Νομίζουμε ότι είμαστε αθάνατοι κι ότι έχουμε χρόνο μπροστά μας. Και κάπου εκεί μετά τα 30 ως και αργά στα 50 περίπου αλλά και αργότερα, αισθανόμαστε ότι είμαστε καβάλα πάνω στο άλογο της υπεροχής και τρέχουμε. Κι όχι μόνο δεν κοιτάμε προς τα πού πάμε, αλλά νομίζουμε ότι τίποτα δεν θα μας εμποδίσει ποτέ. Ψηλά στο άλογο, όλα φαίνονται αλλιώς.
Αλαζονεία είναι το ένα, αλλά και αυτή η αίσθηση της υπεροχής, του ανίκητου είναι το βασικό. Και η πίστη ότι τίποτα δεν θα αλλάξει, πόσο μάλλον εμείς που δεν βλέπουμε καν τον λόγο να αλλάξουμε.
Και δεν είναι ότι κάποια στιγμή πέφτουμε πάνω σε έναν τοίχο και μας έρχεται κάπως άσχημα η συντριβή στην πραγματικότητα, αλλά ότι στη διαδρομή ανάμεσα, σκορπίσαμε τα πάντα, δεν αφήσαμε τίποτα όρθιο και απομείναμε μονάχοι μας.
Γιατί η αλαζονεία της μοναδικότητας και της κυριαρχίας, δεν βλέπει την ερημιά και την αποξένωση που αφήνει. Δεν βλέπει όσους απομακρύνονται από το δρόμο μας επειδή μας βαρέθηκαν ή μας φοβούνται και δεν μας αντέχουν άλλο.
Το παθαίνουν πολλοί και ειδικά όσοι συμμετέχουν στη δημόσια σφαίρα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
