Μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό, αλλά προς το παρόν δεν νοιαζόμαστε
Αναζητούσαμε φάλαινες με φωτογραφικές μηχανές, ενωθήκαμε με ένα στολίσκο δώδεκα τουριστικών σκαφών από λιμάνια από όλη τη θάλασσα του Salish. Ήταν ένα από τα πρώτα μου ταξίδια στην περιοχή, τον Αύγουστο του 2001.
Ο θόρυβος και το «μπιπ-μπιπ» των ασυρμάτων από τα πλοία δημιουργούσαν ένα δίχτυ πάνω από το νερό, ένα θολό ομοίωμα των ηχητικών επικοινωνιών που είχαν και οι φάλαινες. Κάθε καπετάνιος άκουγε τις φωνές των άλλων, που αναμεταδίδονταν από ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Το θήραμα δεν μπορούσε να ξεφύγει. «Οι φάλαινες είναι εγγυημένες» έγραφαν οι διαφημιστικές πινακίδες στην ακτή.
Συνεχίσαμε με τη μηχανοκίνητη λέμβο, γύρω τα ακρωτήρια των νησιών. Είδαμε τη νοτιοδυτική ακτή του νησιού Σαν Χουάν. Μέσα από τα κιάλια: ένα ραχιαίο πτερύγιο έσχισε το νερό και μετά βυθίστηκε. Κι άλλο ένα, μέσα σε ομίχλη σταγόνων καθώς το πλάσμα εξέπνεε. Μετά, κανένα σημάδι. Αλλά η θέση των φαλαινών ήταν εύκολο να εντοπιστεί. Δώδεκα βάρκες ήταν συγκεντρωμένες, οι περισσότερες κινούνταν προς τα δυτικά, μακριά από την ακτή.
Πλησιάσαμε πιο κοντά, φρενάροντας τη μηχανή έως ότου ταξιδεύαμε χωρίς να δημιουργούμε απόνερα και πήραμε τη θέση μας στην εξωτερική άκρη της συγκέντρωσης σκαφών αναψυχής και των κρουαζιερόπλοιων. Κάτι γλίστρησε σαν πλάκα μαρμάρου ακριβώς κάτω από την επιφάνεια του νερού. Λιπαρή και λεία. Αναδύθηκε 15 μέτρα μπροστά από το σκάφος και εξέπνευσε τραχιά.
Το κοπάδι των 10 φαλαινών βγήκε στην επιφάνεια. Μέρος του κοπαδιού L των όρκων, είπε ο καπετάνιος μας, ένα από τα τρία κοπάδια που αποτελούν τους «νότιους κατοίκους» στα νερά της Θάλασσας Salish μεταξύ Σιάτλ και Βανκούβερ, που συχνά παρατηρούνται να κυνηγούν σολομούς γύρω από τα νησιά San Juan. Άλλες – περαστικές – που πλέουν έξω από τις παραλίες και «παράκτιες» που τρέφονται κυρίως στον Ειρηνικό – κάνουν επίσης τακτικές επισκέψεις. Το κοπάδι L συνέχισε δυτικά, κατευθυνόμενο προς τον πορθμό Χάρο. Οι μηχανές μας «γουργούριζαν» καθώς το τόξο των σκαφών σε σχήμα U ακολουθούσε το κοπάδι, αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο μπροστά από τις φάλαινες.
Ρίξαμε ένα υδρόφωνο πάνω από την πλώρη του σκάφους, το καλώδιο του οποίου τροφοδοτούσε ένα μικρό ηχείο σε ένα πλαστικό περίβλημα. Ήχοι φάλαινας! Και θόρυβος μηχανής, πολύς θόρυβος μηχανής. Κλικ, σαν χτυπήματα σε μεταλλικό κουτάκι. Αυτοί οι ήχοι είναι εργαλεία εντοπισμού για τις φάλαινες, όχι μόνο για να δουν μέσα από το θολό νερό, αλλά και για να καταλάβουν πόσο μαλακή, σκληρή, γρήγορη ή τρεμάμενη είναι η ύλη γύρω τους.
Ανάμεικτα με το στακάτο κλικ των φαλαινών ήταν τα σφυρίγματα και οι υψηλοί συριγμοί, ήχοι που «κυματίζουν» και αναδιπλώνονται προς τα πάνω και σπειροειδώς προς τα κάτω. Αυτά τα σφυρίγματα είναι οι ήχοι της συναναστροφής των φαλαινών, που ακούγονται συχνότερα όταν τα ζώα κοινωνικοποιούνται σε μικρή ακτίνα. Όταν το κοπάδι ανοίγεται περισσότερο κατά τη διάρκεια της αναζήτησης τροφής, οι φάλαινες σφυρίζουν λιγότερο και επικοινωνούν με ριπές μικρότερων ηχητικών παλμών. Αυτοί οι ηχητικοί δεσμοί όχι μόνο συνδέουν τα μέλη κάθε κοπαδιού, αλλά και το διακρίνουν από τα άλλα.
