Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου επικοινώνησε με την γυναίκα που έφτιαξε 600 μάσκες για το νοσοκομείο Γρεβενών

Με την Ελόνα Αγκόλι, την μοδίστρα στα Γρεβενά που κατασκεύασε και πρόσφερε 600 χειρουργικές μάσκες για το νοσοκομείο της πόλης, συνομίλησε τηλεφωνικά η Κατερίνα Σακελλαροπούλου.  

Στην τηλεφωνική τους συνομιλία, η πρόεδρος της Δημοκρατίας συνεχάρη την Ελόνα Αγκόλι, που έχει καταγωγή από την Αλβανία, για το ήθος, την ανθρωπιά, την ετοιμότητα και την προσφορά της.  Λίγη ώρα αργότερα η Κατερίνα Σακελλαροπούλου προχώρησε σε ανάρτηση στον προσωπικό λογαριασμό της στο facebook, με την οποία αναφέρθηκε στην «αφυδάτωση του δημοσίου βίου» που προκαλεί η πανδημία, αλλά και τη «συναισθηματική ένταση» που προκαλεί σε οικογένειες και άτομα ενώ καυτηρίασε τις ψευδείς ειδήσεις. Παράλληλα, τόνισε τη θετική σημασία του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και της ευθύνης αναφερόμενη και στα οφέλη της ψηφιακής τεχνολογίας.

«Πρέπει να βοηθήσουμε όπου μπορούμε», λέει η γυναίκα που έφτιαξε τις 600 μάσκες για το νοσοκομείο Γρεβενών

Η Ελόνα Αγκόλι είναι από την Κορυτσά της Αλβανίας, μητέρα δύο παιδιών, ενός 18χρονου κοριτσιού και ενός 9χρόνου αγοριού. Ήρθε με το σύζυγο της από την Αλβανία και τα τελευταία 21 χρόνια ζουν και εργάζονται στα Γρεβενά.

Όταν την πήραν τηλέφωνο από το νοσοκομείο Γρεβενών και της ζήτησαν εάν μπορεί να τους ετοιμάσει 600 χειρουργικές μάσκες, δέχθηκε αμέσως.

Η υπεύθυνη υπάλληλος του νοσοκομείου ζήτησε να της δώσει τιμή ανά τεμάχιο, αλλά η ίδια δεν το σκέφτηκε ούτε στιγμή. «Άκουγα συνεχώς στις ειδήσεις ότι υπάρχει έλλειψη μασκών στα νοσοκομεία ότι οι γιατροί και νοσηλευτές κάνουν συνεχώς εκκλήσεις γιατί τους τελειώνουν. Είπα αμέσως στην κυρία ότι δεν θέλω χρήματα ότι θα τις κατασκευάσω δωρεάν και θα τις προσφέρω στο νοσοκομείο και σε όσους εργαζόμενους τις έχουν ανάγκη. Τότε μου είπαν ότι θα μου στείλουν το ύφασμα, τους ζήτησα κι ένα δείγμα το οποίο χρησιμοποίησα για να κάνω πατρόν».

Η κ. Αγκόλι έχει κατάστημα ρούχων στην πόλη των Γρεβενών κι ένα μικρό εργαστήριο όπου ράβει και κάνει διορθώσεις στους πελάτες της. Ένας γείτονας της εκτύπωσε το ειδικό έντυπο για να μπορέσει να πάει στο κατάστημα της και ξεκίνησε αμέσως την δουλειά.

Όπως λέει η ίδια στο ΑΠΕ ΜΠΕ χρειάστηκε εννέα ημέρες για να τελειώσει τις 600 μάσκες, που έχουν διπλό ύφασμα και ανάμεσα τους έχει ραφτεί ειδικό φίλτρο που της έδωσαν από το νοσοκομείο.

«Είπα στην υπεύθυνη ότι εάν χρειαστούν κι άλλες μάσκες θα τις φτιάξω, γιατί θέλω να βοηθήσω», εξήγησε, λέγοντας ότι «αυτές τις δύσκολες ημέρες πρέπει εμείς οι άνθρωποι να βοηθήσουμε, όπου μπορούμε… να αντέξουμε».

Η ανάρτηση της Κατερίνας Σακελλαροπούλου:

«Ζούμε μια πρωτόγνωρη συνθήκη. Η πανδημία του κορωνοϊού ερημώνει τον δημόσιο χώρο και αφυδατώνει τον δημόσιο βίο. Η απομόνωση αυτή είναι αναγκαία, δεν είναι όμως εύκολη. Προκαλεί μια ρήξη με τον κοινωνικό δεσμό και ατομική αναδίπλωση. Μας κλείνει μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας, μακριά από αγαπημένα πρόσωπα, φίλους, κοινωνικές συναναστροφές, και μας φέρνει αντιμέτωπους με την μοναξιά, την συναισθηματική ένταση, ακόμη και την βία. Άνθρωποι χωρίς οικογένεια, ηλικιωμένοι, άρρωστοι, οικονομικά αδύναμοι, μητέρες – ή και πατέρες – που μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους, εργαζόμενοι που χάνουν ξαφνικά τη δουλειά τους, νιώθουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Παράλληλα, η σκόπιμη παραπληροφόρηση των fake news υποσκάπτει την εμπιστοσύνη μας στην επιστημονική γνώση, επιτείνοντας ακόμα περισσότερο την αγωνία με την οποία βιώνουμε αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα.

Μέσα, όμως, από την πρωτοφανή αυτή περιπέτεια που ζει ταυτόχρονα όλος ο κόσμος, αναδύεται ο ανθρωπισμός της αλληλεγγύης και της ευθύνης. Η σύγχρονη ψηφιακή τεχνολογία του δίνει μια νέα υπόσταση: διασυνδεδεμένοι με όλο τον κόσμο νιώθουμε ακόμη πιο βαθιά πως μετέχουμε στο πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μια άλλη του μορφή συναντάμε στην καθημερινή εθελοντική προσφορά: μοδίστρες φτιάχνουν μάσκες, δάσκαλοι συνεχίζουν τις παραδόσεις μαθημάτων διαδικτυακά, επιχειρήσεις παρέχουν οικονομική και υλικοτεχνική υποστήριξη. Τέτοιες πράξεις μας δίνουν μια μοναδική ευκαιρία να ξανασκεφτούμε τις ανθρώπινες αξίες και τον τρόπο που οργανώνουμε τις προσωπικές, οικογενειακές και κοινωνικές μας σχέσεις. Μας υπενθυμίζουν επίσης ότι, πάνω από όλα, μας δένει μια κοινή μοίρα που δεν είναι άλλη από την πανανθρώπινη υποχρέωση απέναντι στον Άλλον.

Σκεφτόμενη αυτό, μου έρχεται στο νου μια φράση του Michel de Montaigne, ενός από τους πιο σημαντικούς ουμανιστές του 16ου αιώνα: “Σε κάθε άνθρωπο αναγνωρίζω τον συμπατριώτη μου”.

Είναι απόλυτη ανάγκη τώρα, μέσα στον ζόφο της πανδημίας, η Πολιτεία και όλοι μας να περιβάλουμε με φροντίδα τους πιο αδύναμους, να ακούσουμε εκείνους που μας ζητούν βοήθεια, να μην αδιαφορήσουμε για τον πόνο τους. Σε λίγο καιρό, όταν πια θα έχουμε αφήσει πίσω μας αυτή τη δύσκολη εμπειρία, θα έχουμε ξαναχτίσει την κοινωνία στη βάση της ενσυναίσθησης, της φιλαλληλίας και της συνευθύνης».