Αν δούμε από μία απόσταση τα προβλήματα, αλλά και τις προκλήσεις, που αντιμετωπίζει η πόλη των Ιωαννίνων, θα κατανοήσουμε σχετικά εύκολα ότι το κύριο εμπόδιο για τις λύσεις και τις διεξόδους, είναι ο χρόνος. Δεν δίνουμε σημασία στο θέμα του χρόνου γιατί λειτουργούμε σαν είμαστε σε ένα συνεχές παρόν, σαν να συμβαίνουν όλα τώρα, σήμερα, χωρίς προϊστορία και χωρίς προοπτική.
Κάποια στιγμή βέβαια, αντιλαμβανόμαστε ότι μας έχει ξεφύγει ο χρόνος, ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια χωρίς να γίνεται τίποτα, αλλά τότε αφενός είναι αργά και αφετέρου νιώθουμε εγκλωβισμένοι στο πρόβλημα. Ποιος άλλωστε είναι έτοιμος να παραδεχθεί ότι καθυστέρησε ή ότι είναι αναχρονιστικός;
Για αυτό και με την ίδια ζέση, αντιμετωπίζουμε πάντα την επαναφορά του θέματος της παραχώρησης του στρατοπέδου Βελισσαρίου, της ήπιας μετακίνησης στο κέντρο, της προστασίας της λίμνης ή την ανάπτυξη βασικών υποδομών και δρόμων. Αν διαβάσει κάποιος μία εφημερίδα προ 20 ετών, κινδυνεύει να δει και τους ίδιους τίτλους σχεδόν. Κάτι που παρεμπιπτόντως θα έπρεπε να απασχολήσει και εμάς τους δημοσιογράφους και τα μέσα ενημέρωσης.
Ποιο όμως είναι το πρόβλημα όταν περνάει ο χρόνος; Το ζήτημα δεν είναι τόσο οι ευθύνες ή οι αδράνειες. Είναι περισσότερο ότι αλλάζουν οι συνθήκες, οι ανάγκες, η τεχνολογία, οι προοπτικές. Και αλλάζουν χωρίς συχνά να το καταλαβαίνουμε, νομίζοντας ότι όλα είναι ίδια επειδή μένουν ίδια.
Υπάρχουν προφανώς οι επικαιροποιήσεις των μελετών, οι βασικοί σχεδιασμοί, ο εκσυγχρονισμός, παρ’ όλα αυτά έχεις την αίσθηση ότι κάτι σε κρατάει καθηλωμένο. Όσο στρέφεσαι στο παρελθόν για να βρεις εκκινήσεις και τι υπολείπεται για να κάνεις, τόσο μένεις και στο παρελθόν. Την ώρα που τρέχει το μέλλον.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