Σήμερα, οι ωκεανοί είναι ένας ορυμαγδός θορύβων από μηχανές, σόναρ και σεισμικές εκρήξεις. Τα ιζήματα από τις ανθρώπινες δραστηριότητες στην ξηρά θολώνουν τα νερά. Τα βιομηχανικά χημικά μπερδεύουν την όσφρηση των υδρόβιων ζώων. Κόβουμε τους αισθητηριακούς δεσμούς που έδωσαν στον κόσμο την ποικιλομορφία των ζώων. Οι φάλαινες δεν μπορούν να ακούσουν τους παλμούς για να εντοπίσουν τη λεία τους, τα ψάρια σε αναπαραγωγή δεν μπορούν να βρουν το ένα το άλλο μέσα στο θόρυβο και τα θολά νερά και οι συνδέσεις μεταξύ των καρκινοειδών αποδυναμώνονται καθώς τα χημικά μηνύματα και οι ηχητικοί παλμοί τους χάνονται στην ομίχλη της ανθρώπινης ρύπανσης.
Εδώ, στα ανοιχτά της ακτής του νησιού Σαν Χουάν, τα κλικ και σφυρίγματα μερικές φορές ακούγονταν αλλά συχνά καλύπτονταν από τον βόμβο των κινητήρων. Τα δώδεκα σκάφη εξέπεμπαν παλμούς και σφυρίγματα καθώς ακολουθούσαν τις φάλαινες, ενώ οι μηχανές εσωτερικής καύσης τύλιγαν στον θόρυβό τους τις φάλαινες.
Στο βάθος, μπορούσα να δω ένα πλοίο μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων και ένα πετρελαιοφόρο να κατευθύνονται βόρεια μέσω του στενού Χάρο, πιθανότατα με προορισμό το Βανκούβερ, το μεγαλύτερο λιμάνι της περιοχής – δύο από τα 7.000 μεγάλα πλοία που πραγματοποιούν περισσότερες από 12.000 διελεύσεις μέσω του στενού κάθε χρόνο. Πολλά από αυτά τα πλοία έχουν μήκος 200 ή 300 μέτρα. Μεγάλα πλοία κινούνται επίσης στα ύδατα δυτικά του στενού Χάρο, με προορισμό λιμάνια και διυλιστήρια στο Σιάτλ και την Τακόμα και γύρω από αυτά. Κάθε ένα από αυτά τα πλοία κάνει ήχο που ακούγεται υποβρυχίως για δεκάδες, και μερικές φορές εκατοντάδες, μίλια.
Σε αντίθεση με τα μικρά σκάφη αναψυχής που συνήθως αγκυροβολούν κατά τη δύση του ηλίου, αυτά τα μεγάλα σκάφη κάνουν θόρυβο όλη τη νύχτα και την ημέρα, και συχνά είναι πιο ενεργά και πιο θορυβώδη τη νύχτα. Τα μεγαλύτερα πλοία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων είναι «εκκωφαντικά» με 190 ντεσιμπέλ ή και περισσότερο. Το ισοδύναμο στην ξηρά είναι η βροντή ενός κεραυνού ή η απογείωση ενός αεροσκάφους.
Η κοινότητα των φαλαινών του νότιου πληθυσμού, η ζωή των οποίων επικεντρώνεται σε αυτά τα νερά, δεν μπορεί να αντέξει τον θόρυβο. Ο πληθυσμός τους μειώνεται και πιθανώς οδηγείται στην εξαφάνιση – εκτός κι αν ο κόσμος γίνει πιο φιλόξενος. Τη δεκαετία του 1990, η κοινότητα αριθμούσε 90 φάλαινες. Τώρα έχει πέσει στα χαμηλά επίπεδα των 70, χάνοντας ένα ή δύο πλάσματα κάθε χρόνο χωρίς να μεγαλώνουν νέα μικρά. Το 2005, συμπεριλήφθηκαν στον κατάλογο των απειλούμενων ειδών στις ΗΠΑ. Κανένας μεμονωμένος παράγοντας δεν ευθύνεται αποκλειστικά, αλλά η αλληλεπίδραση των ναυτιλιακών ήχων, της συρρικνούμενης διαθέσιμης τροφής και της χημικής ρύπανσης απειλεί το μέλλον τους.
