Στις συγκεντρώσεις των νομικών προσώπων και των κοινωφελών επιχειρήσεων των δήμων μέσω της κατάργησης της αυτονομίας τους, προσθέτουμε και την ενοποίηση των ΔΕΥΑ στην ύδρευση και την αποχέτευση.
Γίνεται έτσι φανερό ότι η κυβέρνηση επιχειρεί μία μείζονα αλλαγή στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Με κύριο χαρακτηριστικό ακριβώς την αλλαγή του χάρτη των δομών προς ένα μοντέλο λειτουργίας που έχει στον πυρήνα του την κεντρική διοίκηση και την ενοποίηση των σημερινών λειτουργιών. Μέχρι ποιο βαθμό δεν γνωρίζουμε αν δεν δούμε το πλήρες νομοθετικό πλαίσιο το οποίο και θα αναπτυχθεί το επόμενο διάστημα.
Η αλλαγή της σημερινής δομής πρέπει να θεωρηθεί δεδομένη συνεπώς και αυτό από μόνο του συνιστά μία αλλαγή.
Το δεύτερο ερώτημα που προκύπτει είναι το πώς θα λειτουργήσει το συγκεντρωτικό μοντέλο. Και είναι κρίσιμο γιατί έχει δύο προκλήσεις: Ποια θα είναι η μορφή διοίκησης και διαχείρισης και ποια θα είναι η σχέση του νέου μοντέλου με τους δήμους και το κεντρικό κράτος.
Ακούγονται ίσως απλά αυτά τα δύο σημεία αλλά μπορεί να γίνουν πολύ σημαντικά.
Γιατί για παράδειγμα ένας νέος φορέας των ΔΕΥΑ μπορεί να είναι πολύ πιο ισχυρός από τους επιμέρους δήμους και να έχει μεγαλύτερη ισχύ από τα αιρετά όργανα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ακριβώς γιατί θα διαχειρίζεται μεγάλους πόρους και θα έχει πολύ σημαντικό έργο.
Και η σχέση με την κεντρική κυβέρνηση σε μία τέτοια περίπτωση θα μπορούσε εν δυνάμει να αυτονομηθεί από τον έλεγχο των δήμων και να δημιουργηθεί ένας νέος πόλος μεταξύ Τοπικής Αυτοδιοίκησης και κυβέρνησης. Το ερώτημα των δομών εδώ αποκτά διαστάσεις και θέτει προβληματισμούς.
Και πιο πίσω προκύπτει και ένα πιο θεμελιακό ζήτημα, το κατά πόσον η Τοπική Αυτοδιοίκηση οδηγείται σε ένα μοντέλο με περισσότερη αυτοδιοίκηση και αυτονομία ή μεγαλύτερο τελικά έλεγχο από την κεντρική διοίκηση.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
