Το τελευταίο διάστημα αποφεύγω να βγαίνω στην πόλη αν δεν έχω κάποια υποχρέωση ή κάτι από τη δουλειά. Μόνο για περπάτημα γύρω από το σπίτι ή ως τη λίμνη τα σαββατοκύριακα. Νομίζω ότι κουράστηκα από αυτήν την επανάληψη του κενού, του αναμενόμενου, του λίγου, του περιορισμένου. Και πόσο ανέμελη μπορεί να είναι μία βόλτα στην πόλη με κλειστό ένα μέρος της αγοράς, με μάσκες με όλα αυτά τα μέτρα. Πώς να βρεις διάθεση;
Δεν λέω ότι δεν υπήρξαν και χειρότερα. Πέρυσι το Πάσχα, που ακόμα δεν είχαμε καν υποψιαστεί τι έρχεται, ήταν τρομακτικοί οι άδειοι δρόμοι. Θυμάμαι που είχα βγει για ρεπορτάζ στην τηλεόραση στην πλατεία και κάτω στο παραλίμνιο και δεν μπορούσα να χωνέψω την απουσία των ανθρώπων. Δεν μπορείς να νιώσεις καλά όταν λείπουν οι άνθρωποι από παντού.
Φέτος είναι καλύτερα τα πράγματα γιατί προσδοκούμε ότι θα επανέλθουμε. Κανονικότητα είναι ότι όταν περπατάς στο δρόμο, χαιρετάς φίλους και γνωστούς, σκέφτεσαι την πόλη σαν κομμάτι σου, έχεις την ελευθερία της επιλογής. Αυτή είναι η προσδοκία φέτος, η ανάκτηση της ελεύθερης επιλογής.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
