Υπάρχει ένα κρυφό πρόβλημα πίσω από τη φοβία προς τη νόσηση που βιώνουμε όλο αυτό το διάστημα. Να θελήσουμε να αποδιώξουμε τον φόβο, κάνοντας στην άκρη. Να πούμε «ωχ αδερφέ, δεν μπορώ άλλο» και να σταματήσουμε να προσέχουμε και να παίρνουμε προφυλάξεις. Δεν είναι πρωτόγνωρο και το βλέπουμε να συμβαίνει συχνά σε κρίσεις. Από ένα σημείο και πέρα εκείνος που νιώθει να συμπιέζεται προσπαθεί να ξεφύγει αρνούμενος το βάρος.
Το πρόβλημα που υπάρχει με τις φοβίες για την πανδημία είναι ότι τις αντιλαμβανόμαστε σαν προσωπική υπαρξιακή κατάσταση. Τις βιώνουμε μόνοι μας. Ακριβώς αυτό προσπαθούν να αποφύγουν οι αρνητές, Αν ο ιός ή οι πολιτικές εναντίον του, είναι μέρος κάποιου ευρύτερου σχεδιασμού, τότε εμείς ως άτομα δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αλλάξουμε κάτι ή να βιώσουμε μία μεταβολή.
Για την πλειοψηφία όμως, το βίωμα είναι ατομική υπόθεση, περνάει από βαθιά μέσα μας. Για αυτό και αναδείχτηκε ως σημαντικό το δημόσιο σύστημα Υγείας ή οι κρατικές πολιτικές για την πρόληψη και την αντιμετώπιση. Αν νιώσεις ότι η υπόθεσή σου είναι μία κοινή υπόθεση δημοσίου συμφέροντος έχεις και περισσότερες πιθανότητες να νιώσεις και λιγότερο ατομική αγωνία και φόβο. Κι ίσως για αυτό θα έπρεπε να συνεχιστούν οι καμπάνιες ενημέρωσης με προσωπικά παραδείγματα που κάνει τον κόσμο να νιώθει ότι δεν είναι ο μόνος που αισθάνεται ό,τι αισθάνεται.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
