Tag: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ

Ο στίχος ακτινοβολεί  τη λάμψη διαμαντιού, έχει μουσικές δυνατότητες και εξωτερικές και ενδότερες. Το φως του ταξιδεύει, δεν χάνεται. Ο στιχουργός του δίνει την ακατάλυτη οργανική ενότητα, τον ενδότερο παλμό και την μέγιστη δυνατή μελωδικότητα. Η ενατένιση της ομορφιάς, δημιουργεί το στίχο και ο στίχος ανακηρύσσει την ομορφιά σαν το γνήσιο χώρο της ποίησης. Μου αρέσει η τέχνη των ήχων και των στίχων. Τέχνη...

Σταλμένο σε μένα και όχι μόνο «Φίλε μου ξαναεμφανίστηκε δυναμικά ο πληθωρισμός. Οι μισθολογικές αυξήσεις δεν καλύπτουν την ποσοστιαία άνοδο των ανατιμήσεων. Εμείς οι συνταξιούχοι – και πολλοί άλλοι – δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στα νέα επίπεδα του κόστους διαβίωσης. Μας οδηγούν σε φτωχοποίηση και περιθωριοποίηση; Τα στοιχεία που υπάρχουν δείχνουν ότι το πρόβλημα δεν αφορά αποκλειστικά τα ευάλωτα νοικοκυριά, αλλά...

Όλοι οι βασανιστές απολαμβάνουν την εξουσία τους; Όλοι οι καταχραστές απλά υπολογίζουν τους κινδύνους και ελάχιστοι δρουν εν βρασμώ; Η πλειοψηφία πράττει συνειδητά, είτε πρόκειται για μικροπαραβάσεις είτε για εκδηλώσεις αναλγησίας; “Κάποιοι” έχουν κλέψει μέλι, και το τρώνε με τις κουτάλες; Κανείς δεν δικαιούται να καταστρέφει ό,τι δεν μπορεί να ξαναχτίσει καλύτερο, ομορφότερο. Όταν δεν σέβεσαι την ιερότητα κάθε ατομικής ύπαρξης, καταλήγεις να...

Οι θύμησες απόμακρες, θύμησες από πριν λίγα χρόνια, τωρινές, εγκλωβισμένες ή ελεύθερες σε διάφανα όνειρα, διαψεύδουν ή επικυρώνουν ό,τι αποκομίσαμε από τις εμπειρίες μας. Όλα τρέχουν. Σε έναν κόσμο όπου οι μικρές και όχι μόνο καθημερινές γεωπολιτικές, κλιματικές βεβαιότητες και ισορροπίες ανατρέπονται, οι τέχνες, και ιδικά το τραγούδι, μας βοηθούν να κρατήσουμε τα συλλογικά οράματά μας και τα προσωπικά μας...

Είχε ένα τετράδιο με μία και δυο γραμμές. Έκανε αγώνα να φτιάξει ένα όμικρον της προκοπής, ένα γιώτα να μη γέρνει πολύ, ένα άλφα της αξιοπρέπειας, ένα ύψιλον, ένα ει, … Έκανε όμως ένα καλλιγραφικό και περίτεχνο πι, που και τώρα αιφνιδιάζει. Η απαιτητική μητρική ή πατρική ή.., στοργή και επιμέλεια στις πρώτες μελέτες, είναι βασικό στοιχείο για τη διαμόρφωση των...

Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω Πού πάμε; Πάμε προς μια κοινωνία όλο και πιο αδιάφορη, για τον συνάνθρωπό μας; Μια κοινωνία όλο και πιο εγωιστική; Μια κοινωνία μικρού κλειστού κύκλου; Μια κοινωνία που όλο και πιο πολύ, ο κάθε ένας μας ενδιαφέρεται για το δικό του πλουτισμό και τη δική του επιτυχία; Μέσα στη ροή του χρόνου αναζητούμε τον δημόσιο χώρο...

“Θείε μου Πέρασες από τον Αθέρα της Ικαρίας. Είδες το εικονοστάσι που έχτισε ο πατέρας σου, άρα παππούς μου! Είδες και το μνημείο μνήμης για τους νέους που το 1993, έδωσαν τη ζωή τους και ανέβασαν στα ουράνια την αυταπάρνηση, την αποκοτιά, την αυτοθυσία, την αλληλεγγύη, Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Γιώργος Κηρύκου. Στα δεκαεννέα του, στις 17 Νοεμβρίου 1973, ανέμιζε τη γαλανόλευκη...

