Από ένα σημείο και πέρα, η τραγωδία ενός πολέμου σε λυγίζει. Αποστρέφεις το βλέμμα σου στις εικόνες της προσφυγιάς ή του θανάτου. Πόσα να δεις… Και ψάχνεις κάτι να σε κάνει να ξεχάσεις, να αποφύγεις έστω μία πραγματικότητα η οποία μοιάζει τρομερά επιθετική πια.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι ότι αφορά ανθρώπους με κοντινά πολιτιστικά στοιχεία, όπως βιάστηκαν κάποιοι να πουν. Και οι Σύριοι σε ένα ανάλογο περιβάλλον ζούσαν σε μεγάλο βαθμό, αλλά γρήγορα έχασαν το ενδιαφέρον μας όσο δεν τέλειωνε ο πόλεμος και αυξάνονταν οι προσφυγικές ροές. Άλλωστε εκείνος που δεν βλέπει τίποτα δικό του στον «άλλο», κάποια στιγμή δεν θα δει και στους πρόσφυγες από την Ουκρανία.
Αλλά η γειτνίαση είναι ένα ζήτημα. Για αυτό έτρεξαν κάμποσοι να βρουν ιώδιο για τα πυρηνικά, γιατί ξέρουμε από το Τσέρνομπιλ τι σημαίνει μία καταστροφή στη «γειτονιά μας». Το ότι ο πόλεμος ήρθε στην Ευρώπη και μας εμπλέκει με διάφορους τρόπους, όπως πχ η ενέργεια ή το εμπόριο, όλους μας, είναι κάτι που διαφοροποιεί την κατάσταση από άλλες στο παρελθόν.
Μέχρι εκεί όμως. Αυτή η γειτνίαση το μόνο που θα έπρεπε να μας κάνει, είναι περισσότερο ενεργούς στην αλληλεγγύη προς το θύμα του πολέμου και στο αντιπολεμικό κίνημα. Αυτές είναι οι υποχρεώσεις πάντα ενός ενεργού πολίτη, για όπου κι αν γίνεται ο πόλεμος.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
