Μόλις μία εβδομάδα μετά την αθώωση και την αποφυλάκισή του και έπειτα από 16 μήνες εγκλεισμού για την πολύκροτη υπόθεση, ο ηθοποιός Γιώργος Καρκάς δηλώνει πως θέλει να αποζημιωθεί, εντός και εκτός εισαγωγικών.
Μόλις μία εβδομάδα μετά την αθώωση και την αποφυλάκισή του και έπειτα από 16 μήνες εγκλεισμού για την πολύκροτη υπόθεση βιασμού του οδηγού ταξί, ο ηθοποιός Γιώργος Καρκάς μιλά στη LiFO για τη ζωή του μέχρι την αποφράδα νύχτα, για την άδικη και εξευτελιστική δημοσιοποίηση των στοιχείων του, για όσα βίωσε στη φυλακή και για την ανάγκη του να επιστρέψει άμεσα στο θέατρο.
— Καταρχάς, πες μου μερικά πράγματα για τη ζωή σου.
Μεγάλωσα στην περιοχή του Κερατσινίου. Δυτικά, δυτικότατα προάστια. Έχω μια αδελφή και δύο υπέροχους γονείς, οι οποίοι έχουν μια μικρομεσαία οικογενειακή επιχείρηση με είδη υγιεινής, επίσης στο Κερατσίνι. Από μικρός ήθελα να γίνω ηθοποιός. Μεγαλώνοντας, όμως, το πρακτικό κομμάτι «καβάλησε» τα όνειρα. Έτσι, έδωσα Πανελλήνιες και πέρασα στη Σχολή Διεθνούς Εμπορίου στο ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας, στην Καστοριά. Τελείωσα κανονικά, στα 4 χρόνια, γιατί από ένα σημείο κι έπειτα δεν άντεχα τη ζωή σε μικρή πόλη, παρότι η Καστοριά είναι πολύ όμορφη. Κατεβαίνοντας στην Αθήνα, μέσα στο αμάξι –ήταν Ιούλιος–, ανακοινώνω στον πατέρα μου ότι θα δώσω εξετάσεις στο Τέχνης. Είχα ξεκινήσει ήδη την προετοιμασία με μια φίλη που είχε σπουδάσει σκηνοθεσία στη Βοστώνη.
— Γιατί συγκεκριμένα στο Τέχνης;
Ένιωθα ότι μου ταίριαζε πιο πολύ.
— Όταν ερχόσουν στην Αθήνα, εμπλεκόσουν με τον κόσμο του θεάτρου; Έβλεπες παραστάσεις;
Ναι, αλλά δεν ήμουν πολύ ενεργός με αυτό που αποκαλούμε στερεοτυπικά «γνωριμίες». Ούτε από οικογένεια καλλιτεχνών προερχόμουν. Έβλεπα θέατρο ως θεατής.
Δίνω, λοιπόν, εξετάσεις τον Σεπτέμβριο, μπαίνω στο Τέχνης και η πορεία ήταν πολύ όμορφη. Πήρα πολλά, ως άνθρωπος πρώτα κι έπειτα ως επαγγελματίας. Από το πρώτο έτος κιόλας με είχαν προτείνει, ο Διαγόρας Χρονόπουλος συγκεκριμένα, σε ένα έργο με τη Βίκυ Βολιώτη που ανέβαινε τότε στο Τέχνης. Αυτή ήταν η πρώτη μου συμμετοχή σε επαγγελματική παράσταση.
Έπειτα, τελειώνοντας τη σχολή, έψαχνε η Λένα Κιτσοπούλου άτομα που να τραγουδάνε κιόλας για τον «Ματωμένο Γάμο» με τον Καραθάνο στο Φεστιβάλ Αθηνών. Ήμουν 24-25. Ακολούθησε η «Σατωβριάνδου και Γ’ Σεπτεμβρίου», στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, και μια άλλη παράσταση με τη Βάνα Μπάρμπα.
Από τη θέση που είμαι τώρα, με καθαρό το μυαλό και βλέποντάς το από απόσταση, μπορώ να πω ότι είναι μια μανία που σε κάνει να θες να χορτάσεις με λύσσα την ψυχή σου, χρησιμοποιώντας μόνο το σώμα σου. Θεωρώ ότι αυτή η λύσσα και η μανία με τη συγκεκριμένη ουσία, που συνδυάζεται απόλυτα με το σεξ στην γκέι κοινότητα, έχει πρωτίστως κοινωνικές προεκτάσεις.
