Γεννήθηκα στην Αθήνα, στην Κηφισιά, και έζησα εκεί μέχρι τα 12. Τότε οι γονείς μου χώρισαν και μετακόμισα στο κέντρο της Αθήνας, στην πλατεία Βικτωρίας, επειδή ήθελα να μείνω με τη μητέρα μου. Η γειτονιά μου ήταν ο Άγιος Παντελεήμονας, ο Άγιος Παύλος, η Κυψέλη… Το κέντρο έχει παίξει μεγάλο ρόλο στη μουσική μου. Έχω δει σκληρές εικόνες σε μικρή ηλικία που καθόρισαν τον τρόπο που μεγάλωσα. Όλα αυτά με ωρίμασαν, βέβαια, με έκαναν καλό άνθρωπο, κι ας με μεγάλωσαν πρόωρα.
• Υπάρχουν σχόλια που λένε ότι ήμουν παιδί πλουσίων, αλλά δεν ισχύει, μακάρι να είχα πλούσιους γονείς. Ο πατέρας μου ήταν οδηγός. Αν ήμουν πλούσιος, δεν ξέρω πού θα είχα καταλήξει, αν θα ήμουν εδώ που είμαι τώρα, αν θα ήμουν αυτός που είμαι. Μεγάλωσα με τη μητέρα μου, η οποία με έχει βοηθήσει πάρα πολύ, και από ένα σημείο κι έπειτα μεγάλωσα μόνος μου.
• Όταν ήμουν μικρός, σίγουρα δεν έλεγα ότι ήθελα να γίνω ράπερ. Ό,τι έχω πιάσει στα χέρια μου, όμως, το έχω κάνει καλά. Ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής –και ήμουν καλός στο ποδόσφαιρο–, όταν έκανα skate ήμουν καλός skater, ακόμα και στα video games που έπαιζα ήμουν πολύ καλός. Γενικά ασχολούμαι με τη μόδα, με τα ρούχα, με το image μου από πολύ παλιά – αυτό τώρα το έχω τερματίσει.
• Μπορεί να μην ήξερα στα 13 μου ότι θα γίνω ράπερ, αλλά ακούω αυτήν τη μουσική από πολύ μικρός. Άκουγα Ημισκούμπρια, TXC, ΖΝ. Μου άρεσαν πάρα πολύ οι ΖΝ, είχα πάει στο Metropolis και είχα πάρει όλα τα CD τους. Με αυτά μεγάλωσα, άκουγα DMX, Snoop Dog, ό,τι ραπ υπήρχε τότε. Γιατί ραπ; Επειδή είχε κάτι επαναστατικό, ήταν ενάντια στο σύστημα. Πάντα ήμουν αντιδραστικό παιδί, οπότε ταυτιζόμουν. Θυμάμαι έναν στίχο των TXC που λέει «Θέλω να γαζώσω με 300 τουφεκιές / την πίσω δεξιά πόρτα μιας θωρακισμένης Μερσεντές», ή τους ΖΝ, που ήταν αλητεία. Αυτό που κάνω τώρα είναι ο σύγχρονος ήχος όσων ακουσμάτων είχαμε από το εξωτερικό. Έχω μάθει αγγλικά από πολύ νωρίς. Μπορεί να μην έχω τελειώσει το λύκειο, αλλά είμαι διαβασμένος. Έχω διαβάσει και διαβάζω τα πράγματα που θέλω εγώ και με ενδιαφέρουν κι έχω βγάλει το σχολείο του δρόμου. Έχω φίλους μου που πήραν πτυχίο στα 26 και αυτήν τη στιγμή δουλεύουν ως σερβιτόροι. Δεν το λέω υποτιμητικά, αλλά είναι φοβερό να έχεις φάει δέκα χρόνια πάνω από βιβλία και να μην μπορείς να κάνεις όσα ονειρευόσουν.
• Στο Λονδίνο πήγα επειδή ένας φίλος μου μού είπε ότι υπήρχε μια δουλειά εκεί και θα βγάζαμε καλά λεφτά – νόμιμη, γιατί έχουμε κάνει και παράνομες δουλειές. Πολλά παιδιά αγωνίζονται να βγάλουν το μεροκάματό τους κι έχω περάσει κι εγώ από αυτήν τη φάση. Σίγουρα δεν έχω πληγώσει ποτέ κανέναν πολύ, αλλά ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί για να επιβιώσει. Τον πρώτο χρόνο στο Λονδίνο δούλευα ως bartender και τον δεύτερο δούλευα με διαλείμματα. Ποτέ δεν είχα κάποιον άνθρωπο από πάνω μου, αφεντικό, ήμουν πάντα αφεντικό του εαυτού μου. Έχω δουλέψει πολύ λίγο με ωράριο 9-5. Πάντα ήξερα ότι δεν είμαι φτιαγμένος γι’ αυτό.
