Αν κάτι με φοβίζει στον χρόνο που περνάει, είναι εκείνο το άδειο βλέμμα που βλέπω που και που στους άνδρες που έχουν παραιτηθεί. Ο ηλικιωμένος αλλά και ο μεσήλικας, εκείνος που μοιάζει να μην έχει τίποτα να κάνει, που κάθεται επί ώρες ακίνητος μπροστά σε μία τηλεόραση ή ένα καφενείο, χωρίς να μπαίνει στην κουβέντα με κανέναν, χωρίς να ενεργοποιείται.
Και είναι αξιοσημείωτο ότι είναι περισσότερο οι άνδρες που μένουν με άδειο βλέμμα. Ίσως οι γυναίκες να επιλέγουν πιο προσωπικούς χώρους και να μην εκτίθενται στον δημόσιο χώρο.
Μοιάζει πάντως η πλήξη να μας παρασέρνει όλους πια, άνδρες και γυναίκες. Ειδικά αν συσσωρεύεται πάνω σε έναν χρόνο που δεν γεμίζει τίποτα, στην ανεργία, την έλλειψη φίλων, τη φτώχεια που συχνά υπονομεύει από κάτω κάθε διάθεση για αλλαγή.
Είναι όμως και αυτή η πίεση πια που σε κάνει να νιώθεις ότι δεν συμμετέχεις στη ροή του κόσμου, ότι όταν μεγαλώνεις αποσύρεσαι. Αλλά και η προβληματική νοοτροπία ότι δεν μπορείς να αλλάξεις, να μάθεις κάτι νέο, να κινηθείς αλλιώς.
Η απάντηση στην πλήξη του χρόνου, δεν είναι παρά η κίνηση, η διάθεση για αλλαγή, η συνάντηση με τον άλλο. Ας μην αφήσουμε την ομίχλη της αδράνειας να μας καλύψει.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