— Άρχισες να συμμετέχεις σε ωραία πράγματα. Παράλληλα ασχολιόσουν και με άλλες δραστηριότητες;
Στην αρχή, βέβαια, δεν μπορούσα να βιοποριστώ από την υποκριτική, οπότε εργαζόμουν και στην οικογενειακή επιχείρηση. Παράλληλα, μου άρεσε πολύ η γυμναστική, όχι η ομαδική, η μοναχική. Την έχω στο μυαλό μου ως μια απομόνωση με τον εαυτό μου. Ήθελα να επικοινωνώ με το σώμα μου. Έπειτα βόλτες, διάβασμα…
— Ζωή στην Αθήνα… Coming out έκανες επίσημα κάποια στιγμή στην οικογένειά σου;
Δεν έχω την ίδια σχέση με όλους. Δεν είμαι άνθρωπος που όταν κάτι θα με κάνει να νιώσω χαρά, να «σπαρταράω», θα το αρνηθώ λόγω της περιβόητης κανονικότητας. Διακινδυνεύω τα πάντα. Αν δεν έχεις τον εαυτό του ως αφετηρία απέναντι στην κοινωνία, απλώς θα κουμπώνει μονίμως με αυτό που θεωρείται κανονικό. Μία από τις βάσεις του εαυτού είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός.
Στον πατέρα μου, ας πούμε, ακόμα κι αν ήμουν με κάποια κοπέλα, δεν του έλεγα τι κάνω. Αν έφτασε η μέρα που θα γνώριζα κάποιον με τον οποίο θα δημιουργούσαμε έναν πυρήνα συντροφικότητας, θα το έκανα. Στη μητέρα μου το είχα πει γιατί μέχρι αρκετά μεγάλη ηλικία είχαμε οριακά φιλική σχέση. Της είχα γνωρίσει και φίλες και φίλους μου ως αυτό που ήταν. Η αδερφή μου γνώριζε και πιο σπαρταριστές λεπτομέρειες, όπως κι εγώ για τη δική της ζωή.
— Ξεκινά, όμως, τότε μια δύσκολη περίοδος, ο εθισμός σου στις ουσίες.
Στα 26 άρχισα να φλερτάρω, στα 27 τις είχα «παντρευτεί».
— Μετά από 16 μήνες εγκλεισμού, τώρα που βλέπεις την όλη κατάσταση πιο αποστασιοποιημένα, έχεις καταλήξει στις αιτίες που σε οδήγησαν στον εθισμό;
Ήταν διάθεση πειραματισμού; Η ανάγκη του ανήκειν; Είναι στοιχεία που συχνά αναφέρονται ως αιτίες. Γενικά στις εξαρτητικές συμπεριφορές. Αν εννοείς το ανήκειν σε κάποιο κοινωνικό σύνολο, όχι. Ξεκίνησε ως δοκιμή, χωρίς να έχω επίγνωση των κινδύνων. Μέχρι τα 26 μου άντε να μεθούσα με αλκοόλ καμιά φορά έξω. Είναι πολύ βλακώδες να ξεκινάς στα 26.
— Βλακώδες θα έλεγε κάποιος ότι είναι γενικά, αλλά γιατί στα 26 συγκεκριμένα;
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ό,τι είχα χτίσει μέχρι τα 26 το κατέστρεψα. Ήταν σαν να κοιτούσα έναν ουρανοξύστη από κάτω, να ανέβαινα σταδιακά τους ορόφους, μέχρι που έφτασα στην ταράτσα, άνοιξα τα χέρια και αφέθηκα σε ελεύθερη πτώση. Πάντως, ούτε στα παιδικά χρόνια θα το ρίξω ούτε στην οικογένειά μου. Έχω μια υπέροχη οικογένεια που είναι παράδειγμα για όλους με βάση όσα έχουν συμβεί και τον τρόπο που με έχουν στηρίξει δημόσια.
— Ο εθισμός σου στις ουσίες πώς σε επηρέασε επαγγελματικά; Έχασες προτάσεις; Πώς σου έσκασε;
Με έναν μαγικό τρόπο –και το βλέπω τώρα– το θέατρο δεν το μόλυνα. Όταν άρχισα να μην μπορώ να είμαι συνεπής στα πάντα, σταμάτησα. Σε συγκεκριμένη παραγωγή, στην τελευταία σεζόν, οι συνάδελφοι είχαν καταλάβει και ήταν όλοι διακριτικοί και δίπλα μου. Τους ευχαριστώ δημόσια.
Όταν είδα τον τελευταίο μήνα ότι, για παράδειγμα, ξεκινούσε η παράσταση στις 9 κι εγώ ως στις 9 παρά 20 δεν είχα φτάσει στο θέατρο και ότι τους δημιουργούσα την ανασφάλεια πως μπορεί να μην πάω και καθόλου, άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτό ήταν καταστροφικό. Ευτυχώς, δεν υπήρξε παράσταση που να μην εμφανιστώ. Στην επόμενη πρόταση που μου ήρθε λειτούργησα ως «ανώριμος ώριμος» και δεν την αποδέχτηκα. Αν μολύνεις την καλλιτεχνική διαδικασία με ασυνέπεια, μετά δεν καθαρίζει με τίποτα. Και δεν εννοώ μόνο απέναντι στους συναδέλφους. Χαλάς αυτό που έχεις χτίσει εσύ μέσα σου.
