Το «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει» για το μέλλον είναι μία εύκολη φράση που χρησιμοποιούμε όταν νομίζουμε ότι υπάρχει χρόνος. Έρχεται όμως καμιά φορά η πραγματικότητα και σου λέει ότι δεν υπάρχει χρόνος ή μάλλον έχει άλλες προτεραιότητες αυτός ο χρόνος και πρέπει επιτακτικά να ασχοληθείς. Αυτό θα έπρεπε να το είχαμε καταλάβει όλα αυτά τα χρόνια των κρίσεων.
Το ερώτημα όμως που μπαίνει δεν είναι μόνο αν έχουμε τις ψυχικές αντοχές να δηλώνουμε «παρών» σε κάθε νέα πτύχωση. Αλλά στο αν έχουμε και κάτι να πούμε επί της ουσίας.
Γιατί αυτό είναι άλλο περίεργο του χρόνου, δεν μας περιμένει μέχρι να προσαρμοστούμε.
Και περνάνε όντως τα χρόνια, κυριολεκτικά από πάνω μας και εμείς δεν το πιάνουμε ότι ξεμείναμε πίσω και αποκομμένοι. Νομίζουμε ότι ισχύουν τα παλιά, αλλά παλιώσαν κι αυτά. Ιδιαίτερα αν δεν τα είχαμε χωνέψει καλά, αν δεν τα είχαμε βαθύνει ώστε να είναι πιο στέρεα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
