Κανείς μας δεν θα μπορούσε πέρυσι τέτοιον καιρό, να σκεφτεί ότι θα ξαναπερνούσαμε δεύτερο Πάσχα στη σειρά, κλεισμένοι μέσα, με πολλά περιοριστικά μέτρα και μεγάλη ανασφάλεια και φόβο για μία ασθένεια. Αν το δούμε από απόσταση, είναι μια ακατανόητη συνθήκη, που ξεπερνά τα όσα έχουν βιώσει οι νεώτερες γενιές.
Και το Πάσχα, δεν είναι μόνο η θρησκευτική γιορτή, αλλά ένα σύνολο από μικρές και μεγάλες παραμέτρους που συνιστούν ένα διαφορετικό κοινωνικό γεγονός που έχει μία ιδιαίτερη, ξεχωριστή θέση στην ζωή μας. Ας σκεφτούμε μόνο ότι το Πάσχα είναι συχνά μία από τις λίγες ευκαιρίες να βρεθούμε από κοντά με συγγενείς και φίλους που βρίσκονται μακριά μας. Κι ας μην ξεχνάμε και το οικονομικό αποτύπωμα, την κίνηση της αγοράς, την έλλειψη της οποίας κατανοήσαμε όλοι μας ως μείζον γεγονός όλον αυτόν το χρόνο του παρατεταμένου lockdown.
Αλλά δεν λέμε κάτι πρωτότυπο εδώ. Ποιος δεν καταλαβαίνει την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, το πόσο έχει αλλάζει η ζωή του όλους αυτούς τους 13 μήνες. Χρειάστηκε όμως να διανυθεί όλο αυτό το χρονικό διάστημα, για να γίνει κοινά αντιληπτό, ότι η πανδημία ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μία θανατηφόρος ασθένεια. Μετέβαλε τις ζωές σε βαθμό πρωτόγνωρο, έπληξε την παγκόσμια οικονομία, άλλαξε καίρια τις κοινωνικές σχέσεις. Πρόκειται για ένα ιστορικό φαινόμενο.
Το κρισιμότερο όμως δίδαγμα, αυτό που καταλάβαμε όλοι μας σχεδόν, έχει να κάνει και με το μήνυμα του Πάσχα και δεν είναι παρά η σημασία της ζωής και ο αγώνας για την κατανίκηση του θανάτου.
Όλο αυτόν τον χρόνο, καταμετράμε απώλειες και ασθενείς προσπαθώντας να δούμε την πορεία της πανδημίας. Κανένας άλλος όμως δείκτης δεν θα μας δείξει περισσότερο για το τι συμβαίνει από τη νίκη της ζωής. Αυτό θέλουμε, για αυτό αγωνιζόμαστε όλοι μας, ο καθένας και η καθεμιά μας από το μικρό του πόστο, από τη θέση που κατέχει.
Να μη συνηθίσουμε την ασθένεια, να μη συνηθίσουμε τις απώλειες, να μη συνηθίσουμε τον αποκλεισμό. Μόνος δρόμος παραμένει πάντα η ζωή.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
