Κάθε φορά που τυχαίνει να επισκεπτόμαστε το Γηροκομείο των Αγαθοεργών Καταστημάτων, φεύγουμε από εκεί με μία θετική διάθεση!
Γιατί, κάθε φορά, ανεξάρτητα από τις συνθήκες της στιγμής, εισπράττουμε δύναμη και χαμόγελα από τους ηλικιωμένους και το πώς οι ίδιοι ζουν και απολαμβάνουν την κάθε τους μέρα, αλλά και από το προσωπικό και τη διεύθυνση…
Η αλήθεια είναι, ότι δεν έτυχε να έχουμε κάποιον δικό μας άνθρωπο σε τέτοιες συνθήκες, να χρειαστεί δηλαδή να μείνει σε ένα Γηροκομείο…
Αλλά έτυχε στο παρελθόν, να έχουν φιλοξενηθεί οικογενειακοί γνωστοί και άτομα από έναν ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο…
Με εξαίρεση τις δύο τελευταίες επισκέψεις μας, που λόγω των περιοριστικών μέτρων, δεν ήρθαμε σε απευθείας επαφή με τους διαμένοντες, όλες τις προηγούμενες φορές, κακό λόγο ή παράπονο δεν είχαμε ακούσει…
Και είναι εξαιρετικά σημαντικό, γιατί δε μπορεί να ισχύει, ότι δείκτης πολιτισμού μίας κοινωνίας είναι ο τρόπος συμπεριφοράς απέναντι στα ζώα και να μην είναι η συμπεριφορά της απέναντι στους ηλικιωμένους…
Κάπως έτσι λοιπόν και χθες, όπου βρεθήκαμε εκεί για ρεπορτάζ ακούσαμε με χαρά, ότι μετά το πρώτο δύσκολο διάστημα των περιορισμών, πλέον και οι ίδιοι οι παππούδες και γιαγιάδες ζητούν από το προσωπικό να κρατήσει την είσοδο «σφραγισμένη» για όσο διάστημα χρειαστεί…
Ο φόβος του ανθρώπου μπροστά στο θάνατο, σκεφτήκαμε… Είναι κι αυτό, όμως όχι μόνον αυτό…
Στη σκέψη πολλών, όπως μας είπε ο διευθυντής του Γηροκομείου, είναι και το ενδεχόμενο κάποιος δικός τους άνθρωπος, να έρθει στο Γηροκομείο και να κολλήσει τον ιό από εκεί!
Όσο απίθανο κι αν μπορεί να είναι αυτό, το σκέφτονται. Διπλή χαρά όμως και ικανοποίηση που χθες μας είπαν, ότι υπάρχει κόσμος που δεν τους ξεχνά τους ηλικιωμένους…
Και ας μην έχουν δικού στους ανθρώπους εκεί μέσα…
Εταιρείες, σύλλογοι και ιδιώτες μεμονωμένα, προσέρχονται και κάνουν δωρεές ειδών υγειονομικού υλικού στο Γηροκομείο…
Το συναντάμε αυτό όλα τα χρόνια, για παράδειγμα τις γιορτές των Χριστουγέννων και το Πάσχα, όπου γίνονται επισκέψεις από σχολεία και τάξεις πότε για να πουν τα κάλαντα, πότε για να τραγουδήσουν, πότε για να δώσουν αυγά και τσουρέκια…
Κάπως έτσι λοιπόν, αθόρυβα και χωρίς φανφάρες, πριν λίγες ημέρες το Γηροκομείο δέχθηκε μία απρόσμενη επίσκεψη από μέλη του Συνδέσμου Φιλάθλων του Ολυμπιακού…
Νέα παιδιά, που πρόσφεραν για τις ανάγκες των ηλικιωμένων 300 μάσκες προσώπου!
Κι αυτοί δεν είχαν κάποιον δικό τους άνθρωπο, αλλά το ότι τους θυμήθηκαν αυτές τις ημέρες, κάτι μας λέει…
Δεν είμαστε και τόσο αισιόδοξοι, ότι θα βγούμε καλύτεροι (και) από αυτή την κρίση, αλλά έστω και αυτές οι μικρές κινήσεις, καλλιεργούν ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο…