• Στην Αγγλία ήταν πολύ αποστειρωμένη η ζωή, πολύ ρομποτική η φάση, και δεν το γούσταρα αυτό, γιατί είμαι γνήσιος Αθηναίος. Την αγαπάω πάρα πολύ την πόλη μου, τόσο πολύ, που έχω γράψει στο δέρμα μου «ATH». Γενικά, ήμουν τύπος που εδώ έβγαινα από το σπίτι μου μιάμιση το βράδυ και στο Λονδίνο το final call για το ποτό ήταν στη μία – άσε που εκεί βγαίνεις μόνο Παρασκευή και Σάββατο. Αυτό με πείραζε, παρότι δεν ήμουν party animal. Πλέον προτιμάω να περνάω τον χρόνο μου λίγο πιο ποιοτικά. Δουλεύω τόσο πολύ στα κλαμπ, που βαριέμαι παρά πολύ να βγαίνω εκτός δουλειάς. Έχω κουραστεί. Κι επειδή είμαι από μικρός στον δρόμο, έχω κουραστεί από το έξω, οπότε πάω στο μαγαζί, κάνω τη δουλειά μου, πίνω το ποτό μου, είμαι επαγγελματίας σε αυτό που κάνω, και μετά πάω στο σπίτι μου.
• Ήμουν Snik προτού κάνω ραπ. Ήμουν πολύ γνωστός στην Αθήνα από το γκράφιτι και ήμουν πάντα δραστήριος. Από τα 14 μου άρχισα να κάνω γκράφιτι με μαρκαδόρους. Κάναμε tags και ακούγαμε ραπ. Και όπως και τώρα οι πιτσιρικάδες λένε «ω, αυτός κάνει ραπ, θα κάνω κι εγώ», άρχισα να γράφω στίχους τυχαία, για τη φάση μας. Δεν θυμάμαι καν τι είχα γράψει τότε, πέρασαν χρόνια όμως μέχρι να ξαναγράψω. Άρχισα να κάνω ραπ μεγάλος, το πρώτο μου κομμάτι το έβγαλα το 2012. Στο σχολείο μού έλεγαν ότι είμαι καλός στα μαθηματικά, αλλά ήμουν καλύτερος στη γλώσσα. Έχω πολλά βιώματα, έχω ζήσει πολλά πράγματα, οπότε είχα και έχω κάτι να πω.
• Ό,τι λέω είναι αλήθεια, έχει συμβεί, δεν είμαι ηθοποιός εγώ, είμαι ράπερ, καλλιτέχνης. Τώρα πια μιλάω για το success story και μπορεί να μην αναφέρομαι στη δική μου πραγματικότητα, να περιγράφω τι έζησα πριν από κάποια χρόνια που ήμουν στο struggle, αλλά οι φίλοι μου είναι ακόμα σε αυτό το στάδιο, έτσι εκπροσωπώ αυτούς και ένα κομμάτι της ζωής μου. Όταν έχεις ζήσει δύσκολα στο κέντρο της Αθήνας, νομίζω ότι και να φύγεις από το hood, το hood ποτέ δεν φεύγει από μέσα σου.
• Το ραπ δεν είναι περιθώριο. Μπορεί να το θεωρούσαν περιθωριακό δέκα χρόνια πριν, αλλά και τότε, που ήταν «yo man» και το εκπροσωπούσαν τύποι με φαρδιά παντελόνια, υπήρχαν καλλιτέχνες που το έβλεπαν πιο πολύ ως business, που έβγαζαν λεφτά και δεν ήταν καθόλου του περιθωρίου, όπως ο Βουρλιώτης-Family, ο Μηδενιστής. Υπήρχαν καλλιτέχνες που έτρωγαν από αυτό και ήταν μια χαρά. Το ραπ αυτήν τη στιγμή είναι το Νο1 είδος μουσικής στην Ελλάδα, είναι πιο πάνω από τα λαϊκά.