Βέβαια, υπήρξαν κι άλλες προεκτάσεις. Στο μαγαζί δεν πήγαινα ποτέ. Σήκωνα από τα έτοιμα. Ό,τι είχα στην άκρη από τα 16 μου, που δούλευα, τα έφαγα μέσα σε δύο χρόνια. Και πολύ απλά, από ένα τυχαίο περιστατικό, απόρροια της χρήσης, κατέληξα να μπω φυλακή για 16 μήνες.
— Έμενες ακόμα με τους γονείς σου τότε, την περίοδο που συζητάμε;
Μετά την Καστοριά είχα επιστρέψει στο πατρικό μου, όπου και έμενα όσο σπούδαζα στο Τέχνης. Έπειτα σε δικό μου διαμέρισμα, στο κέντρο. Αυτό μάλλον συνέβαλε στο να χάσω εντελώς την μπάλα.
— Για να εξηγήσεις τι συνέβη εκείνο το βράδυ, μίλησες συγκεκριμένα για τον εθισμό σου στην crystal meth. Πρόσφατα, άρθρο των «New York Times» χαρακτήρισε τη συγκεκριμένη ουσία νέα τεράστια απειλή για την γκέι κοινότητα παγκοσμίως –για την οποία δεν μιλά κανείς ανοιχτά–, συγκρίνοντας την κρίση με αυτήν του AIDS στα ’80s. Μια ουσία που προκαλεί κοινωνικό χάος στη ζωή των χρηστών.
Από τη θέση που είμαι τώρα, με καθαρό το μυαλό και βλέποντάς το από απόσταση, μπορώ να πω ότι είναι μια μανία που σε κάνει να θες να χορτάσεις με λύσσα την ψυχή σου, χρησιμοποιώντας μόνο το σώμα σου. Θεωρώ ότι αυτή η λύσσα και η μανία με τη συγκεκριμένη ουσία, που συνδυάζεται απόλυτα με το σεξ στην γκέι κοινότητα, έχει πρωτίστως κοινωνικές προεκτάσεις. Θέλουμε να ζήσουμε για ένα βράδυ ή για δύο ή για τρία, παρέα με τη χρήση, ό,τι θέλουμε να νιώσουμε σε όλη μας τη ζωή. Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να κάνουν coming out, μεγαλώνουν, περνάνε τα χρόνια και έρχονται σε αδιέξοδο, καθώς σκέφτονται: «Έλα μωρέ, τώρα, πού να τρέχω και να αλλάζω τον κόσμο. Ας βρω τη χαρά μέσα σε μια νύχτα».
Θεωρώ ότι οι γκέι πρέπει να γίνουμε πιο «νοικοκύρηδες», όχι με την ετεροκανονική έννοια του όρου, και να διεκδικούμε όχι μόνο το πώς θα γαμηθούμε –αυτό είναι παλιό– αλλά και το να κρατάμε τον φίλο μας από το χέρι στον δρόμο το μεσημέρι. Τα γαμήσια είναι πολύ ωραία, δεν πάω να το παίξω κάπως. Δεκαέξι μήνες, όμως, μέσα, δεν μου έλειψε ούτε στιγμή το σεξ. Όταν άρχισε να καθαρίζει το μυαλό μου, αυτό που μου έλειπε ήταν να κλείσω με τα χέρια και τα πόδια μου έναν άνθρωπο στην αγκαλιά μου, κάτι που όμως δεν έκανα πριν μπω φυλακή.
— Φτάνει, λοιπόν, το βράδυ της Τρίτης, 13 Νοεμβρίου 2018. Είσαι στη γύρα από το Σάββατο. Μπαίνεις σε ένα ταξί, έχοντας ραντεβού αργότερα, και ακολουθεί η γνωστή πλέον πορεία: Ομόνοια, στάση στο sex shop, Μοναστηράκι, στάση για φαγητό, Βοτανικός, περιπλάνηση στο cruising spot. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε ξανά σε όλες τις λεπτομέρειες, τα έχεις περιγράψει ήδη πολλές φορές. Σε τι κατάσταση βρισκόσουν όμως όλη εκείνη την ώρα;
Είχα κάνει τελευταία φορά χρήση περίπου ένα δίωρο πριν πάρω το ταξί. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, από την τριήμερη χρήση παύει να σε πιάνει τόσο. Ήμουν σχετικά καλά γιατί τα θυμάμαι όλα, αλλά, από την άλλη, άυπνος και κουρασμένος και νηστικός. Μου είχε μείνει όμως το υπερεπικοινωνιακό της χρήσης, ήμουν σε αυτό το μπαλάντζο.