Αυτές οι φάλαινες είναι τα «γεράκια του ωκεανού», που κατεβαίνουν σε βάθος 100 μέτρων ή και περισσότερο για να κυνηγήσουν το ευκίνητο και γρήγορο θήραμά τους, τον σολομό chinook. Οι ηχητικές συχνότητες του θορύβου των σκαφών επικαλύπτονται με τα κλικ που χρησιμοποιούν τα ζώα για τον ηχοεντοπισμό και την εύρεση της λείας τους. Ο θόρυβος δημιουργεί μία ηχητική ομίχλη, τυφλώνοντας τους θαλάσσιους θηρευτές. Εάν μια φάλαινα βρίσκεται σε απόσταση 200 μέτρων από ένα πλοίο μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων ή 100 μέτρων από ένα μικρότερο σκάφος με εξωλέμβια μηχανή, η εμβέλεια του ηχοεντοπισμού της μειώνεται κατά 95%.
Στον αέρα, ακούμε μόνο ένα χαμηλό βουητό από τα διερχόμενα σκάφη. Ο ήχος μεταδίδεται κυρίως προς τα κάτω, κάτω από τα κύματα και ο ήχος που διαδίδεται στον αέρα διαλύεται γρήγορα. Κάτω από την επιφάνεια, η «ηχητική βία» των μηχανοκίνητων σκαφών ταξιδεύει γρήγορα και μακριά μέσα από τον παλμό και την ανύψωση των μορίων του νερού. Αυτές οι κινήσεις ρέουν απευθείας ως τα υδρόβια όντα. Ο ήχος στον αέρα αναπηδά κυρίως από τα χερσαία ζώα, ανακλώντας στο «μη συνεργάσιμο σύνορο» του αέρα με το δέρμα. Τα οστά του μέσου αυτιού και το τύμπανο είναι ειδικά σχεδιασμένα για να ξεπερνούν αυτό το φράγμα, συλλέγοντας τον εναέριο ήχο και μεταφέροντάς τον στο υδάτινο μέσο του εσωτερικού του αυτιού. Ο ήχος, για εμάς, εστιάζεται κυρίως σε μερικά όργανα στο κεφάλι μας. Αλλά τα υδρόβια ζώα είναι βυθισμένα μέσα στον ήχο. Ο ήχος ρέει σχεδόν ανεμπόδιστα από το υδάτινο περιβάλλον στο υδάτινο εσωτερικό. Η «ακοή» είναι μια εμπειρία που αφορά ολόκληρο το σώμα τους.
Για τις περισσότερες φάλαινες, και για πολλά ψάρια και ασπόνδυλα ζώα, τα μάτια είναι μόνο περιστασιακά χρήσιμα. Στη σκοτεινή άβυσσο, τα ζώα κολυμπούν σε νερά, «σκούρα σαν το μελάνι». Κατά μήκος των ακτών, το νερό είναι τόσο θολό που τα ζώα βλέπουν, το πολύ σε βάθος όσο είναι και το μήκος του κορμιού τους. Ο ήχος αποκαλύπτει τα σχήματα, τις ενέργειες, τα όρια και τους άλλους κατοίκους της θάλασσας. Ο ήχος είναι επίσης ένας επικοινωνιακός δεσμός. Στον ωκεανό, όπως συμβαίνει και στο τροπικό δάσος, όπου το πυκνό φύλλωμα αποκλείει την όραση, ο ήχος σας συνδέει με αόρατους συντρόφους, συγγενείς και αντιπάλους και σας προειδοποιεί για κοντινά θηράματα και θηρευτές.
Αν οι σολομοί ήταν άφθονοι, όλος αυτός ο θόρυβος μπορεί να μην αποτελούσε πρόβλημα. Αλλά ο σολομός chinook που αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της διατροφής των φαλαινών βρίσκεται σε κρίση. Τα φράγματα, η αστικοποίηση, η γεωργία και η υλοτομία έχουν αποκόψει ή υποβαθμίσει τα περισσότερα ποτάμια και ρυάκια γλυκού νερού στα οποία αναπαράγονται τα ψάρια και ζουν τους πρώτους τους μήνες. Ο αριθμός των σολομών Chinook στην περιοχή αυτή έχει μειωθεί κατά 60% από τη δεκαετία του 1980, και πιθανώς περισσότερο από 90% από τις αρχές του 20ού αιώνα. Υπό τις σημερινές συνθήκες, τα μοντέλα προβλέπουν, στην καλύτερη περίπτωση, έναν εύθραυστο πληθυσμό. Οποιαδήποτε πρόσθετη πίεση θα τους οδηγήσει στην εξαφάνιση.