• Όταν ξεκίναγα, έφαγα πολύ σκληρή κριτική, γιατί μιλούσα για καλή ζωή, για ρούχα, για γκόμενες –πώς γίνεται να μη σου αρέσουν τα ρούχα και οι γκόμενες;– και αυτό ήταν κάτι καινούργιο στην Ελλάδα. Προσπάθησαν να με ρίξουν πολλές φορές. Το ραπ στην Ελλάδα μέχρι τότε ήταν πολιτικά και πλατεία. Όταν μίλησα για καλή ζωή, έφαγα πολύ σκατό. Είμαι OG της ελληνικής τραπ σκηνής – η τραπ και η ραπ δεν έχουν καμία διαφορά, είναι όλα ραπ. Είναι σαν να ακούς punk rock και μετά να ακούς skate punk και να λες ότι αυτό δεν είναι πανκ. Ως skater έχω μεγαλώσει με Bad religion, Millencollin, έχω πολλές μουσικές επιρροές, γενικά είμαι πολύ διαβασμένος στη μουσική. Το ραπ είναι αυτό που με εκφράζει, αλλά δεν ακούω μόνο ραπ. Το εξώφυλλο του τεύχους που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα.
• Φτάσαμε μέχρι εδώ επειδή κάποια άτομα, όπως εγώ και άλλοι δυο-τρεις καλλιτέχνες, πιστέψαμε σε αυτό, βάλαμε τον κώλο μας μπροστά για να τον γαμήσουν και τώρα βγάζουν κι άλλα 15, 20, 30 άτομα μουσική. Δεν εννοώ ότι το βγάζουν στην πλάτη μας, αλλά περάσαμε πολλά για να φτάσει η φάση μέχρι εδώ και χαίρομαι πάρα πολύ που έχει ανέβει τόσο πολύ. Σαπορτάρω πάρα πολύ κάθε παιδί που βγάζει τέτοιον ήχο. Σύντομα θα κάνω το δικό μου label και από εκεί θέλω να βγάλω καινούργιους καλλιτέχνες. Θέλω να μεγαλώσει η νέα ραπ σκηνή και χαίρομαι που είμαι ο πυρήνας της. Μπορεί να ήταν και ο Billy Sio και ο Υποχθόνιος, που βγήκαν ταυτόχρονα μ’ εμένα και έκαναν τραπ –no hate σε κανέναν–, αλλά η διαφορά μας ήταν ότι ήμουν ο πρώτος. Μόλις ήρθα από το Λονδίνο, έβγαλα βιντεοκλίπ με Φεράρι, επώνυμα ρούχα, αλυσίδες. Ήμουν ο πρώτος fresh, good-looking guy που έσκασε και έδωσε όλο το πακέτο στην Ελλάδα, δείχνοντας πώς είναι η τραπ στο εξωτερικό.
• Δεν μπορείς να κρύψεις τον ήλιο. Κι ακόμα κι αν τον κρύψεις, θα βρει τρόπο να λάμπει αριστερά και δεξιά. Δεν μπορείς να το καταπιέσεις το ραπ. Όταν όλοι ακούνε ραπ, είναι αδύνατο να μη βγει κάποια στιγμή στα κανάλια και στο ραδιόφωνο. Όταν η Έλεν Ντιτζένερις και η Όπρα, σοβαρά άτομα, όχι πανελίστες της κακιάς ώρας, βγάζουν ράπερ χωρίς λογοκρισία στις εκπομπές τους στην Αμερική, από την οποία είμαστε πάντα δέκα χρόνια πίσω, δεν μπορούν να το αποφύγουν στην Ελλάδα, θα σε παίξουν και στο ράδιο, θα σε παίξουν και στην τηλεόραση. Γιατί αυτήν τη στιγμή το ραπ είναι όπως ήταν τα λαϊκά πριν από δύο χρόνια. Είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και θα γίνει ακόμα πιο επίκαιρο. Αν κοιτάξεις τα IFPI charts, που είναι τα επίσημα charts, το ελληνικό Billboard, τα 85 από τα 100 κομμάτια είναι ραπ. Αυτό κάτι δείχνει. Και κάθε ράπερ βάζει το λιθαράκι του. Έχουμε πολλούς καλούς καλλιτέχνες και στην underground σκηνή, ο καθένας μπορεί να ακούσει ό,τι θέλει, ανάλογα με τους προβληματισμούς του. Άμα θέλει να περάσει καλά, μπορεί να ακούσει εμένα, αν είναι στενοχωρημένος μπορεί να ακούσει κάποιον άλλον καλλιτέχνη. Προσπαθώ να καλύψω όσο πιο μεγάλο κομμάτι του κοινού μπορώ και γράφω συνήθως σύμφωνα με τα συναισθήματά μου. Στα κομμάτια μου βγάζω αυτό που ζω.