— Μετά το πάρκο, αφού καταλήξατε πάλι στο ταξί, κι ενώ του είπες για τον τελικό σου προορισμό, αποκοιμιέσαι στο αυτοκίνητο και ξυπνάς στο Ιπποκράτειο, με τον οδηγό του ταξί να σε κατηγορεί ότι κάτι του έριξες στον καφέ.
Εκεί κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά με τον ταξιτζή. Μέχρι εκείνη την ώρα η συμπεριφορά του ήταν νορμάλ. Μόλις ξύπνησα στο νοσοκομείο άρχισε να ουρλιάζει «τι μου έκανες» κ.λπ. Δεν ήξερα ότι μέχρι πριν, που ήμουν κοιμισμένος, φώναζε «σώστε το παιδί». Το μένος προς τους γιατρούς γύρισε επάνω μου. Τότε έφτασε και η αστυνομία, λόγω της συμπεριφοράς του στους γιατρούς και τον σεκιουριτά. Δεν την κάλεσε ο ίδιος. Άρχισε να λέει ότι δεν νιώθει καλά, ότι κάτι του έριξα και ότι είναι το θύμα.
Εμένα με συλλαμβάνουν, ενώ προσπαθούσα να καταλάβω πού βρισκόμουν. Με πάνε στο τμήμα, βρίσκουν πάνω μου ενάμισι γραμμάριο και με κρατάνε γι’ αυτό. Έρχεται την άλλη μέρα εκείνος με την κοπέλα του στο τμήμα και πάει να κάνει μήνυση για κλοπή αρχικά, αλλάζοντας την κατάθεσή του στη συνέχεια, για να αποποιηθεί τον συναινετικό χαρακτήρα της βόλτας, επειδή είχε εκτεθεί στην γκόμενα. Εκεί τον ρώτησαν αν ήθελε ιατροδικαστή. Ξαναλέω, βέβαια, ότι είμαι 1,76 και 75 κιλά. Εκείνος 1,90 και 130. Δεν κόλλαγε έτσι κι αλλιώς να του προτείνουν οι αστυνομικοί ιατροδικαστή, γιατί δεν είχε αποκοιμηθεί πουθενά, οπότε δεν είχε ερωτηματικά για το αν του συνέβη κάτι. Το ταξί βρόμαγε απλώς επειδή είχε χυθεί ένα popper. Η ασχετοσύνη των αστυνομικών του τμήματος Αμπελοκήπων –και δεν μιλώ γενικά για τις Αρχές, στις οποίες έχω εμπιστοσύνη– ήταν ότι θεώρησαν πως ήταν κάτι «μαγικό», ένα σπρέι βιασμού.
Είκοσι ώρες αργότερα βρέθηκε ο τραυματισμός που περιέγραφε η ιατροδικαστική εξέταση. «Πιθανολογείται από αμβλύ όργανο», ένας τραυματισμός μικρότερος του μισού πόντου, που θα μπορούσε να έχει προέλθει από 100 άλλους φυσικούς τρόπους, ακόμα και από το χαρτί υγείας ή από σχετικά πρόσφατη αφόδευση.
Όταν έδωσα κατάθεση, υπήρχε μια τάση και προδιάθεση να πιστέψουν αυτόν και όχι εμένα. Στο μυαλό τους είχαν κατασταλάξει ήδη ποιος ήταν ένοχος και ποιος θύμα. Φαινόταν από τη συμπεριφορά τους ο διαχωρισμός, ενώ στην ουσία έδιναν δύο άνθρωποι κατάθεση για ένα συμβάν. Εγώ, εν τω μεταξύ, από την πρώτη στιγμή προσπαθούσα να τους δώσω να καταλάβουν τι είχε γίνει, γιατί, εδώ που τα λέμε, δεν ήταν μια συνηθισμένη κούρσα.
— Όμως, αν κάποιος γνωρίζει πώς επιδρά η crystal meth, καταλαβαίνει ότι είναι ένα ρεαλιστικό σενάριο.
Εμένα δεν με ενδιαφέρει αυτός, με ενδιαφέρουν οι Αρχές που έχρισαν εξαρχής τον έναν θύμα και τον άλλον κατηγορούμενο. Μου άσκησαν αμέσως ποινική δίωξη για βιασμό.
— Πότε ξεκίνησες να συνειδητοποιείς τη σοβαρότητα της κατάστασης; Γιατί στην εξίσωση υπάρχει πάντα η επίδραση από τις ουσίες.
Ήμουν από το ένα τμήμα στο άλλο, από τους Αμπελόκηπους, όπου ξεκίνησε όλη αυτή η μεροληπτική και ομοφοβική στάση των Αρχών, στον Κολωνό, στο κρατητήριο, από κει στον ανακριτή εισαγγελέα, μετά πάλι Αμπελόκηπους και στον Κολωνό. Έφτασε Παρασκευή, κρίθηκα προφυλακιστέος και ακόμα δεν είχα καταλάβει τον λόγο. Επειδή είπα την αλήθεια, ότι πήγα σε ένα κατάστημα ερωτικών ειδών και θα πέρναγα το βράδυ με έναν φίλο μου. Αυτή η φράση ήταν αρκετή για να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου.
