Η παγκόσμια οικονομία δέχεται εδώ κι ένα μήνα ένα μεγάλο πλήγμα και αναμένεται να συνεχιστεί για ακόμα έναν μήνα τουλάχιστον. Η ανησυχία είναι πολύ μεγάλη. Γιατί όμως υπάρχει τόσος φόβος για τις μελλοντικές επιπτώσεις;
Δεν την καταλαβαίνεις εύκολα αυτήν την αυθαιρεσία που ξεσπά με κάθε κρίση. Ή μάλλον την καταλαβαίνεις, αλλά πάντα νιώθεις έκπληκτος σαν να είναι η πρώτη φορά.
Έχει προκύψει ένα ιδεολογικό και πολιτικό ζήτημα με τα εκτεταμένα μέτρα παρέμβασης στην οικονομία που επιλέγουν οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη, μεταξύ αυτών και η ελληνική.
Το ότι έπρεπε να κάνουμε για να είμαστε στη δύσκολη θέση σήμερα δεν έχει να κάνει με την αναγκαία στήριξη του συστήματος δημόσιας υγείας ή των μηχανισμών πρόληψης.
Τι είναι άραγε χειρότερο; Οι νέοι περιορισμοί στις μετακινήσεις, η απειλή της ασθένειας, η ανησυχία για την κατάρρευση της οικονομίας; Κανείς δεν μπορεί να τα ξεχωρίσει όπως έχουν κάτσει αδιάλυτα στο βάθος των πιο σκοτεινών μας σκέψεων.
Μέσα σε όλες τις άλλες αγωνίες μας, μας έχει πιάσει και μια εμμονή να βγουν όλα τα απαγορευτικά μέτρα με τη μία. Κι από την άλλη να ρυθμιστούν και τα πάντα στην οικονομία με μία μόνο εγκύκλιο αν είναι δυνατό. Τα θέλουμε όλα και σε λίγες ώρες.
Θυμάμαι μία νύχτα σε μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα περισσότερα από 15 χρόνια τώρα, στις καλές μέρες που ταξιδεύαμε και νομίζαμε ότι ο κόσμος είναι δικός μας, θυμάμαι λοιπόν που ξύπναγα μέσα στον ύπνο μου απότομα από τις σειρήνες των περιπολικών της Αστυνομίας.
Η διαρκής αμφισβήτηση των μέτρων και των πολιτικών για την αντιμετώπιση της επιδημίας, δεν είναι πάντα ένδειξη ενός κάποιου ανυπότακτου ή μίας στάσης αντι-εξουσίας.
Σημασία έχει ο άνθρωπος. Όχι μόνο ως το επίκεντρο των πολιτικών προστασίας, αλλά και ως η κινητήρια δύναμη για να αλλάξουν τα πράγματα. Αλλά σημασία έχουν και οι πολιτικές, η ανάπτυξη δράσεων που να αφορούν τους πολλούς, την κοινωνία όπως λέμε.
Δεν πέρασαν και πολλές μέρες από όταν πρωτομάθαμε για τη νέα επιδημία. Κι ας μην ξεχνάμε ότι για πολλούς οι πρώτες σκέψεις όπως τις εκφράζαν ήταν να διαχωριστεί ο κόσμος.
Μετά κόπου πλέον και η δημοσιογραφική εργασία αφού πλέον, όπως είναι φυσικό, η ειδησεογραφία μονοπωλείται από τη νέα ασθένεια που έχει πλήξει τον πλανήτη. Άντε και λίγο προσφυγικό που κι εκεί φαίνεται να έχει κουραστεί και το πολιτικό δυναμικό.
Υπάρχει όντως ένα θέμα με τη στάση της Εκκλησίας στη συζήτηση για τα μέτρα πρόληψης για τον κορωνοϊό. Είναι σαν μην αναγνωρίζει την ανησυχία πολλών, που σίγουρα κάποιοι θα είναι και πιστοί.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.OKΠολιτική Απορρήτου