Αυτό που είχαμε παρατηρήσει στην κρίση ήταν ότι… αργούσαν τα Χριστούγεννα. Όπως και με όλες τις μεγάλες γιορτές τότε, έπρεπε να φτάσουν οι τελευταίες ημέρες για να πιάσουμε κάποιο διαφορετικό άρωμα στην ατμόσφαιρα. Κι ήταν και λογικό, αφενός γιατί είχαμε άλλα προβλήματα στο κεφάλι μας που μας απασχολούσαν συνέχεια, αφετέρου γιατί δεν μπορούσαμε οικονομικά να ακολουθήσουμε τις παλιές καταναλωτικές συνήθειες που ταιριάζουν και με το «γιορτινό άρωμα».
Αέτοιες αλλαγές στον τρόπο ζωής μας ήταν που πονούσαν περισσότερο, γιατί έδειχναν πολύ φανερά το πλήγμα που έφερε η κρίση.
Αυτόν τον καιρό ζούμε κάτι ανάλογο. Που δεν μπορούμε πια και να το αποδώσουμε στο σοκ της πανδημίας και τους περιορισμούς από τα μέτρα, γιατί πλέον όλοι σχεδόν λειτουργούν σαν μην υπάρχει πανδημία. Οπότε επιστρέφουμε στο βασικό, ότι δεν υπάρχουν λεφτά, αλλά ούτε και διάθεση για γιορτή. Ακόμα.
Μία πάντως αλλαγή που συντελέστηκε σταδιακά είναι ότι από ένα σημείο και πέρα, αποφασίσαμε ότι θα γιορτάσουμε ακόμα και κάτω από τις χειρότερες των περιστάσεων. Το πήραμε απόφαση ίσως και με την πανδημία που περιμέναμε να τελειώσουν οι ατελείωτες καραντίνες. Κάποια στιγμή αναλαμβάνεις την ευθύνη του χρόνου σου και της διάθεσής σου. Κι ανακαλύπτεις ότι μπορείς να γιορτάσεις και με λίγα μέσα, υπό πολλούς αστερίσκους, αλλά και με διάθεση για υπέρβαση. Γίνεται…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