— Στο μεσοδιάστημα υπήρξε επικοινωνία με τους δικούς σου;
Τους ενημέρωσα Πέμπτη πρωί. Μου είχαν πάρει το κινητό, δεν με άφησαν να πάρω τηλέφωνο, δεν μου εξήγησαν ποια ήταν τα δικαιώματά μου. Μου έκαναν τόσες βιαστικές ερωτήσεις, τη μία πάνω στην άλλη. Στην αρχή τούς είπα ότι με έχει μπλέξει ένας ταξιτζής, στου οποίου το ταξί λιποθύμησα, και ότι με κατηγορεί ότι πήγα να τον κλέψω, είχα μείνει σε αυτό.
Αφού κρίθηκα προφυλακιστέος, δύο μέρες μετά, στο αστυνομικό τμήμα των Αμπελοκήπων, άλλος αστυνομικός σε βάρδια του μου είπε ότι τον συγκεκριμένο άνθρωπο και την κοπέλα του τους ήξεραν – η κοπέλα δούλευε σε ένα μπαράκι πιο κάτω. Τον ήξεραν, τον έστειλαν σε ιατροδικαστή και ξαφνικά βρέθηκε «ενδεικτικά βιασμένος», και η ουσία ήταν ένα popper. Κι εγώ για 16 μήνες στη φυλακή, με τα στοιχεία μου παντού.
Βλέπω να λένε «συνελήφθη 29χρονος για τον βιασμό οδηγού ταξί και δημοσιοποιούνται οι φωτογραφίες του για πιθανά άλλα θύματα». Γέλασα, λέω «δικά μου είναι τα θύματα;». Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο κατάλαβα, όμως, τι σήμαινε αυτό, γιατί την επόμενη μέρα στο «29χρονος» είχε προστεθεί το «ηθοποιός». Ναρκωτικά, δονητές, ταξιτζής, ηθοποιός, τα πάρκα, το «σπρέι βιασμού», όλα τα tags που μπορεί να βάλει κάποιος για να το πουλήσει.
— Πώς πάρθηκε η απόφαση δημοσιοποίησης των στοιχείων σου;
Γελοιωδέστατα. Η ασόβαρη απόφαση του δημόσιου κατήγορου πάρθηκε με ένα χαρτί από το αστυνομικό τμήμα. Ενώ η ιατροδικαστική βγήκε στις 15 Νοεμβρίου, η αστυνομία είχε γράψει «αποδείχτηκε» στο διαβιβαστικό έγγραφό της στις 14 Νοεμβρίου. Μια μέρα πριν, σαν να το ‘ξεραν! Ο εισαγγελέας με ρωτούσε για τα ερωτικά βοηθήματα και απλώς μου είπε: «Θα έχετε πρόβλημα όταν μαθευτεί, ο οδηγός βρέθηκε βιασμένος». Ένδειξη ενοχής ήταν ότι είχα βρεθεί σε ένα sex shop και ότι θα πήγαινα να περάσω το βράδυ με κάποιον.
Στις φωτογραφίες με εκείνο το τέλειο κόκκινο μπουφάν ήμουν στη σήμανση. Είχε πάει Πέμπτη-Παρασκευή κι εγώ ήμουν από το προηγούμενο Σάββατο σε χρήση. Όταν κυκλοφόρησαν οι φωτογραφίες, ήμουν ήδη 10 μέρες φυλακή, είχα πάρει μεταγωγή στην Τρίπολη. Βλέπω να λένε «συνελήφθη 29χρονος για τον βιασμό οδηγού ταξί και δημοσιοποιούνται οι φωτογραφίες του για πιθανά άλλα θύματα». Γέλασα, λέω «δικά μου είναι τα θύματα;».
Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο κατάλαβα, όμως, τι σήμαινε αυτό, γιατί την επόμενη μέρα στο «29χρονος» είχε προστεθεί το «ηθοποιός». Ναρκωτικά, δονητές, ταξιτζής, ηθοποιός, τα πάρκα, το «σπρέι βιασμού», όλα τα tags που μπορεί να βάλει κάποιος για να το πουλήσει. «Ηθοποιός μερεμέτισε ταξιτζή» έγραφαν σε εξώφυλλο της «Espresso».
— Τι βίωσες επί 16 μήνες μέσα στη φυλακή, περιμένοντας τη δίκη; Καταρχάς, πώς σε αντιμετώπισαν οι συγκρατούμενοι, ως «γκέι βιαστή»;
Η είσοδος στη φυλακή είναι τελείως εξευτελιστική διαδικασία. Από τον σωματικό έλεγχο μέχρι το να κουβαλήσεις το στρώμα και τα υπάρχοντά σου μόνος σου, εν μέσω του προαυλίου, με τους υπόλοιπους να σε βλέπουν, έπειτα από ένα ταξίδι μέσα σε μια κλούβα, κατά τη διάρκεια του οποίου κατουράς μέσα σε μπουκαλάκι –αν έχεις μπουκαλάκι–, γιατί η κλούβα δεν σταματάει, δεν είναι εκδρομή.
