Είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες που διαμορφώνουν κάθε φορά τις δικαστικές αποφάσεις…
Όποιος έχει παρακολουθήσει διάφορες δίκες για αστικές, αλλά κυρίως για ποινικές υποθέσεις, αντιλαμβάνεται ακριβώς για τι πράγμα μιλάμε…
Το να εμφανιζόμαστε μετά από μία απόφαση της Δικαιοσύνης να λέμε, ότι «μίλησε η Δικαιοσύνη», μοιάζει σαν κακόγουστο αστείο…
Η Δικαιοσύνη πάντα μιλά, απλώς κάποιες φορές, αυτό που «λέει», οι αποφάσεις της δηλαδή, δε συμβαδίζουν με το λαϊκό αίσθημα…
Στην προκειμένη περίπτωση έγινε αυτό ακριβώς, που απαιτούσε η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, αλλά και σύσσωμο σχεδόν το πολιτικό σύστημα της χώρας…
Να μην αδικούμε τα κόμματα, που όντως είχαν, έχουν και θα έχουν τις διαφορές τους, αλλά εκπρόσωποι όλων των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου ήταν εκείνοι που αποφάσισαν – επί Σαμαρά – να συγχωνεύσουν τις δικογραφίες για τα εγκλήματα της Χ.Α για να φτάσουμε στην προχθεσινή απόφαση καταδίκης…
Η Δικαιοσύνη μπορεί να άργησε, αλλά αποφάσισε να στείλει στη φυλακή τους Έλληνες εκφραστές – νοσταλγούς του ναζισμού…
Ίσως να ήταν και καλό τελικά, που καθυστέρησε να έρθει αυτή η ώρα, γιατί αλλάζουν οι συνθήκες χρόνο με το χρόνο και αν η δίκη είχε ολοκληρωθεί με διαδικασίες εξπρές, πιθανότατα, να ήταν διαφορετική και η απόφαση…
Μπορεί ο περιφερειάρχης – και πολλοί άλλοι φυσικά – να λέει, ότι δεν κρίνονται οι δικαστικές αποφάσεις, ωστόσο εμείς έχουμε διαφορετική άποψη, ακολουθώντας το «… και οι κρίνοντες, κρίνονται».
Και είναι διαφορετική η κρίση επί της δικαστικής απόφασης και διαφορετικός ο σχολιασμός…
Όπως λοιπόν όλες οι αποφάσεις θα πρέπει να κρίνονται, έτσι και η συγκεκριμένη αποτυπώνει δύο παραδοχές…
Μέσα από την εξαντλητική δικαστική διαδικασία ετών, την αποτύπωση της εγκληματικής δράσης του ναζιστικού μορφώματος και αφετέρου τη «σχέση» που – θα πρέπει να – έχει η Δικαιοσύνη με την κοινωνική πραγματικότητα…
Θα πρέπει ως κοινωνία όμως, να πάμε παρακάτω. Και αφού είναι ώριμες οι συνθήκες, να συζητήσουμε για το μέλλον της χώρας…
Το θάψαμε για τα καλά το αυγό του φιδιού ή μπορεί να «γεννήσει» ξανά και ξανά;
Και εκεί θα πρέπει να εστιάσει ο προβληματισμό όλων… Προφανώς ευνόησαν οι συνθήκες της κρίσης και όχι μόνο για να έρθει στο προσκήνιο η Χ.Α…
Όμως, πέρα από τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, ρόλο έπαιξε και το αξιακό σύστημα, το υπόβαθρο χιλιάδων πολιτών, που την στήριξαν…
Και αν υπάρχει ένας τομέας που οφείλουμε όλοι να επενδύσουμε, ώστε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για μία καλύτερη κοινωνία, για συνειδητοποιημένους και ελεύθερους πολίτες, είναι να ασχοληθούμε με την Παιδεία της επόμενης και κάθε επόμενης γενιάς…
Και το χρέος αυτό δεν είναι μόνον της Πολιτείας. Αλλά είναι δικό μας, του καθενός ξεχωριστά και ειδικά εκείνων, που μεγαλώνουν παιδιά…
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
