Περιγράφαμε μέχρι πρότινος αυτήν την αίσθηση κινδύνου και ανασφάλειας που απέπνεε η οικονομική κατάσταση της χώρας με την ακρίβεια, σε συνδυασμό με την παγκόσμια κρίση στην ενέργεια και τις εφοδιαστικές αλυσίδες καθώς και τις συνέπειες του πολέμου. Μία πολύπλοκη συνθήκη που συνεχίζει να τροφοδοτεί τη ρευστότητα και την αβεβαιότητα για το προς τα πού οδηγείται συνολικά ο πλανήτης.
Ήρθε όμως και το καλοκαίρι στην Ελλάδα να μας δείξει ότι μπορεί να γίνει ακόμα πιο απειλητική η κατάσταση. Είχαμε το δραματικό ναυάγιο στην Πύλο με τις απώλειες εκατοντάδων ανθρώπων και μετά τις φωτιές που μας δημιούργησαν την αίσθηση ότι ο κίνδυνος είναι παντού και λίγα μπορούμε να κάνουμε για να τον σταματήσουμε έγκαιρα. Για να έρθει και η τραγική εξέλιξη με τη χουλιγκανική βία για να δείξει ότι τα βήματα που κάνουμε ως κοινωνία αποδεικνύονται μετέωρα.
Αυτό το κλίμα ρίσκου και διακινδύνευσης, αυτό το διαρκώς μεταβαλλόμενο σκηνικό που περιμένεις κάθε πρωί να ακούσεις το χειρότερο, δεν μπορεί να μετατραπεί σε μια συνθήκη κανονικότητας. Όσο μεγάλα κι αν είναι τα διεθνή θέματα που ταλανίζουν την ανθρωπότητα, όσο σκληρές και να είναι καταστάσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στην καθημερινότητα στη χώρα μας, δεν πρέπει να αφήσουμε τον φόβο και την ανησυχία να εγκαθιδρυθούν ως πραγματικότητες.
Κι από αυτήν τη σκοπιά, το πρόβλημα γίνεται πολιτικό. Γιατί χωρίς πολιτικές που θα επιδιώκουν την κοινωνική ειρήνευση και θα ικανοποιούν τις ανάγκες των ευάλωτων και ανίσχυρων μπροστά σε όλα αυτά τα φαινόμενα κρίσης, τότε δεν μπορεί να ανοίξει και κανένας δρόμος προς την ασφάλεια και την ευημερία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
