Όσοι παρακολούθησαν αυτές τις μέρες τις εκδηλώσεις για τον Αθανάσιο Ψαλίδα και ειδικά τις ομιλίες του Προκόπη Παυλόπουλου και της Ελένης Κουρμαντζή, πέρα από τις πλούσιες πληροφορίες για τον βίο και το έργο του, αλλά και την ιστορική περίοδο μετάβασης από τον 18ο στον 19ο αιώνα και την προεπαναστατική περίοδο, δεν μπορεί να μην ένιωσαν τη θέρμη της σκέψης και της δράσης του Ψαλίδα.
Γιατί το κρίσιμο στον βίο ενός ανθρώπου δεν είναι να συσσωρεύσει τιμές και επαίνους. Αυτό το πετυχαίνουν οι μέτριοι. Είναι να αφήσεις τέτοιο αποτύπωμα που μετά από 200 χρόνια να είσαι ακόμα τολμηρός. Γιατί ο Ψαλίδας και σήμερα είναι τολμηρός, όπως φαίνεται από το τι διάβαζε, πώς ζούσε και βέβαια από το τι έγραψε και άφησε παρακαταθήκη. Όταν ειρωνεύεται με τακτ τον Κοραή σε μία επιστολή του για το θέμα της γλώσσας, καταλαβαίνουμε πόσο πίσω είμαστε πια σήμερα σε αυτή τη χώρα που ασχολούμαστε ακόμα με τη «βάση του 10» στις πανελλήνιες ή φοβόμαστε μήπως και χαθεί καμιά ψήφος από καμιά «εθνική» ή θρησκευτική παρεξήγηση.
Με άλλα λόγια, οι μεγάλες προσωπικότητες ήταν αυτές που μετείχαν στην ιστορία, στην κοινή και δημόσια ζωή και έπαιρναν θέση, διάλεγαν πλευρά. Αντίθετα ο «μικρός» βίος ζητά συνέχεια ουδετερότητα, απόσταση και προοπτικές για βόλεμα. Κάτι λάθος πήγε σε αυτή την κοινωνία μέσα στο χρόνο. Κι ίσως το παράδειγμα του Ψαλίδα να είναι μία ευκαιρία για αναστοχασμό.