Η φυλακή της Τρίπολης έχει σεξουαλικά εγκλήματα γενικά. Οι συγκρατούμενοι ήταν καθοδηγητικοί στην αρχή, πρόθυμοι να μου δείξουν πότε έχει ζεστό νερό, πότε καθαρίζουμε. Ήμασταν ένας θάλαμος με 30 άτομα, και από τις 5:30 το απόγευμα μέχρι τις 7:30 το πρωί ήμασταν κλειδωμένοι εκεί μέσα, χωρίς χώρο κίνησης ή κάποια ασχολία.
Το πρώτο βράδυ, εκεί που καθόμασταν, ακούω τον Χατζηνικολάου να λέει για μένα. Οι άλλοι άρχισαν να λένε «καλά κρασιά τώρα που σε έδειξε». Κάνα-δυο από αυτούς που ήταν μέσα για παιδεραστία τούς είχαν δείξει, επίσης, παλιότερα. Υπήρχε μια παγωμάρα γενικά. Την επομένη άρχισα να γίνομαι αντικείμενο συζήτησης σε όλους τους θαλάμους. Δεν ξέρεις, λοιπόν, ο άλλος, που μπορεί να έχει βιάσει 20 παιδιά και να μην το γνωρίζεις, τι θα έρθει να σου πει και πόσο «ηθικός» θα σ’ το παίξει.
Πήγαν να δημιουργηθούν κάποιες μανούρες σε όλη την πορεία των 16 μηνών, αλλά, ταυτόχρονα, επειδή μπήκε το «ηθοποιός» μπροστά και άρχισα να μιλάω κι εγώ και η οικογένειά μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι «αυτόν δεν τον πειράζουμε», θα το πει στην τηλεόραση, θα τσαντιστεί ο αρχιφύλακας γιατί θα πουν ότι στις τάδε φυλακές δεν υπάρχει ασφάλεια κι αυτός που θα τον πειράξει θα φύγει με τιμωρητική μεταγωγή.
— Οπότε άρχισες κάπως να χτίζεις ένα safety bubble.
Στο οποίο συνέβαλαν η τηλεόραση και η επιλογή μου να αρχίσω να μιλάω, πέρα από το ότι κανείς δεν πίστεψε τον βιασμό ως γεγονός. Ακόμα και οι ισοβίτες δεν είχαν ξανακούσει τέτοιο πράγμα ως κατηγορία, το χλεύαζαν από ένα σημείο και μετά.
Τώρα, για το θέμα της ομοφυλοφιλίας, η ευθύτητα μάλλον δημιούργησε αμηχανία. Σου λέει ο άλλος, αυτός το δηλώνει στην τηλεόραση, τι θα πας να του πεις εσύ τώρα στον διάδρομο; Αυτό λειτούργησε θετικά και έχτισε ένα πλαίσιο σεβασμού, όχι από φόβο αλλά και λόγω της δικής μου συμπεριφοράς, που τους σεβόμουν όλους, ό,τι κι αν είχαν κάνει, γιατί είχαν στερηθεί την ελευθερία τους. Δεν μπορώ να κρίνω κανέναν ηθικά.
Γενικά, το ότι έδειξα εγώ το πρόσωπό μου και η οικογένειά μου το δικό της ‒γιατί εγώ ήμουν μέσα, προστατευμένος, εκείνοι έτρωγαν το σκατό έξω‒, χωρίς πλάτες ή καραγκιοζιλίκια και κλάματα, μου έδωσε τη δυνατότητα να σου λέω αυτήν τη στιγμή ότι είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτούς.
— Πώς μεταφέρθηκες από την Τρίπολη στον Κορυδαλλό;
Έναν μήνα μετά, αφού βγήκαν τα στοιχεία μου, άρχισε να προκαλείται αναστάτωση στη φυλακή, να είμαι το επίκεντρο. Άρχισα να μιλάω, οπότε ο αρχιφύλακας θεώρησε καλό, για να ηρεμήσουν τα πράγματα και να μη διατρέξω κι εγώ κάποιον κίνδυνο, να μου κάνει μεταγωγή. Οπότε ήρθα σε ειδική πτέρυγα στον Κορυδαλλό, σε κάπως πιο προστατευμένο περιβάλλον.
