Τώρα τελευταία, είναι αρκετοί εκείνοι που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Και μάλιστα αρκετοί που έχουν δημόσιο λόγο, στην πολιτική, αλλά και στα μέσα ενημέρωσης ή στη συλλογική μας ζωή. Το κυριότερο: Αποφεύγουν την πραγματικότητα και προσπαθούν να στρέψουν αλλού τον προβολέα.
Κάποιοι το κάνουν συνειδητά νομίζοντας ότι αυτό εξυπηρετεί την ισχύουσα τάξη πραγμάτων, από την οποία αντλούν συμφέροντα. Είναι αυτοί που θα ήθελαν «ηρεμία».
Άλλοι, το βλέπουν σαν ευκαιρία ανόδου προς ατομικό και μόνο όφελος- αυτοί που θα έβλεπαν και μία «ανατροπή» ίσως των ισχύοντων, φτάνει να μην πολυεκτίθονταν οι ίδιοι.
Και είναι και εκείνοι, οι πολλοί που μοιάζει να έχουν χάσει και την μπάλα και κάνουν σπασμωδικές κινήσεις προς όλες τις πλευρές. Κάτι που ίσως να το βλέπαμε και με μία συμπάθεια ή ανοχή αρχικά, αλλά υπάρχει και ένα όριο. Γιατί όλοι μας περάσαμε και περνάμε τις κρίσεις, από την οικονομία και την ακρίβεια ως την πανδημία. Αλλά κοιτάμε με ανοιχτά μάτια, ιεραρχούμε τα βασικά και προσπαθούμε, αγωνιζόμαστε να ανταπεξέλθουμε. Χωρίς να ρίχνουμε την μπάλα στην κερκίδα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
