Φίλε μου στις ορειβασίες μας ήσουν πάντα μπροστά από μένα. Μας φωτογράφιζες, μας βιντεοσκοπούσες, με φωτογράφιζες, με βιντεοσκοπούσες. Στο τέλος τραγουδούσαμε, χορεύαμε, με φλογέρα ντέφι και τουμπερλέκι.
Μετά κουβεντιάζαμε, σε πείραζα, με πείραζες, πάντα με το χαμόγελό σου, εκείνο το χαριτωμένο χαμόγελό σου.
Έλεγα ανέκδοτα. Έφερνες τις αντιρρήσεις σου, έκανες τις παρατηρήσεις σου και μετά γελούσες. Σε ρωτούσα αν το κατάλαβες και γελούσες
Σε παρακολουθούσα στο ράδιο, στις αγάπες σου, στα μέσα.
Ήσουν ωραίος.
Μας λείπεις, φίλε μας, Γιάννη Κράνο, φίλε μου.
Θα ζεις στις καρδιές μας, θα σε βλέπουμε στις αγάπες μας, στα όνειρά μας, στις ελπίδες μας.
Γιώργος Μακρίδης