Από το 2017, το λιμάνι του Βανκούβερ έχει μειώσει την κίνηση πλοίων που κατευθύνονται μέσω του στενού Χάρο. Για 30 ναυτικά μίλια, τα μεγάλα πλοία επιβραδύνουν, προσθέτοντας περίπου 20 λεπτά στο ταξίδι τους. Ο θόρυβος των πλοίων αυξάνεται με την ταχύτητα, και έτσι η μείωση του της μειώνει την κακοφωνία σε ένα μέρος όπου συχνά τρέφονται οι φάλαινες. Πάνω από το 80% των πλοίων έχουν συμμορφωθεί με το σχέδιο.
Ωστόσο, η κυκλοφορία αυξάνεται ετησίως στην περιοχή, γεγονός που ακυρώνει το όποιο κέρδος από τη μείωση του θορύβου κάθε διερχόμενου πλοίου. Το 2018, οι εξαγωγές αργού πετρελαίου από το Βανκούβερ αυξήθηκαν δραματικά, με προορισμό κυρίως την Κίνα και τη Νότια Κορέα. Το 2019, η καναδική κυβέρνηση ενέκρινε μια επέκταση που θα τριπλασιάσει σχεδόν τη χωρητικότητα του αγωγού που προμηθεύει μεγάλο μέρος του πετρελαίου από την Αλμπέρτα. Το λιμάνι του Βανκούβερ επιδιώκει την έγκριση ενός τεράστιου νέου τερματικού σταθμού εμπορευματοκιβωτίων. Το 2021, η μη κερδοσκοπική οργάνωση Friends of the San Juans κατέγραψε περισσότερες από 20 άλλες προτάσεις για την κατασκευή νέων ή διευρυμένων ναυτιλιακών τερματικών σταθμών για εμπορευματοκιβώτια, πετρέλαιο, υγροποιημένο αέριο, σιτηρά, ποτάσα, κρουαζιερόπλοια, άνθρακα και φορτηγά αυτοκίνητα στην περιοχή. Εάν εγκριθούν, αυτά θα αυξήσουν την κυκλοφορία κατά περισσότερο από 25%.
Επτακόσια χιλιόμετρα βόρεια του Βανκούβερ, τα φιόρδ που οδηγούν στο λιμάνι του Kitimat φιλοξενούν πολλά είδη φαλαινών που ζουν σε σχετικά αμόλυντα και ήσυχα νερά. Εκεί κατασκευάζεται ένας τερματικός σταθμός υγροποιημένου φυσικού αερίου, ο οποίος αναμένεται να προσθέσει 700 νέες διελεύσεις μεγάλων πλοίων, δηλαδή μια υπερδεκαπλάσια αύξηση, χωρίς να υπολογίζονται τα ισχυρά ρυμουλκά που θα συνοδεύουν τα δεξαμενόπλοια καθώς θα πλέουν στα βραχώδη φιόρδ.
Το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ σχεδιάζει εκτεταμένες ασκήσεις στην περιοχή, με χρήση εκρηκτικών και δυνατών σόναρ. Σύμφωνα με τις δικές του εκτιμήσεις, σε όλη τη βορειοδυτική ακτή του Ειρηνικού, οι ασκήσεις του ναυτικού με «ακουστικά και εκρηκτικά» μέσα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στα ύδατα που προτιμούν οι νότιες φάλαινες, θα σκοτώσουν ή θα προκαλέσουν τον τραυματισμό σχεδόν 3.000 θαλάσσιων θηλαστικών διαταράσσοντας τη διατροφή, την αναπαραγωγή, τις μετακινήσεις και τη γαλουχία 1,75 εκατομμυρίων πλασμάτων.
Οι φάλαινες στα νησιά Σαν Χουάν και γύρω από αυτά και στο στενό Χάρο ζουν σε ένα «σημείο στένωσης» για μεγάλο κομμάτι του εμπορίου που μεταξύ Ασίας και Βόρειας Αμερικής, ενώ υπάρχει ναυτιλιακή κίνηση και από τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη. Η συντριπτική πλειονότητα των καταναλωτικών αγαθών και των χύδην εμπορευμάτων που διακινούνται μεταξύ των ηπείρων γίνεται με πλοία. «Κοιτάζω γύρω μου τα υλικά μου αγαθά. Οι φάλαινες, είτε στο στενό Χάρο είτε ίσως στα ανοικτά των ακτών του Λος Άντζελες, άκουσαν την άφιξη κάθε αντικειμένου που κατασκευάζεται σε μια χώρα στην άκρη του Ειρηνικού: φορητοί υπολογιστές, μαχαιροπήρουνα, ποτιστήρια, έπιπλα και αυτοκίνητα», γράφει ο David George Haskell.
