Η σχέση που είχαν (και έχουν) διάσημοι συγγραφείς με το φαγητό έχει περιγραφεί αναλυτικά στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο της Ντιν Φόκνερ Ουέλς «The Great American Writers’ Cookbook» στις αρχές της δεκαετίας του ’80 (σήμερα είναι εξαντλημένο), έχει γίνει θέμα σε αρκετά blogs (κυρίως αμερικάνικα, όπως το εξαιρετικό «paper and salt»), έχει δημοσιευτεί και αναδημοσιευτεί πολλές φορές σε έντυπα και site και το θέμα είναι ανεξάντλητο, γιατί το φαγητό είναι κάτι που αφορά όλους και σχεδόν όλοι έχουν να μοιραστούν μια συνταγή. Τα πιάτα διάσημων συγγραφέων που μπορεί να βρει κανείς είναι αμέτρητα, κάποια από αληθινές συνταγές, με αποδεικτικά στοιχεία (αποσπάσματα από βιβλία τους ή φωτογραφίες από γράμματα που είχαν στείλει σε φίλους) κι άλλα φανταστικά (σε αρκετές περιπτώσεις κάποιος μαγειρεύει το πιάτο που αναφέρεται σε ένα βιβλίο). Το βιβλίο της Ντιν Φόκνερ Ουέλς αξίζει να παρουσιαστεί μόνο του, σε ξεχωριστό θέμα, οι παρακάτω είναι συνταγές που κυκλοφορούν χύμα στο Internet εδώ και καιρό και είναι όλες πραγματικές.
Το κέικ καρύδας της Έμιλι Ντίκινσον. Μπορεί η Έμιλι Ντίκινσον να έζησε αποκομμένη από την κοινωνία όλη της τη ζωή και να μην έβγαινε σχεδόν ποτέ από το σπίτι της, όμως, πολύ συχνά, από κάποιο παράθυρο του σπιτιού της, κατέβαζε ένα καλάθι με τα κέικ που έφτιαχνε για να ταΐσει τα παιδιά που έπαιζαν στο δρόμο. «Είναι πολύ πιθανό να μην γνώρισε ποτέ αυτά τα παιδιά» γράφει η Nelly Lambert, μια μεταπτυχιακή φοιτήτρια φιλολογίας από το Catholic University, που αφιέρωσε την διπλωματική της στην ποίηση της Ντίκινσον, «ωστόσο συνδεόταν μαζί τους μέσα από τα γλυκά που έφτιαχνε. Μελετώντας τη ζωή της, και ψάχνοντας τα αρχεία στην πόλη που έζησε, στην Amherst της Μασαχουσέτης, έχω εκπλαγεί από το πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε η ζαχαροπλαστική στη ζωή της. Γράφει γι’ αυτή σε πολλά από τα γράμματά της με ενθουσιασμό και πάθος για τη ζωή και δείχνει μια διαφορετική Έμιλι από την καταθλιπτική περσόνα που είναι γνωστή στον κόσμο. Στο γράμμα σε μια φίλη της τον Μάρτιο του 1878, γράφει για ένα μπισκότο που της παραψήθηκε και κάνει έναν έξυπνο αστεϊσμό με τον Ζακ από το “Όπως σας αρέσει” του Σαίξπηρ: “Εσωκλείω το υπόλοιπο μπισκότο της Αγάπης, μάλλον μου άρπαξε κάπως στο ψήσιμο, αλλά ο φούρνος της Αγάπης είναι καυτός”».
Γνωρίζουμε ότι έφτιαχνε τουλάχιστον δώδεκα διαφορετικά γλυκά, και έχουμε τις συνταγές για τουλάχιστον πέντε από αυτά. Όλα τα κέικ της Ντίκινσον είναι ικανοποιητικά, αλλά το κέικ καρύδας είναι το πιο ξεχωριστό, γευστικό και ελαφρύ, με πολλούς συνδυασμούς γεύσεων. Η κριτικός Vivian Pollack γράφει ότι σε τουλάχιστον 10% από το σύνολο των ποιημάτων της ‘Εμιλι υπάρχουν εικόνες φαγητών και ποτών.
Το κέικ καρύδας είχε δώσει έμπνευση στην Έμιλι να γράψει ένα ποίημα. Είχε γράψει τους στίχους στο πίσω μέρος ενός γράμματος που έλαβε από μία φίλη, που της έστελνε οδηγίες για ένα «κέικ με καρπό καρύδας». Το συγκεκριμένο ποίημα περιγράφει τον συνδυασμό των άγνωστων εμπειριών με όσα μας είναι οικεία, «ακριβώς όπως αυτό το κέικ συνδυάζει την τροπική καρύδα με την κρέμα που πιθανόν προήλθε από τις αγελάδες της Νέας Αγγλίας». Το οικείο του σπιτιού αναμιγνύεται με την περιπέτεια, ή όπως το θέτει η Ντίκινσον στο ποίημά της “The Things that never can come back, are several”: “Joys – like Men – may sometimes make a Journey -/ And still abide”.
Αρκετές δεκαετίες μετά τον θάνατό της η ιστορική κοινότητα της Amherst έλαβε ένα γράμμα από την Margaret Bradlee, μία γνωστή της οικογένειας Ντίκινσον, η οποία ήθελε να δωρίσει την συνταγή για το διάσημο κέικ καρύδας στο μουσείο. Είχε επισκεφτεί το σπίτι της Έμιλι και είχε δοκιμάσει το περίφημο κέικ, αλλά το είχε βρει αρκετά «πλούσιο» για τα γούστα της. Η μία από τις δύο συνταγές που έχουν σωθεί, αυτή που της έγραψε τότε η ίδια η Έμιλι, είναι η εξής:
Μία λίβρα ζάχαρη (περίπου 450 γραμμάρια), μισή λίβρα βούτυρο, μισή λίβρα αλεύρι, έξι αυγά, μία λίβρα τριμμένη καρύδα. Στη συνταγή είχε γράψει μόνο τα υλικά, οι οδηγίες ήταν περιττές για κάποιον που έχει ιδέα πώς να φτιάξει κέικ.
