Μπορούμε να υπερασπιστούμε τον τρόπο ζωής μας, αν δεν έχουμε τα μέσα να το κάνουμε; Πρόσφατα θέσαμε από εδώ, ως ένα μείζον διακύβευμα της εποχής μας, την ανάγκη υπεράσπισης του τρόπου ζωής μας, την ελευθερία να ζούμε όπως θέλουμε τις ζωές μας, πάντα βέβαια σεβόμενοι και τις ελευθερίες των άλλων και τα όριά τους.
Για εμάς ειδικά που ζούμε στην περιφέρεια, ο «επαρχιωτισμός» έχει πολύ μεγαλύτερο ειδικό βάρος γιατί γνωρίζουμε εκ πείρας, τον συντηρητισμό που χαρακτηρίζει τις μικρές κοινωνίες και τα κλειστά συστήματα. Και επιζητούμε τη διεύρυνση των ορίων της πόλης μέσα από κοσμοπολίτικη, απελευθερωτική ματιά, που να ανασηκώνει και να πετά στην άκρη λογικές και πρακτικές χειραγώγησης και κατήχησης.
Πώς όμως να πετύχουμε μια αυτονομία στη ζωή μας και τι πρέπει να εξασφαλιστεί για αυτό το σκοπό; Δεν είναι δύσκολο να περιγράψουμε τι απαιτείται γιατί όλοι μας έχουμε συναντήσει τα βασικά προβλήματα.
Χρειαζόμαστε εξασφάλιση ενός στοιχειώδους επιπέδου βιοπορισμού που σημαίνει και μίας ποιοτικής εργασίας, η οποία να αποτελεί αφενός οικονομικό στήριγμα, αφετέρου να εκφράζει και τις βασικές μας ικανότητες και δεξιότητες.
Πρέπει να έχουμε μία ποιοτική και επαρκή στέγη, που να μας δίνει ασφάλεια και άνεση.
Στη συνέχεια είναι κρίσιμο να μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα και να απελευθερώνουμε τη δημιουργική μας πλευρά, να εκφράζουμε ελεύθερη τη σεξουαλικότητά μας και να μπορούμε να έχουμε τους φίλους και τις σχέσεις που θέλουμε, να έχουμε πρόσβαση, δυνατότητα για έναν ολοκληρωμένο ελεύθερο χρόνο και βέβαια να έχει εξασφαλιστεί η δυνατότητα να είμαστε υγιείς και να μπορούμε να εκπαιδευόμαστε διαρκώς.
Πιο συνοπτικά, χρειάζεται εργασία, στέγαση, Υγεία και Παιδεία και ένα απελευθερωτικό πλαίσιο για την ελεύθερη ανάπτυξη του εαυτού μας και την κοινωνικοποίησή μας. Κι όσο συνοπτικά μπορούμε να το περιγράψουμε τόσο δύσκολο μπορεί να επιτευχθεί ένας τέτοιος στόχος. Αλλά κάπως, από κάπου πρέπει να αρχίσουμ. Κι αν τα πάρουμε ένα ένα, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε κι ένα πολιτικό πρόγραμμα.
Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