Μάζεψε τις χαρές, να μαζέψω τις αγάπες, να τις βάλουμε παρέα με τις ελπίδες. Μ’ αυτά θα φτιάξουμε βόμβες … Ξέρω να συναρμολογώ τέτοιου είδους βόμβες … Θ’ ανεβούμε στο Μιτσικέλι, στην κορυφή του, και από εκεί θα βομβαρδίσουμε τη Γη. Κι αν μας συλλάβουν, μη φοβάσαι, οι χειροπέδες θα γελούν και δε θα κλείνουν… Οι δικαστές δε θα ‘χουν νόμους …για να μας...

Μέσα από τις υπερβατικές εικόνες των ονείρων και των συλλογισμών μας, μέσα από τις εικόνες της μνήμης μας, μέσα από τις εικόνες της καθημερινότητάς μας, περνάμε τα όρια του πραγματικού, του φανταστικού, του ανεκτού, της κανονικότητας, της εκμετάλλευσης, της ανέχειας. Κάποιες εικόνες μένουν ανεξίτηλα στον τόπο και το χρόνο! Σβήνουμε τα τραύματα που μας έχουν σφραγίσει; Προσπερνάμε τα οδυνηρά περιστατικά που βιώνουμε; Κρατάμε...

Το σχολείο ήταν πεσμένο… Οι τοίχοι έστεκαν άχαροι, μισοί… Τζάμια σπασμένα… Λίγα κομμάτια σπασμένα θρανία. Μερικά βιβλία σκονισμένα. Λερωμένες σελίδες χαρτιού, στα χώματα του δαπέδου! Ένας γερμένος σχολικός πίνακας, όπου οι διδάσκοντες έγραφαν και ζωγράφιζαν  ιδέες. Ένα άδειο μελανοδοχείο… Πήρε, τον κοντυλοφόρο και τον έκανε  σαΐτα, ακόντιο… Έκανε βόλτες κοιτώντας πάνω- κάτω, αριστερά- δεξιά, με ένα βλέμμα αδιάφορο, αμήχανο, λες και κοίταζε μακριά, πολύ μακριά… Με...

Τα βουνά μένουν στη θέση τους όλες τις εποχές. Τα χτυπούν οι αέρηδες, τα σκεπάζουν τα χιόνια. Τα χτυπούν οι αστραπές, τα δροσίζουν οι βροχές, μα αντέχουν! Τα ποτάμια δεν αλλάζουν δρόμο. Οι λίμνες μαγεύουν. Τα δέντρα αντέχουν. Όμως η θάλασσα ταξιδεύει, χωρίζει, αποδεσμεύει, ενώνει. Είναι το στοιχείο που έδωσε τη δυνατότητα στους ανθρώπους να φύγουν και να γυρίσουν ή όχι....

Η ζωή του καθενός είναι ένα μοναδικό μεγάλο ταξίδι, χωρίς τέλος. Η μουσική είναι ανάμεσα στους ανθρώπους και τους ταξιδεύει. Η υγεία, η παιδεία, η εργασία είναι από τα αγαθά που δεν πρέπει να τα στερηθεί, ούτε ένας άνθρωπος. Όσοι δούλεψαν για να έχουν μια σύνταξη, πρέπει να την έχουν χωρίς τις περικοπές που έγιναν. Δεν θέλω τα επιδόματα και δεν μου αρέσει...

Αναζητούμε τα πραγματικά τοπία που θα στεγάσουν τα όνειρά μας; Προστατεύουμε τα αμόλυντα τοπία από τις βλέψεις αυτών που θέλουν να τα καταχραστούν και να τα αλλοιώσουν, για να γεμίσουν τα πουγκιά τους; Αντιστεκόμαστε σε όσους και όποιους επιχειρούν με τις επιχειρήσεις τερατόμορφων αιολικών πάρκων και  άλλων επιχειρήσεων να καταστρέψουν για πάντα  τις σαγηνευτικές κορυφές, τα μαγευτικά μονοπάτια, ρέματα, λαγκαδιές, ποτάμια … Να αφανίσουν...