— Πότε κατάλαβες ότι ένα μεγάλο μέρος της LGBT κοινότητας συσπειρώνεται υπέρ σου;
Γύρω στους 4-5 μήνες μετά, μόλις απορρίφθηκε η πρώτη αίτηση αποφυλάκισης και πήραμε το γελοιωδέστατο, ασυνάρτητο και άκρως ρατσιστικό βούλευμα, που περιέγραφε την ομοφυλοφιλία ως ακραία και παρεκκλίνουσα συμπεριφορά. Φυσικά ήταν και η συμπεριφορά που είχα εισπράξει από τις Αρχές. Εκεί ξεκίνησα να συνειδητοποιώ τα ρατσιστικά και ομοφοβικά χαρακτηριστικά της αντιμετώπισής μου από τις Αρχές και τον τρόπο με τον οποίο μου είχε ασκηθεί η ποινική δίωξη. Τότε άρχισα να μιλάω και να εξηγώ ότι στην ουσία είπα την αλήθεια και κατηγορήθηκα γι’ αυτό.
Βέβαια ήρθαν και τα αντικειμενικά στοιχεία, οι καθαρές τοξικολογικές, το καθαρό DNA. Και κει πια άρχισε ο κόσμος να πείθεται και να συσπειρώνεται, οι LGBT άνθρωποι να ταυτίζονται, να έρχονται στο δικαστήριο, χωρίς να είναι προσωπικοί μου φίλοι, για να με υποστηρίξουν, νιώθοντας μια απειλή, ότι ενδεχομένως υπό συγκεκριμένες συνθήκες θα μπορούσε να συμβεί το ίδιο και σ’ εκείνους. Άρχισε να γίνεται συγκινητικό όλο αυτό και να με τροφοδοτεί.
Για να σ’ το πω αλλιώς, σκέψου ένα γκέι ζευγάρι σε μια πολυκατοικία. Σκέψου κάποιος να μην τους γουστάρει και γι’ αυτό να τους καταγγείλει ότι του πείραξαν το παιδί και οι Αρχές, με την ίδια αντιμετώπιση, να τον πιστέψουν.
— Απίστευτη στήριξη έλαβες και από την αδερφή σου, που αποφάσισε να διαχειριστεί τα social media σου.
Επί 16 μήνες κράτησε ζωντανή την κοινωνική μου ζωή και τον αγώνα μου για δικαιοσύνη. Βέβαια, στα πρώτα μηνύματα υπήρχαν και πολλά υβριστικά. Ο όγκος, γενικά, ήταν τεράστιος, απαντούσε σε ό,τι μπορούσε, μιλούσαμε στο τηλέφωνο και μου τα μετέφερε από μόνη της, γιατί θεωρούσε ότι αυτό μου έδινε δύναμη ‒ και είχε δίκιο. Για ό,τι κάνω στο εξής, ως καθαρός Γιώργος πια, κατά το ήμισυ θα ευθύνεται η αδερφή μου, γιατί δεν με άφησε να «ξεχαστώ» μέσα σε ένα πλαίσιο φυλάκισης και απομόνωσης.
— Έγραψες προχθές στο Facebook ότι «υπήρξες φυλακισμένος για 16 μήνες, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται ηθικά, κοινωνικά, πνευματικά, συναισθηματικά και οργανικά». Τι συνεπάγεται;
Ηθικά άλλαξα όχι με γνώμονα τι θα έλεγαν οι άλλοι για μένα αλλά επειδή ανασυγκροτήθηκα, επέστρεψα στον πυρήνα μου κι έγινα ξανά ο Γιώργος που ήμουν πριν γίνω ένα εξαρτημένος άνθρωπος. Μπήκα μέσα με το μυαλό του χρήστη. Βγήκα καθαρός, έπρεπε να πάρω αποφάσεις στο ενδιάμεσο, αλλιώς θα ήμουν με ψυχοφάρμακα.
— Η δημοσιοποίηση των στοιχείων σου ήταν ένας κοινωνικός θάνατος. Βγήκες, όμως, με το κεφάλι ψηλά.
Από τη μια ήταν επιλογή μου να πω ο ίδιος, με ευθύτητα, ποιος είμαι και να μην αφήσω τους άλλους να μιλάνε για μένα, και από την άλλη είμαι πιο καθαρός άνθρωπος ψυχικά, απεξαρτημένος. Βέβαια, δεν επαναπαύομαι, θέλει συνεχή προσπάθεια το να απέχεις από τις ουσίες, γιατί ο κίνδυνος καραδοκεί.
Η κοινωνική αλλαγή, λοιπόν, έγκειται στο ότι μπήκα φυλακή ως ένας άνθρωπος που ήταν ηθοποιός, όχι γνωστός, όπως με παρουσίαζαν, που απλώς έμπλεξε κάπου κι έγινε γνωστός από αυτό.