«Οι φάλαινες που ζούσαν κατά μήκος των ακτών του Ατλαντικού είναι βυθισμένες στους ήχους των μεταφορών από την Ευρώπη και τη βόρεια Αφρική: καρέκλες γραφείου, βιβλία, κρασί και ελαιόλαδο. Έχοντας ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στην ενδοχώρα, μακριά από τη θάλασσα, σπάνια έχω δει ή ακούσει φάλαινες. Αλλά οι φάλαινες με ακούνε. Βυθίζονται στους ήχους των αγορών μου από την άλλη πλευρά του ορίζοντα, κάθε μέρα της ζωής τους.»
Οι συγκλίνουσες γραμμές ναυσιπλοΐας γύρω από τα μεγάλα λιμάνια αποτελούν κομβικά σημεία για το πρόβλημα του θορύβου που εκτείνεται σε όλους τους ωκεανούς. Τη δεκαετία του 1950, περίπου 30.000 εμπορικά πλοία διέσχιζαν τους ωκεανούς του κόσμου. Τώρα το κάνουν περίπου 100.000, πολλά από αυτά με πολύ μεγαλύτερες μηχανές. Η χωρητικότητα του φορτίου έχει δεκαπλασιαστεί.
Ο περιβαλλοντικός θόρυβος στις ακτές του Ειρηνικού στη Βόρεια Αμερική έχει αυξηθεί κατά περίπου 10 ντεσιμπέλ από τη δεκαετία του 1960, όταν ξεκίνησαν οι μετρήσεις. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, τα επίπεδα θορύβου στους ωκεανούς του κόσμου διπλασιάζονται κάθε δεκαετία από τα μέσα του 20ού αιώνα. Ο θόρυβος είναι χειρότερος γύρω από τους μεγάλους θαλάσσιους δρόμους που συνδέουν τα μεγάλα λιμάνια στον βόρειο Ειρηνικό και τον Ατλαντικό, για παράδειγμα, αλλά επειδή ο ήχος διαδίδεται εύκολα στο νερό, ο θόρυβος φτάνει εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.
Όταν ένα μεγάλο πλοίο που κινείται στον ωκεανό διασχίζει την ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα, ο ήχος του «εκτοξεύεται» στον βαθύ πυθμένα του ωκεανού, αρκετά χιλιόμετρα πιο κάτω, και στη συνέχεια αναπηδά και εισέρχεται σε βαθύ ηχητικό κανάλι. Αυτό το κανάλι μεταφέρει τον θόρυβο χιλιάδες χιλιόμετρα πιο πέρα. Σε μεγάλο μέρος του κόσμου, είναι πλέον αδύνατο να μετρηθούν τα επίπεδα υποβάθρου του ωκεάνιου ήχου χωρίς την κίνηση των μηχανών.
«Κοντά στην ακτή, η κίνηση μικρών σκαφών προσθέτει ένα άλλο στρώμα ήχου, υψηλότερων συχνοτήτων, όπως ανακάλυψα στο κατάστρωμα του σκάφους παρακολούθησης φαλαινών.» Ο αριθμός των σκαφών αναψυχής στις ΗΠΑ αυξάνεται κατά 1% ετησίως τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Στις ακτές της Αυστραλίας, ο ετήσιος ρυθμός αύξησης του αριθμού των μικρών σκαφών έφτασε πρόσφατα το 3%. Ο ήχος από αυτά τα μικρότερα σκάφη δεν ταξιδεύει τόσο μακριά, αλλά για πολλά ζώα που ζουν σε παράκτια ύδατα αποτελεί την κυρίαρχη πηγή θορύβου. Σε κοντινή απόσταση, το σόναρ – ήχοι που εκπέμπονται από συσκευές πλοίων για τον εντοπισμό του βυθού, κοπαδιών ψαριών και εχθρικών υποβρυχίων – μπορεί να προστεθεί σε αυτούς τους θορύβους υψηλότερων τόνων.
