Θυμάμαι παλιά στη δουλειά, ίσως όχι και τόσο παλιά όσο νομίζουμε, ότι δεν είχα σύνδεση ίντερνετ στον δικό μου υπολογιστή και έπρεπε να περιμένω να συνδεθώ σε κάποιον άλλον για λίγη ώρα. Τότε είχα την τακτική να κατεβάζω όχι μόνο ό,τι έψαχνα αλλά και ό,τι άλλο πίστευα ότι μπορεί να με ενδιαφέρει. Δεν διάβαζα παρά μόνο έναν τίτλο και κατέβαζα όλη την ανάρτηση για μελλοντική χρήση. Σπάνια όμως τα χρησιμοποιούσα όλα αυτά και γέμιζαν οι φάκελοι με αρχεία που συχνά δεν είναι καν ένα σωστό τίτλο για να ξέρεις τι είναι.
Μάλιστα για μία μεγάλη περίοδο δεν έσωζα μόνο τα πάντα, αλλά τύπωνα κιόλας πολλά σε κανονικό χαρτί για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα χαθεί κάτι ενδιαφέρον. Και μετά έπρεπε βέβαια να πετάξεις όλο αυτό το χαρτομάνι. Πρόσφατα πέταξα τηλεγραφήματα πρακτορείων με ιστορία 20 χρόνων πίσω και αναρωτιόμουν πια και τι με έκανε τότε να κρατήσω μία είδηση.
Να παραδεχθώ πάντως, ότι συχνά κάτι που τυπώθηκε στο χαρτί, δεν το βρίσκεις πια στο δίκτυο, αν δεν έχεις φροντίσει να κρατήσεις και το αρχείο. Πολλά έχουν σβηστεί ή έχουν αλλάξει μέσα στα χρόνια.
Σήμερα δεν συσσωρεύουμε πια αρχεία, αν και δεν έχει σβήσει τελείως και αυτή η επιλογή. Σήμερα αναζητούμε και είμαστε σίγουροι ότι όλα μπορούν να βρεθούν ανά πάσα στιγμή, και η καθημερινή μας περιήγηση στο δίκτυο μοιάζει περισσότερο με ένα βίωμα αισθήσεων και προσλήψεων. Πιάνουμε περισσότερο το άρωμα της κατάστασης, την αίσθηση του επίκαιρου. Και σίγουρα μας διαφεύγει το όλον αφού κινούμαστε στα όρια του δικού μας ψηφιακού σύμπαντος με την πίστη ότι αν το θελήσουμε μπορούμε να ανοίξουμε και νέους δρόμους. Δεν είμαι πάντως σίγουρος τελείως για αυτό.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
