Όταν άρχισα να περπατάω καθημερινά, άρχισα να καταλαβαίνω και τα προβλήματα προσβασιμότητας. Αυτό που έχω ξαναγράψει τόσες φορές, για την αδυναμία να κάνεις μία διαδρομή για τη δουλειά σου, χωρίς να απειλείσαι ότι θα πέσεις σε καμιά λακκούβα, να σε πατήσει κανά αυτοκίνητο ή να γίνεις μούσκεμα από τη βροχή.
Μου κάνει εντύπωση το πρόβλημα που έχουν τα περισσότερα πεζοδρόμια όταν συναντούν τον δρόμο. Όχι μόνο δεν έχουν ράμπες για αμαξίδια, αλλά συνήθως έχουν σπασμένα πλακάκια και είναι φθαρμένα, πιθανότατα γιατί τα καβαλάνε τα αυτοκίνητα.
Μετά είναι και μεγάλος ο αριθμός των φθορών συνολικά σε μία διαδρομή. Όπου έχει γίνει κάποια παρέμβαση ή μικροέργο πάντα λείπουν πλακάκια, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις δεν οριοθετείται καν όριο πεζοδρομίου ή η σχέση με τον δρόμο.
Και βέβαια κινείσαι πάντα δίπλα σε έναν στόλο από ΙΧ παρκαρισμένα στο πλάι σου και συχνά και μπροστά σου, που σου κόβουν τον δρόμο.
Κατά συνέπεια δεν είναι μόνο η φθορά και η έλλειψη φροντίδας για την οποία ευθύνονται και ιδιώτες και όχι μόνο ο δήμος, αλλά και η έλλειψη ορίων. Ο πεζός μοιάζει να μην δικαιούται να περπατά.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
