Αυτές τις μέρες υπήρξε μία σύγχυση όχι κατ’ ανάγκη αθέλητη, για το πώς υπολογίζονται οι πιθανότητες να προκύψει μία πρωτόγνωρη κακοκαιρία. Αν οι πιθανότητες είναι μία στις 100 ή στις 1000 τότε σου λέει, η επόμενη καταστροφή θα γίνει… σε 1000 χρόνια ξανά ή σε 100.
Κι όμως, δεν είναι έτσι. Αυτή η ελάχιστη πιθανότητα να γίνει μία καταστροφή (το 1 στα 1000) αν είσαι άτυχος μπορεί να συμβεί και του χρόνου και του παραχρόνου. Δεν το ευχόμαστε βέβαια και μακριά από εμάς. Αλλά μπορεί να συμβεί το χειρότερο σενάριο. Και πάντα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο.
Αυτή η προετοιμασία όμως, κοστίζει. Και πρέπει πάντα να γίνεται ένας υπολογισμός του κόστους με τους πιθανούς κινδύνους ώστε να μπορεί να σχεδιάζεται και ένα πλέγμα έργων. Κατά συνέπεια δεν είναι εύκολο να σχεδιάζεις έργα που θα προβλέπουν τα πάντα, όλους τους πιθανούς και απίθανους κινδύνους. Με υπολογισμό όμως και του κόστους γιατί η πατρίδα δεν έχει άπειρους πόρους. Το αντίθετο, ο τόπος μας δοκιμάζεται από πολλαπλές κρίσεις εδώ και πολλά χρόνια.
Αυτό, που μπορεί να γίνει είναι ένας μακροπρόθεσμος σχεδιασμός έργων, με σφιχτούς όμως προϋπολογισμούς και διαρκή συντήρηση ώστε να αντέξουν περισσότερο τα έργα.
Ακούγεται κοινότοπο έτσι όπως το διατυπώνουμε. Γιατί όλοι έτσι δεν θα έπρεπε να σκέφτονται στην κεντρική εξουσία; Τι γίνεται όμως όταν συσσωρεύονται τα αιτήματα για τα έργα και πρέπει να ικανοποιηθούν συχνά και για άλλους λόγους όπως πχ για πολιτικούς λόγους, και όχι μόνο βάσει του σχεδιασμού; Θα πείθονταν άραγε όλες οι τοπικές κοινωνίες ότι πρέπει να κάνουν υπομονή και να έχουν πίστη στο κράτος όταν τους ανακοινώνεται ότι άλλες περιοχές θα έχουν προτεραιότητα; Μήπως δίπλα στο σχέδιο πρέπει να βάλουμε και τη λέξη πίστη στο κοινό συμφέρον για να υπάρχει και προοπτική κάποτε να έχουμε σε αυτόν τον τόπο οργάνωση και μακροπρόθεσμες πολιτικές;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
