Θα μπορούσαμε να δεχτούμε κι ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι χρειάζονται περισσότερες δεξιότητες και ότι πρέπει να αυξηθεί κι άλλο η ένταση εργασίας και άλλα τινά από αυτά που αρέσουν στις κυβερνήσεις. Και μετά τι; Τι ακριβώς θα γίνει;
Γιατί προς το παρόν, βλέπουμε ότι οι μισθοί είναι καθηλωμένοι σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα σε σχέση με την άλλη Ευρώπη, ότι οι εργασιακές συνθήκες δεν είναι καλές και ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις δεν προχωράνε σε τεχνολογική καινοτομία και εκσυγχρονισμό ανάλογο με αυτόν στον άλλο προηγμένο κόσμο. Και για αυτά τα προβλήματα δεν φταίνε προφανώς οι εργαζόμενοι.
Η διαρκής κατάρτιση σε νέα πεδία θα μπορούσε να είναι μέρος της εργασίας όλων των εργαζομένων στη χώρα μας. Το θέλουν οι περισσότεροι και υπάρχουν και πόροι για να χρηματοδοτηθεί.
Θυμίζουμε όμως, ότι επί πολλά χρόνια η κατάρτιση αντιμετωπιζόταν απλώς σαν ένα ακόμα πρόγραμμα στην ιδιωτική εκπαίδευση που έδινε κάποιο «χαρτί» για μοριοδότηση στις προσλήψεις. Δεν θέλει φαντάζομαι κάτι τέτοιο η κυβέρνηση.
Κατά συνέπεια, η περίφημη αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, πρέπει να προέλθει μέσα από μία μεγάλη συμφωνία όλων των πλευρών, κράτους, επιχειρήσεων και εργαζομένων. Χωρίς όμως, ένα καλό επίπεδο βιοπορισμού, ασφάλειας και ποιότητας ζωής, γιατί ένας νέος ειδικά εργαζόμενος να μείνει να δουλέψει στην Ελλάδα; Για αυτό και φεύγουν εκτός συνόρων ή το σκέφτονται σοβαρά.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