Σε αυτήν την παγκόσμια φασαρία έρχεται να προστεθεί ο πιο δυνατός ανθρωπογενής θόρυβος – ο κρουστικός βόμβος της αναζήτησης κοιτασμάτων ενέργειας. Εταιρείες «εκτοξεύουν» ήχους στον ωκεανό, αναζητώντας πετρέλαιο και φυσικό αέριο που είναι θαμμένο κάτω από τα ωκεάνια ιζήματα. Τα πλοία σέρνουν συστοιχίες αεροβόλων που εκτοξεύουν φυσαλίδες αέρα υπό πίεση στο νερό, αντικαθιστώντας τον δυναμίτη που παλαιότερα χρησιμοποιούσαν στη θάλασσα για τον ίδιο σκοπό.
Καθώς οι φυσαλίδες διαστέλλονται και διαλύονται, προκαλούν ηχητικά κύματα στο νερό. Τα κύματα αυτά εξαπλώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Αυτά που κατεβαίνουν προς τα κάτω διαπερνούν τον πυθμένα της θάλασσας και στη συνέχεια αναπηδούν όταν προσκρούουν σε επιφάνειες. Μετρώντας τα χαρακτηριστικά τους από το πλοίο, οι γεωλόγοι μπορούν να δημιουργήσουν μια τρισδιάστατη εικόνα των ποικίλων στρωμάτων λάσπης, άμμου, βράχων και πετρελαίου, σε δεκάδες ή και εκατοντάδες μίλια κάτω από τον πυθμένα. Όπως μια φάλαινα που καθοδηγείται από την ανάκλαση του ήχου πάνω σε έναν σολομό chinook, οι εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου χρησιμοποιούν τον ήχο για να βρουν την πηγή. Αλλά σε αντίθεση με το κλικ μιας φάλαινας, αυτές οι σεισμικές έρευνες μπορούν να ακουστούν έως και 2.500 μίλια μακριά.
Ο αέρας ενός αεροβόλου βγαίνει από ένα δοχείο μήκους ενός μέτρου, το οποίο ρυμουλκείται πίσω από τα ερευνητικά πλοία. Ο ήχος μπορεί να φτάσει τα 260 ντεσιμπέλ, έξι έως επτά τάξεις μεγέθους πιο έντονος από το πιο δυνατό πλοίο. Τα αεροβόλα αναπτύσσονται συνήθως σε συστοιχίες έως και τεσσάρων δωδεκάδων. Οι συστοιχίες «πυροβολούν» περίπου μία φορά κάθε 10 με 20 δευτερόλεπτα. Το πλοίο «οργώνει» μεθοδικά μπρος-πίσω στον ωκεανό, σαν μηχανή του γκαζόν, σε έρευνες που μπορεί να διαρκέσουν και μήνες, καλύπτοντας δεκάδες χιλιάδες τετραγωνικά μίλια. Κάποιες χρονιές, στον Βόρειο Ατλαντικό, δεκάδες έρευνες διεξάγονται ταυτόχρονα και ένα μόνο υδρόφωνο μπορεί να πιάσει τον αμείλικτο ήχο των σεισμικών ερευνών στις ακτές της Βραζιλίας, των ΗΠΑ, του Καναδά, της βόρειας Ευρώπης και της δυτικής ακτής της Αφρικής.
Σταθείτε σε μια ακτή του ωκεανού και δεν θα ακούσετε τον ήχο των σεισμικών ερευνών. Πάρτε ένα πλοίο σε βαθιά νερά και, ακόμη και εκεί, το ανακλαστικό όριο του νερού και τα προσαρμοσμένα στον αέρα αυτιά μας μάς προστατεύουν. Σκεφτείτε όμως ένα πασσαλοτρύπανο στο σπίτι σας, που ναλειτουργεί χωρίς διακοπή για μήνες; Αυτό δίνει μια προσέγγιση της έντασης και του αμείλικτου θορύβου. Αλλά μπορούμε να απομακρυνθούμε από το σπίτι και, ακόμη και όταν στεκόμαστε δίπλα στο μηχάνημα, η ηχορύπανση επηρεάζει κυρίως μόνο τα αυτιά μας. Για τα υδρόβια πλάσματα, ο ήχος είναι όραση, αφή, αντίληψη και ακοή. Δεν μπορούν να βγουν από το νερό. Λίγα μπορούν να κολυμπήσουν τα εκατοντάδες μίλια που απαιτούνται για να ξεφύγουν. Το πασσαλοφόρο συνδέεται, λεπτό προς λεπτό, με κάθε νευρική απόληξη και κύτταρο, διαποτίζοντάς τα με τη βία των εκρήξεων.
