Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει δημοσιοποιήσει με κάποιον τρόπο ένα τοπίο από τις διακοπές του, όποια μορφή κι αν έχουν αυτές. Οι φωτογραφίες πέφτουν κατά ριπάς κι από παντού. Εντάξει, οι δυνατότητες δημοσιοποίησης είναι περισσότερες από ποτέ. Είναι σαν να μπορεί όλη η ανθρωπότητα να βρίσκεται συνέχεια δικτυωμένη, σαν να είναι όλος ο πλανήτης έτοιμος να πατήσει το κουμπί της ανάρτησης. Κι όλοι θέλουμε να δείξουμε ότι ήμασταν κάπου, ότι είμαστε τώρα κάπου live.
Νομίζω ότι πλέον δεν είναι θέμα επίδειξης και εντυπωσιασμού. Άλλωστε ακριβώς επειδή δεν θέλουν να ζουν και σε μικρές φούσκες εντυπώσεων ήδη αρκετοί αποσύρονται από τον κόσμο των αναρτήσεων και επιλέγουν να είναι λιγότερο δημόσιοι. Υπάρχει ένα τέτοιο μικρό ρεύμα.
Μοιάζει όμως, να έχει γίνει θέμα προσωπικής ταυτότητας να δηλώνουμε την άποψή μας, τη γνώμη μας, τα βιβλία που διαβάζουμε, τις συναυλίες που πήγαμε ή τις ακρογιαλιές που κολυμπήσαμε.
Και ίσως να έχει γίνει κομμάτι μίας αντίληψης και το να μην τα κάνουμε όλα αυτά, αλλά να τα δείχνουμε. Γιατί είναι πολλές οι θάλασσες που ανεβάζουμε, αλλά πολύ λίγες οι μέρες που μπορούμε να κάνουμε διακοπές πια. Μη μας ξεγελάει η ευμάρεια της εικόνας. Αλλά ίσως να νιώθουμε καλά να δείχνουμε κάτι κι ας μην είναι μία πλήρης εμπειρία. Ίσως να θέλουν κάποιοι να δείξουν μια δυνατότητα, μία εκδοχή για το πώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα. Ας το δούμε κι έτσι.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
