Μάλλον ενόψει εκλογών – αλλά όχι μόνον εξαιτίας αυτών – δε θα έχει νόημα να γίνονται στο εξής και συνεδριάσεις συλλογικών οργάνων της αυτοδιοίκησης…
Παρά μόνο για υπηρεσιακά ζητήματα, που θα πρέπει να ικανοποιούνται και να επιλύονται…
Το καταλάβαμε αυτό προχθές με τη συνεδρίαση της ΠΕΔ Ηπείρου, η οποία εξέδωσε βέβαια ένα αναλυτικό δελτίο τύπου, για το τι συζητήθηκε και πως κατέληξε σε ομόφωνη απόφαση…
Δεν έμεναν καλύτερα στο τι συζητήθηκε, που άλλωστε είχαμε την ευκαιρία να το δούμε κι εμείς κι όποιος άλλος ήθελε, μέσω του διαδικτύου και της απευθείας μετάδοσης;
Εκείνο το «ομόφωνη απόφαση», με την οποία έγινε αποδεκτή η εισήγηση του προέδρου, ήταν μάλλον περιττό…
Υπήρξε ομοφωνία, αλλά σε πόσους συμμετέχοντες;
Γιατί η εικόνα που μπορείτε να τη δείτε και σήμερα, δε μας δείχνει κάποιον μεγάλο αριθμό μελών της ΠΕΔ που μετείχαν στη συνεδρίαση…
Ενδεικτικό αυτού που γράφουμε στην αρχή, ότι από τη στιγμή που προκηρύχθηκαν οι εθνικές εκλογές, τέλειωσε το «πανηγύρι»…
Κάθε αιρετός θα επιλέξει το στρατόπεδο με το οποίο θα συστρατευθεί, είτε θα επιλέξει να μην ασχοληθεί καν, για να μη δώσει δικαιώματα και θα περιμένει το αποτέλεσμα των εκλογών για να επανακάμψει…
Μία πρώτη εκτίμηση, για το κόστος των εργασιών που είναι απαραίτητες για να αποκατασταθούν οι ζημιές στο Δασικό Χωριό, για την εκπόνηση της μελέτης και για τις εργασίες ενεργειακής αναβάθμισης, βγάζει ένα ποσό πλέον των 2 εκ. ευρώ…
Και τα μισά να είναι – που συνήθως αυτά πηγαίνουν προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω – πάλι πολλά είναι…
Πολλά για να το αναλάβει η Περιφέρεια, που ειλικρινά, δεν καταλαβαίνουμε το λόγο για να πανηγυρίζει που παρέλαβε κάτι για να το φτιάξει σχεδόν από την αρχή και στη συνέχεια να το νοικιάσει…
Υπάρχει περίπτωση να προκύψει μελέτη κόστους – οφέλους, που να καταλήγει, ότι αξίζει να δαπανηθούν (και να δούμε και από ποιους κωδικούς θα διατεθούν) τόσα χρήματα, γιατί θα γίνει απόσβεση;
Μπορεί και να υπάρξει, δεν το αποκλείουμε, αλλά με βάση την κοινή λογική δεν…
Επαναλαμβάνουμε, ότι η επιλογή του ΥΠΕΝ ήταν η καλύτερη δυνατή, γιατί απαλλάχθηκε από έναν «βραχνά» που δεν ήξερε τι να τον κάνει και πώς να το διαχειριστεί…
Αφού έφτασε όμως η δουλειά εκεί που έφτασε, μήπως θα ήταν προτιμότερο να βγει στο σφυρί;
Στο κάτω – κάτω της γραφής, δε θα έχανε κάποιος κάτι, αν έβγαζε έναν πλειοδοτικό διαγωνισμό με συγκεκριμένους όρους για την πώληση του Δασικού Χωριού…
Και φυσικά, εάν δεν προέκυπτε καμία απολύτως ικανοποιητική πρόταση, θα κηρύσσονταν άγονος ο διαγωνισμός και τότε θα εξετάζαμε άλλες λύσεις…
Τι να πούμε; Μπορεί να τα βλέπουμε… επιδερμικά τα πράγματα, αλλά έτσι τα βλέπουμε.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