Τα πλάσματα του ωκεανού, ιδίως κοντά στην ακτή ή κατά μήκος πολυσύχναστων εμπορικών υδάτινων δρόμων, ζουν τώρα σε μια άγνωστη μέχρι κατάσταση, πέρα από τα υποβρύχια ηφαίστεια ή τους σεισμούς. Τα κύματα που αναστατώνονται από τον άνεμο, το σπάσιμο του πάγου, οι σεισμοί, η κίνηση των φυσαλίδων στις στήλες του νερού και οι ήχοι των φαλαινών και των γαρίδων είναι οι ήχοι στους οποίους έχει προσαρμοστεί η θαλάσσια ζωή. Όμως οι εκρήξεις των αεροβόλων, οι «βελόνες και τα μαχαιρώματα» των σόναρ και ο παλμός των μηχανών είναι καινούργιοι και, στα περισσότερα μέρη, πολύ πιο δυνατοί από ό,τι πριν από μερικές δεκαετίες.
«Ο θόρυβος στον ωκεανό σήμερα είναι κολασμένος, αλλά σε αντίθεση με τη χημική ρύπανση που παραμένει μερικές φορές για αιώνες ή τα πλαστικά που θα παραμείνουν για χιλιετίες, η ηχητική ρύπανση μπορεί να διακοπεί σε μια στιγμή». Η σιωπή από τον άνθρωπο είναι απίθανη, αφού η ενέργεια και τα υλικά που τροφοδοτούν τα σώματα και τις οικονομίες μας μετακινούνται σε μεγάλο βαθμό με πλοία. Το μεγαλύτερο μέρος του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και των τροφίμων μας ταξιδεύει μεταξύ των ηπείρων μέσω της θάλασσας. Επομένως, υπάρχει μικρή πιθανότητα να σταματήσει εντελώς ο θόρυβος. Αλλά πιο ήσυχοι ωκεανοί είναι εφικτοί.
Είναι δυνατή η κατασκευή σχεδόν αθόρυβων πλοίων. Οι ναυτικές υπηρεσίες κρατών το κάνουν αυτό εδώ και δεκαετίες. Οι ερευνητές της αλιείας που επιδιώκουν να μετρήσουν την αφθονία και τη συμπεριφορά των ψαριών το κάνουν από σκάφη με μηχανές, γρανάζια και προπέλες που έχουν σχεδιαστεί για να μειώνουν το θόρυβο και να μην τρομάζουν έτσι τα ψάρια. Η ησυχία αυτών των πλοίων έχει ως κόστος την αποδοτικότητα και την ταχύτητα. Ωστόσο, ακόμη και για τα μεγάλα εμπορικά πλοία, ο θόρυβος μπορεί να μειωθεί σημαντικά με προσεκτικό σχεδιασμό. Η τακτική επισκευή και η στίλβωση της προπέλας μειώνουν το σχηματισμό φυσαλίδων που αποτελούν την κύρια πηγή θορύβου.
Η επιβράδυνση του σκάφους, ακόμη και κατά 10% ή 20%, μειώνει επίσης τον θόρυβο, μερικές φορές ακόμα και στο μισό. Πολλές από αυτές τις αλλαγές εξοικονομούν καύσιμα, προσφέροντας άμεσο όφελος στους χειριστές των πλοίων, αν και όχι πάντα αρκετό για να αντισταθμίσει το κόστος του ακριβού επανασχεδιασμού. Περισσότερο από το ήμισυ του θορύβου στους ωκεανούς προέρχεται από μια μειοψηφία – από το ένα δέκατο έως το ένα έκτο – των πλοίων, συχνά παλαιών και λιγότερο αποδοτικών σκαφών. Η σίγαση αυτής της θορυβώδους μειοψηφίας θα μπορούσε να μειώσει σημαντικά τον θόρυβο.
Αλλά ο όγκος της κυκλοφορίας πρέπει να μειωθεί: τα πιο ήσυχα πλοία μπορεί να οδηγήσουν σε περισσότερες συγκρούσεις πλοίων, αν οι φάλαινες δεν μπορούν να ακούσουν τον κίνδυνο που πλησιάζει. Για εκατομμύρια χρόνια οι φάλαινες ταξίδευαν και ξεκουράζονταν με ασφάλεια στην επιφάνεια του νερού. Τώρα, τα χτυπήματα από τα κύτη των σκαφών και τα κοψίματα από τις προπέλες αποτελούν σημαντικούς κινδύνους για τις φάλαινες στις θαλάσσιες γραμμές ναυσιπλοΐας και γύρω από πολυσύχναστα λιμάνια.
