λέξεις «αφήγημα» και «περιεχόμενο». Είναι απλώς το επαγγελματικό λεξιλόγιο κάποιων που είναι η δουλειά τους οι εκλογές. Οι πολιτικοί και οι πολιτικές χρειάζονται αντίθετα, διακριτή ταυτότητα.
Δεν μπορεί να τα έχεις καλά με όλους. Πρέπει να βάζεις κάπου μία οριογραμμή.
Δεν ισχύει ότι αν έχεις κάποιον ισχυρό «ψηλά στο κόμμα» ή λες ότι έχεις, τότε θα αποκτήσεις και ψηφοφόρους.
Ο υποψήφιος βουλευτής θέλει και πρέπει να θέλει να εκπροσωπεί τον νομό τους και τους κατοίκους του. Και όχι να είναι «παράγοντας του τόπου».
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