• Δεν σκέφτομαι πώς θα επηρεάσω το κοινό για να αυτολογοκριθώ. Κι εγώ πιτσιρικάς έπαιζα video games, έπαιζα GTA, όπου έκλεβες αμάξια και έβγαινες έξω με μπαζούκας, δεν βγήκα όμως ποτέ με μπαζούκας στον δρόμο, δεν έκλεψα αυτοκίνητα. Στις ταινίες βλέπεις τόσους χαρακτήρες, δεν πρέπει να ταυτιστείς με αυτούς. Εγώ λέω το δικό μου στόρι και δεν θέλω να ταυτιστεί κανένας μαζί μου, η μουσική είναι ψυχαγωγία. Ακούς μουσική για να περάσεις καλά. Δεν έχω πει σε κανέναν ούτε «πάρε ναρκωτικά» ούτε «πάρε ένα όπλο στο χέρι». Και δεν θέλω να γίνει κάτι τέτοιο.
• Κάθε άνθρωπος που περνάει από τη ζωή σου σε επηρεάζει είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Σίγουρα σε αλλάζουν όσοι συναναστρέφεσαι. Ευτυχώς, δεν επηρεάζομαι εύκολα από το κακό, έχω καλά άτομα γύρω μου. Δεν είμαι το πιο κοινωνικό άτομο που μπορείς να συναντήσεις, δεν θέλω να κάνω καινούργιες γνωριμίες. Σίγουρα ο καθένας μού έχει δώσει κάτι, όπως έχω δώσει κι εγώ σε αυτούς που έχω γύρω μου.
• Δεν είναι καθόλου μυθολογία οι κόντρες. Το καλό με τους ράπερ είναι ότι φοράμε παντελόνια και σέβομαι κάποιον που θα πει για μένα κάτι αρνητικό ή θετικό, το ίδιο μπορώ να κάνω κι εγώ εξάλλου. Τον τελευταίο χρόνο απέχω από αυτό, γιατί με εξαντλεί. Αλλά τα beefs είναι πραγματικά. Αυτήν τη στιγμή δεν έχω beef με κανέναν, απ’ όσο ξέρω.
• Λέω τα ίδια πράγματα που έλεγα πάντα στα κομμάτια μου, απλώς κάνω καλύτερο rhyme. Όσο πιο πολύ γράφεις και όσο πιο ωραία περνάς στο στούντιο, τόσο καλύτερος γίνεσαι. Θέλω κάθε κομμάτι που βγάζω να είναι καλύτερο από το προηγούμενο, αυτός είναι ο στόχος μου. Ο αντίπαλός μου είναι ο εαυτός μου. Δεν άλλαξα ούτε τα θέλω μου ούτε τα πιστεύω μου, ό,τι έλεγα στην αρχή το λέω ακόμα, ακόμα το πιστεύω, και νομίζω ότι γι’ αυτό με αγάπησαν. Η πιο μεγάλη επιτυχία για μένα είναι όταν μου στέλνουν μήνυμα πολλοί και πολλές και μου λένε «ήμουν φουλ hater και με τα κομμάτια που έχεις βγάλει με την πάροδο του χρόνου έχω γίνει ο μεγαλύτερός σου φαν». Έχω μάθει να μην κρίνω ένα βιβλίο από το εξώφυλλο – στην τελική άκου ό,τι θέλεις. Μπορεί να μην ακούω λαϊκά ή έντεχνο, αλλά δεν θα έμπαινα ποτέ κάτω από αυτά τα κομμάτια για να αφήσω κακό σχόλιο. Υπάρχουν άνθρωποι που το γουστάρουν αυτό, και δεν μπορείς να κρίνεις κανέναν για τις επιλογές του.