Οι πιο βλαβερές επιπτώσεις των σόναρ μπορούν επίσης να μειωθούν, τουλάχιστον για τα μεγάλα θαλάσσια θηλαστικά, με την διοργάνωση των ναυτικών ασκήσεων μακριά από γνωστές περιοχές τροφοληψίας και αναπαραγωγής, την παρακολούθηση των φαλαινών και την παύση των πολεμικών παιχνιδιών όταν βρίσκονται κοντά, τη σταδιακή αύξηση των επιπέδων ήχου ώστε τα ζώα να έχουν χρόνο να διαφύγουν και τη μείωση της μακροπρόθεσμης έκθεσης των ίδιων ζώων σε σόναρ υψηλού εύρους. Όπως και με τον θόρυβο της ναυσιπλοΐας, η μείωση του συνολικού αριθμού των πλοίων που διεξάγουν ασκήσεις θα είχε το σημαντικότερο αποτέλεσμα.
Ακόμη και οι σεισμικές έρευνες μπορούν να αποσιωπηθούν. Τα μηχανήματα που στέλνουν δονήσεις χαμηλής συχνότητας στη στήλη του νερού δίνουν εξαιρετικούς χάρτες της υποκείμενης γεωλογίας, ενώ κάνουν λιγότερο θόρυβο από τα αεροβόλα όπλα. Αυτή η τεχνολογία χρησιμοποιείται τακτικά στην ξηρά, αλλά δεν έχει ακόμη υιοθετηθεί ευρέως στον ωκεανό. Το θαλάσσιο σύστημα “vibroseis” παράγει ήχους που συμπίπτουν με τις αισθήσεις και τα επικοινωνιακά σήματα των ζώων, αλλά το κάνει σε μικρότερες περιοχές και σε στενότερο εύρος συχνοτήτων.
Προς το παρόν, οι αλλαγές αυτές είναι κυρίως πειραματικές, υποθετικές ή τίθενται σε εφαρμογή σε μικρές γωνιές των ωκεανών. Η ρύθμιση του θαλάσσιου θορύβου γίνεται αποσπασματικά ανά χώρα, χωρίς διεθνή δεσμευτικά πρότυπα ή στόχους. Ο θόρυβος στους ωκεανούς συνεχίζει να επιδεινώνεται. Μια εκτίμηση του 2016 για τον παγκόσμιο ναυτιλιακό θόρυβο προέβλεπε σχεδόν διπλασιασμό του μέχρι το 2030. Μια ανασκόπηση του 2013 διαπίστωσε ότι οι δαπάνες για σεισμικές έρευνες αυξάνονται σχεδόν κατά 20% ετησίως, δηλαδή πάνω από 10 δισ. δολάρια ετησίως, καλύπτοντας δύο δεκαετίες ταχείας ανάπτυξης. Η πανδημία του Covid-19 επιβράδυνε για λίγο την αύξηση, αλλά η ζήτηση για περισσότερες έρευνες θα αυξηθεί πιθανώς καθώς οι τιμές του πετρελαίου θα αυξάνονται. Ο στρατός των ΗΠΑ σχεδιάζει να αρχίσει να εκπέμπει συνεχή θόρυβο σε όλες τις ωκεάνιες λεκάνες για την καθοδήγηση υποβρύχιων οχημάτων.
Διαθέτουμε την τεχνολογία και τους οικονομικούς μηχανισμούς που απαιτούνται για τη μείωση του θορύβου. Μας λείπει όμως η αισθητηριακή και φανταστική σύνδεση με το πρόβλημα, και συνεπώς η βούληση να δράσουμε. Σήμερα μια και μόνο φάλαινα μπορεί μερικές φορές να ακουστεί από ολόκληρη τη λεκάνη του ωκεανού. Φανταστείτε εκατομμύρια από αυτά τα ζώα να δίνουν φωνή. Όταν μερικές από τις φάλαινες που ζουν σήμερα ήταν νεαρές, κάθε μόριο νερού στους ωκεανούς βούιζε συνεχώς από τον ήχο των φαλαινών. Τα ψάρια τραγουδούσαν παλαιότερα κατά δισεκατομμύρια στις περιοχές αναπαραγωγής τους και προσέθεταν τους ήχους τους στις φωνές των φαλαινών. Ο κόσμος των ωκεανών πάλλεται, λαμπυρίζει και αναβλύζει από τραγούδια. Αυτοί οι ήχοι συνέδεαν τα ζώα σε γόνιμα και δημιουργικά δίκτυα. Αν δώσουμε μια ευκαιρία, η εικόνα αυτή μπορεί να γίνει ξανά πραγματικότητα.
Πηγή: Guardian
