Με την κούραση που συσσωρεύτηκε πάνω μου αυτόν τον δεύτερο χειμώνα του αποκλεισμού και της απόστασης, μέσα στις αναθεωρήσεις που έκανα συνέχεια, μου έκανε εντύπωση ότι τέθηκε και το ερώτημα για το αν έχει νόημα η λογοτεχνία και η τέχνη γενικά, όταν είσαι μέσα σε ένα τόσο σκοτεινό τούνελ μαζί με εκατομμύρια άλλους ανθρώπους. Κερδίζεις κάτι με το να διαβάζεις, όταν σου απαγορεύουν σχεδόν να βγεις από το σπίτι ή να συναντήσεις άλλους ανθρώπους, με την πολιτική μέτρων κατά μίας πανδημίας;
Η απάντηση είναι εύκολη και έχει δοθεί πολλές φορές ακόμα μέσα στη μακρά ιστορία. Και να διαβάζεις και να γράφεις έχει νόημα ακόμα και κάτω από τις πιο δύσκολες περιστάσεις, Γιατί τότε μόνο μπορείς να επεκτείνεις τον χρόνο προς τα εμπρός, αλλά και προς τα πίσω και να ματαιώσεις την ισχύ του παρόντος πάνω σου.
Δεν το βρίσκεις πάντως εύκολα. Γιατί η ματαιότητα χτυπάει τυφλά και παντού. Δεν είναι εύκολο όπως πατάς το κουμπί για να δεις μια τηλεοπτική σειρά, που πολλοί σταμάτησαν κι αυτό ακόμα στη δεύτερη καραντίνα.
Αλλά ένα καλό βιβλίο έχει το μαγικό να εισβάλλει στον κόσμο μας με τέτοιους τρόπους ώστε να ανοίγει νέους δρόμους. Να δείχνει το τέλος του τούνελ πιο κοντά και την αρχή για νέες περιπέτειες.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