— Το στοίχημα τώρα είναι να το αντιστρέψεις αυτό;
Να το αντιστρέψω προς όφελός μου. Έχω στο μυαλό μου ότι, εκτός από την υποκριτική, θέλω να ηρεμήσω και να στραφώ σε δράσεις που να είναι υποστηρικτικές προς άλλους ανθρώπους. Δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια, αλλά ψυχικά το έχω πολλή ανάγκη. Θέλω να βρω τα πατήματά μου και να με καθοδηγήσει κάποιος σε αυτό γιατί 16 μήνες είμαι κοινωνικά αποκλεισμένος.
— Άρα, υποκριτική και ακτιβισμός. Θες να μπεις ξανά στην ενεργή θεατρική δράση;
Δεν είναι ότι την άφησα για να κάνω κάτι άλλο. Την παραμέρισα επειδή άρχισα να είμαι ένας εξαρτημένος άνθρωπος.
— Ένας ιδανικός ρόλος που θα ήθελες να υποδυθείς κάποια στιγμή στο θέατρο;
Ο Ριχάρδος Γ’. Ή, σε μια μεταμοντέρνα εκδοχή, η Μπλανς (σ.σ. από το «Λεωφορείον ο Πόθος»), αν ήταν άντρας. Μέχρι που μπήκα φυλακή ήμουν κάπως αγαθομαλάκας, βασιζόμουν στην ντομπροσύνη των άλλων. Θα ήταν και λίγο βιωματικό. Κι αν η Μπλανς δεν υπάρχει σε άντρα, να τη φτιάξουν!
— Σωματικά είσαι σε καλή κατάσταση. Γυμναζόσουν μέσα;
Έκανα γενικά γυμναστική, όπως σου είπα, απλώς πριν είχε αρχίσει να καταρρέει κι αυτό. Μόλις άρχισα να καθαρίζω, ξεκίνησα να τρέχω στο προαύλιο, να γεμίζω κάτι μπιτόνια με νερό για βάρη, να βγάζω την μπλούζα μου για να κάνω ηλιοθεραπεία… Είσαι όλη μέρα στο σκοτάδι, κάπως πρέπει να νιώσεις τον ήλιο. Επίσης, διάβαζα πολύ.
— Πες μου κάτι που διάβασες μέσα και σου άρεσε πολύ.
Το «Τοτέμ και Ταμπού» του Φρόιντ.
— Πριν, που περπατάγαμε στην πλατεία Συντάγματος, μου είπες ότι ακόμα βλέπεις κάγκελα.
Περπατάω και νομίζω ότι κάτι θα διακόψει την πορεία μου. Με κουράζει το να περπατάω μέσα στο σπίτι.
— Ποιες στιγμές, σε αυτούς τους 16 μήνες, θα ήθελες να είσαι έξω για συγκεκριμένους λόγους;
Τη μέρα που έκλεινα τα 30, στις 28 Ιουνίου. Άλλαξα δεκαετία μέσα στη φυλακή. Θα ήθελα να είμαι με τους ανθρώπους μου, όχι όμως να με ψάχνουν, λόγω των ουσιών, να είμαι εκεί και να το γιορτάζω. Επίσης, τη μέρα που έμαθα ότι είναι έγκυος η αδερφή μου, τρεις εβδομάδες πριν αποφυλακιστώ. Το έμαθα από το τηλέφωνο. Γιατί να το μάθω από το τηλέφωνο;
— Υπάρχουν αξιώσεις από την πλευρά σου για οικονομική αποζημίωση για όλο αυτό που πέρασες;
Δεν έχω μιλήσει ακόμα σχετικά με τον δικηγόρο μου, δεν έχω προλάβει από την κούραση.
— Η ερώτησή μου είναι πώς θα αποζημιωθείς εσύ για όλα όσα έζησες.
Μπορεί κάποιος εύκολα να το συμπεράνει, αν δει τον τρόπο που κινήθηκα εγώ και η οικογένειά μου μέχρι να βγω από τη φυλακή. Πώς μας κόβεις;
— Ότι θα το πάτε all the way.
Αυτό ακριβώς. Και ο λόγος είναι ότι αν ήταν άλλο παλικάρι στη θέση μου, χωρίς το υποστηρικτικό πλαίσιο που είχα εγώ, κάποιος που δεν θα ένιωθε άνετα να εκθέσει τη ζωή του στα μέσα, θα είχε φουντάρει. Αυτό μου δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερο θυμό, και το παιδί που μπορεί να είχε αυτοκτονήσει εγώ το έχω αγκαλιάσει. Όταν πληρώσουν θα το θυμούνται, όχι όταν ζητήσουν συγγνώμη.
— Φαντάζομαι, βέβαια, ότι η οικογένειά σου έχει μεγάλη οικονομική ζημιά από την υπόθεση.
Σίγουρα, και εγώ και η οικογένειά μου. Και όλο αυτό, από το πουθενά. Υπάρχει τεράστια ζημιά σε πολλά επίπεδα και γι’ αυτό θέλω να αποζημιωθώ, εντός και εκτός εισαγωγικών.