“Είμαστε μια οικογένεια τριών ατόμων. Κάθε φορά ο λογαριασμός ρεύματος πάνω από εκατόν πενήντα (150) ευρώ, δεν είχε έρθει ποτέ. Αποφασίσαμε λόγω παιδιού να τοποθετήσουμε κλιματιστικό, για να έχουμε ζέστη το χειμώνα! Τέλη Οκτωβρίου ήρθε ο πρώτος λογαριασμός (μετά την τοποθέτηση), τριακόσια (300) ευρώ! Το θεωρήσαμε λογικό και αναμενόμενο. Τέλη Φεβρουαρίου ήρθε λογαριασμός, χίλια εκατόν ενενήντα δυο (1192) ευρώ!...

Σταλμένο σε μένα και όχι μόνο. “Φίλε μου ξαναεμφανίστηκε δυναμικά ο πληθωρισμός! Οι μισθολογικές αυξήσεις δεν καλύπτουν την ποσοστιαία άνοδο των ανατιμήσεων! Εμείς οι συνταξιούχοι και πολλοί άλλοι ; Δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στα νέα επίπεδα του κόστους διαβίωσης! Μας οδηγούν σε φτωχοποίηση και περιθωριοποίηση; Τα στοιχεία που υπάρχουν, δείχνουν ότι το πρόβλημα δεν αφορά αποκλειστικά τα ευάλωτα νοικοκυριά αλλά διαχέεται...

Το σχολείο ήταν πεσμένο… Οι τοίχοι έστεκαν άχαροι, μισοί... Τζάμια σπασμένα... Λίγα κομμάτια σπασμένα θρανία. Μερικά βιβλία σκονισμένα. Λερωμένες σελίδες χαρτιού, στα χώματα του δαπέδου! Ένας γερμένος σχολικός πίνακας, όπου οι διδάσκοντες έγραφαν και ζωγράφιζαν  ιδέες. Ένα άδειο μελανοδοχείο... Πήρε, τον κοντυλοφόρο και τον έκανε  σαΐτα, ακόντιο... Έκανε βόλτες κοιτώντας πάνω- κάτω, αριστερά- δεξιά, με ένα βλέμμα αδιάφορο, αμήχανο, λες και κοίταζε μακριά, πολύ μακριά... Με...

«Δάσκαλε, με θυμάσαι… είμαι ο μαθητής σου… Για να μη πεθάνω από πείνα, πρέπει να ζήσω σαν πεθαμένος; Το μυαλό μου δάσκαλε δεν πεθαίνει. Η ψυχή μου δεν πεθαίνει. Αγωνίζομαι δάσκαλε και θα νικήσω. Αγωνίζομαι και για τους άλλους και θα νικήσουμε. Τις Κυριακές φοράω τα γιορτινά μου… αλλά θυμάμαι τα παιδιά που πεινάνε, που δεν μπορούν να εργασθούν,...

Ο χρόνος που περνά,  αλλά  γυρίζει πίσω στα γραπτά, στη μνήμη, στις καρδιές, κάθε φορά έχει και άλλο ζύγι. Καθώς ο χρόνος τρέχει, η κάθε ψυχή κάτι άλλο επιζητεί, που το άτομο μπορεί ή δεν μπορεί να ονοματίσει. Η σκέψη σταματά ή προχωρά μπρος στα «γιατί…», «μήπως …», «αν ..», «άραγε». Ο χρόνος μοιράζεται άνισα, με διαφορετική απόλαυση, αλλά με την ίδια ένταση,...

Σταλμένο σε μένα από το φίλο Δημήτρη και όχι μόνο. ” Φίλε μου οι κυκλικοί κόμβοι, είναι πολύ χρήσιμοι, αλλά πρέπει να βελτιωθούν! Ο κόμβος Μολυβαδιάς, στο δρόμο Γιάννινα- Πρέβεζα, όπως και ο κόμβος  του Ελληνικού, της δεύτερης επαρχιακής οδού, έχει μια λωρίδα! Μπορεί να ελαττωθεί η ακτίνα του κύκλου, να γίνει και δεύτερη λωρίδα. Έτσι θα ευκολύνεται η κίνηση για...

Η εξέλιξη του ανθρώπου μέσα στους αιώνες, είναι αποτέλεσμα των στόχων και των δράσεων της ανθρωπότητας, βάζοντας τον άνθρωπο στο κέντρο της έννοιας Πολιτισμός. Η ατομική και συλλογική καλλιέργεια των ανθρώπων, ήταν και είναι η αγάπη και η προσπάθεια εκείνων που πάντοτε φρόντιζαν και ενδιαφέρονταν για την εξέλιξη του πολιτισμού. Γι’ αυτούς τα οράματα που εμπνέουν τους δημιουργούς και ο καλλιτεχνικός...