Το τραγικό ναυάγιο στους Παξούς δεν ήταν το πρώτο, ούτε θα είναι και το τελευταίο.
Ειδικά σε εκείνη την περιοχή, έχουν συμβεί και άλλα ναυάγια με μεγάλες απώλειες σε μετανάστες και πρόσφυγες. Αυτή τη φορά ήταν η Ήπειρος που ανέλαβε το κρίσιμο έργο της νοσηλείας των διασωθέντων και της υποδοχής των νεκρών.
Επαναλαμβάνω ότι δεν είναι πρώτη φορά που την τελευταία δεκαετία είμαστε μπροστά σε τέτοια περιστατικά. Περιστατικά που θυμίζουν ανάλογες τραγικές καταστάσεις με μετανάστες από την Αλβανία. Θυμάμαι έναν νέο που πνίγηκε στον Καλαμά προσπαθώντας να περάσει παράνομα στη χώρα μαζί με άλλους Αλβανούς και για ημέρες δεν τον είχε αναζητήσει κανείς.
Το λέω, για να μην κάνουμε συνέχεια ότι πέφτουμε από τα σύννεφα και να μένουμε έκπληκτοι με το τι γίνεται δίπλα μας.
Είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν αντανακλαστικά από τη χορεία των εύκολων απαντήσεων (πού πάνε όλοι αυτοί, πού βρίσκουν χρήματα να πληρώσουν τους διακινητές, έχουμε αλλοίωση της χώρας μας κλπ κλπ). Τα ακούσαμε και αυτή τη φορά.
Οι περισσότεροι όμως Έλληνες όπως και οι Ευρωπαίοι που έρχονται αντιμέτωποι με τις τραγωδίες στη Μεσόγειο, το μόνο που θέλουν να μάθουν είναι πότε και πώς θα σταματήσει αυτή η πορεία θανάτου, αυτές οι διαδρομές απίστευτου ρίσκου και κινδύνου. Το ότι θα συνεχιστούν είναι βέβαιο όταν τα τύμπανα του πολέμου αυξάνουν αντί να μειώνονται σε πολλά σημεία του πλανήτη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Ευρώπη πρέπει να συνεχίσει να βλέπει ανθρώπους να χάνονται τόσο άδικα στα εδάφη και τις θάλασσές της. Η εξασφάλιση ασφαλούς διέλευσης είναι από τα προαπαιτούμενα μίας πολιτικής για τους πρόσφυγες.
