Τελευταία φορά και πρώτη που μίλησα από κοντά με τον Μανώλη Γλέζο ήταν στο Ξενία μετά από μία συνέντευξη τότε που άρχιζε η διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ.
Καθίσαμε στο σαλόνι μετά με τον Γιάννη Μπανιά. Ο Γιάννης έλεγε τότε κάτι λίγο περίεργο για τα πολύ αριστερά αυτιά μας, ότι πρέπει η αριστερά να είναι «γειωμένη» στην πραγματικότητα. Το έλεγε και δημόσια αν και δεν νομίζω ότι το καταλάβαινε η αριστερά των στελεχών που προετοιμαζόταν τότε για την εξουσία…
Ο Γλέζος είχε έναν πολύ πολιτικό τρόπο και ταυτόχρονα προσωπικό, στο πώς μιλούσε. Θυμήθηκε κάποιες περιοδείες παλιότερα στην Ήπειρο, τον ρώτησα για τα μαρτυρικά χωριά, μιλούσε για μία πιο ανοιχτή συμμαχία για την αριστερά τότε, με ρώτησε διάφορα για να δει τι γίνεται, ένας άνθρωπος ενεργός, πάντα έτοιμος, ένας πολιτικός βγαλμένος μέσα από την τριβή του λαού, ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους.
Μετά όλα έτρεξαν πολύ γρήγορα, όλα άλλαξαν πολύ και γρήγορα, πέθανε ο Μπανιάς και ήταν ο δεύτερος δημόσιος άνθρωπος που έκλαψα για τις δικές μου συναρτήσεις απώλειας (ο άλλος ήταν ο Άγγελος Κίτσος από ένα άλλο φάσμα της ζωής μου), σήμερα νιώθουμε ότι ζούμε το τέλος του κόσμου που ξέραμε, αλλά οι μεγαλύτεροι από εμάς θα μας πουν ότι πολλές φορές έζησαν ιστορικές αλλαγές και μεταίχμια.
Η απώλεια του Μανώλη Γλέζου, αυτού του μεγάλου Ευρωπαίου ήρωα του αντιφασιστικού αγώνα κατά των Ναζί, μας επιτρέπει σήμερα, τώρα που νιώθουμε μετέωροι και αβέβαιοι για το μέλλον, να δώσουμε ένα σταθερό σημάδι, να δώσουμε περιεχόμενο στη λέξη πατρίδα και στο τι φέρνει μεταξύ άλλων πολλών, στο νου μας η αναφορά στον ελληνικό τρόπο σκέψης και ζωής.
