Η απαγόρευση κυκλοφορίας πολιτών επί πολλές ώρες σε τρεις δημόσιους χώρους της πόλης, με σκοπό την αποφυγή μετάδοσης του κορωνοϊού, προκάλεσε κάποιες αντιδράσεις.
Αντιδράσεις που περιορίζονται πάντως σε μία ρητορική αντίθεσης κυρίως στα social media και σε έναν ίσως πιο διευρυμένο σκεπτικισμό από περισσότερους, χωρίς να συμπυκνώνεται σε κάποιο είδος κεντρικής και πολιτικής αντιπαράθεσης με την απόφαση της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας.
Γιατί είναι φανερό, ότι το βάρος των γεγονότων που είναι σε εξέλιξη και το μέγεθος του εγχειρήματος αντιμετώπισης των συνεπειών της πανδημίας, ξεπερνά τα όποια προβλήματα καθημερινότητας έχει μία περιφερειακή πόλη, μίας μικρής χώρας όπως η Ελλάδα.
Μία περιορισμένη απαγόρευση συνάθροισης σε έναν χώρο, όχι πάνω από κάποιες εβδομάδες, δεν αντίκειται σε κανέναν νόμο και σε καμία περίπτωση δεν συνιστά
πολιτική καταστολής ατομικών δικαιωμάτων και άλλα τινά. Όποιος ενδιαφέρεται για τα ατομικά δικαιώματα έχει άλλα πεδία να ασχοληθεί, με πολύ μεγαλύτερες προκλήσεις. Μία παρατεταμένη βέβαια περίοδος απαγόρευσης και περιοριστικών μέτρων, είναι βέβαιο ότι θα εγείρει πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, για να μην μιλήσουμε για τις οικονομικές επιπτώσεις. Αλλά κι εκεί, είναι δύσκολο να οριοθετήσεις την έννοια του «παρατεταμένου». Ένα περίπου τρίμηνο για να αναφερθούμε στην εμπειρία της Κίνας, είναι μεγάλο διάστημα; Μάλλον όχι έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα. Αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση.
Ας γυρίσουμε όμως στο μικρό θέμα με τον παραλίμνιο και το δάσος του Φρόντζου. Το ότι υπήρχε κινητικότητα, υπήρχε. Για τους περισσότερους ίσχυε ότι, έπρεπε να πάρεις το αυτοκίνητό σου από ένα άλλο μακρινό σημείο της πόλης, παρέα ίσως με κάποιον άλλο και να φτάσεις στο Κάστρο, τα παλιά σφαγεία ή την πρώτη γέφυρα και να αρχίσεις μία μεγάλη βόλτα σε μία διαδρομή που ακολουθούσαν κι άλλοι, πολλοί. Αυτή η κατάσταση δεν περιλαμβάνεται στον ορισμό της «μετακίνησης 6», ούτε ανταποκρίνεται στο πνεύμα του μέτρου περιορισμού. Αλλά ας πούμε ότι το παραβλέπουμε κι αυτό. Η απαγόρευση έχει να κάνει περισσότερο με το φόβο, με την πιθανότητα ότι μπορεί να δημιουργηθούν συνθήκες μετάδοσης του ιού. Ποιος μπορεί να αγνοήσει αυτήν την πιθανότητα; Ας αφήσουμε την επιλογή των μέτρων σε όσους έχουν ειδικές γνώσεις και εμπειρία.
Αδικείται προφανώς ο μοναχικός περιπατητής που τηρεί τα μέτρα ατομικής προστασίας και θέλει να κάνει μερικά χιλιόμετρα. Όμως και αυτοί οι πολίτες, θα αναγνωρίσουν ότι για λίγες εβδομάδες, όλοι μπορούν να κάνουν υπομονή ειδικά σε μία περίοδο που αυτή η υπομονή των πολλών αμείβεται με χαμηλή διασπορά της νόσου, μεγάλες αντοχές του συστήματος υγείας, θεραπευμένους ανθρώπους και την εικόνα μιας χώρας που τα καταφέρνει, μία εικόνα που θα τη χρειαστεί αν όχι φέτος σίγουρα το 2021, όταν θα μπορεί να γίνει ένας εξαιρετικός τουριστικός προορισμός. Αλήθεια, δεν είναι σπουδαίο που η Ήπειρος και τα Γιάννενα έχουν λίγα κρούσματα; Δεν θα ωφελήσει την πόλη στο μέλλον αυτή η κατάσταση, που όλοι ευχόμαστε να συνεχιστεί;
Τι προκύπτει ως αδυναμία; Η έλλειψη μίας βιώσιμης πόλης που θα είχε τις υποδομές σε κάθε γειτονιά ώστε να κινείται με ασφάλεια ο κόσμος και ιδιαίτερα
όσοι έχουν δυσκολίες προσβασιμότητας. Γιατί όντως πολλοί που δεν μπορούν να περπατήσουν στην περιοχή τους επιλέγουν τον πεζόδρομο της λίμνης ή τον παράδρομο της παράκαμψης. Όταν επιστρέψουμε στην κανονικότητα, ας φροντίσουμε να κάνουμε πιο προσβάσιμη την πόλη μας.
Το επόμενο διάστημα, θα χρειαστεί να περιορίσουμε τις κινήσεις μας, συνειδητά, γύρω από το σπίτι μας και όπου έχουμε ανάγκη και υποχρέωση να πάμε. Θα
δώσουμε έτσι χώρο και χρόνο στον ιατρικό κόσμο της χώρας να φροντίσει τους ασθενείς και ελπίζουμε ότι θα περιορίσουμε τη μετάδοση της νόσου. Στη συνέχεια, οι ειδικοί, που μέχρι τώρα έχουν πάει πολύ καλά στις προβλέψεις τους, θα ανακοινώσουν τα επόμενα βήματα. Εκεί, θα μπορέσουμε να ανακτήσουμε ξανά το χώρο και τον χρόνο μας, στο μέγιστο κάθε φορά εύρος τους. Είναι η πολιτική, αλλά και η άσκηση της υπομονής που κρατάνε φρέσκια την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά.