• Υπάρχουν πιτσιρικάδες που κάνουν αξιόλογη μουσική. Ανεβαίνουν και γαμάνε. Είχαμε μια σκοτεινή περίοδο μετά τον Bουρλιώτη-Family, τον Μηδενιστή στα καλά του, τους ΖΝ, όταν υπήρξε ένα κενό όπου δεν έβγαινε καθόλου ραπ, σταμάτησαν τα R&B parties, υπήρχε μόνο λαϊκό. Τώρα όμως έγινε δέκα φορές πιο huge απ’ ό,τι ήταν στην καλή περίοδό του. Κι αν ακούσεις τους στίχους που έλεγαν τότε, θα δεις ότι ήταν αστείοι, παιδικοί. Το ραπ έχει εξελιχθεί πάρα πολύ και στιχουργικά και σε θέμα παραγωγής, έχουμε «τεράστιους» παραγωγούς στην Ελλάδα. Δίνουν κομμάτια σε κορυφαίους καλλιτέχνες στο εξωτερικό και τα beats τους είναι τρελά.
• Πέρσι, που ήμουν στη Μαδρίτη, είχα πει ότι θα βγάλω τα ελληνικά στο εξωτερικό και ότι θα τα κάνω παγκόσμια γλώσσα, και γέλαγαν. Έκανα το κομμάτι με τον Noizy, άρχισε να γίνεται κάτι σε παγκόσμιο επίπεδο και αυτήν τη στιγμή είμαι ο πρώτος Έλληνας που έχει μπει στο Billboard chart της Ιταλίας, έχω πάει Νο1 στα trends της Ιταλίας, στην Αλβανία, στην Κύπρο και στην Ελλάδα, και στο Top 10 της Ελβετίας. Μέσα σε έναν χρόνο έκανα πραγματικότητα αυτό που είπα. Ακούω πολλούς Γερμανούς και Ιταλούς ράπερ, γιατί οι Ιταλοί και οι Γερμανοί να μην ακούνε κάποιον Έλληνα ράπερ; Προσπαθώ να προωθήσω τη γλώσσα μου στο εξωτερικό. Μπορούν κι άλλοι ράπερ να το κάνουν και θα αρχίσουν πολύ σύντομα. Μακάρι να γίνει!
• Το πιο μεγάλο μου όφελος από αυτό που κάνω είναι ότι εγώ νιώθω καλά. Δεν έχω κάποιον πάνω από το κεφάλι μου, κάνω αυτό που αγαπάω. Πέρα από το οικονομικό, χαίρονται οι φίλοι μου, χαίρεται η οικογένειά μου, απολαμβάνω αυτό που κάνω. Είμαι ένας νορμάλ τύπος που απλώς κάνει τη δουλειά του. Ζω τη συγκεκριμένη στιγμή κι αυτό που κάνω τώρα μου αρέσει και με ικανοποιεί. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος, όπως τότε που ξεκίνησα, κάνω παρέα με τα ίδια άτομα. Απλώς μπορεί ο καρπός και ο λαιμός μου να είναι πιο βαριοί.
• Μου αρέσει να κοιμάμαι, να τρώω, να ντύνομαι καλά, μου αρέσουν τα ταξίδια. Μπορεί κάθε μικρή στιγμή να είναι καλή.
• Δύναμη μου δίνει το ότι αναγνωρίζεται πλέον αυτό που κάνω, το ότι έχω δουλέψει πολύ σκληρά. Δύναμη μπορεί να μου δώσει και μια φωτογραφία με έναν φαν, ο φαν που γουστάρει να κάνει stream το κομμάτι σου, που έρχεται στο κλαμπ. Χωρίς φαν δεν θα έκανα το ίδιο, αν αυτά που γράφω τα άκουγαν πέντε άτομα. Όταν κάνεις 20 εκατομμύρια views σε τρεις μήνες, πάει να πει ότι ο κόσμος σε ακούει κι αυτό σού δίνει δύναμη.
• Βάζω νέους στόχους κάθε μέρα και δεν σταματάω ποτέ να δουλεύω και να γίνομαι καλύτερος. Δεν πρέπει να επαναπαύεσαι ποτέ. Είναι δρόμος αντοχής αυτή η δουλειά κι έχει σημασία η διάρκεια. Έχω δέκα χιτ στην πλάτη μου, ό,τι σινγκλ βγάλω γίνεται χιτ, έχω 250 εκατομμύρια views στο YouTube, νούμερα που για την Ελλάδα είναι πραγματικά μεγάλα. Το τελευταίο μου κομμάτι έκανε 1 εκατομμύριο σε 24 ώρες, το προτελευταίο 750.000 σε μία ημέρα! Όταν έκανα το «Medusa» Νο1 στο Spotify Ελλάδας είχα 4.000 plays, το «Colpo Grosso» που έβγαλα τώρα είχε 550.000 plays την πρώτη μέρα – καταλαβαίνεις ότι υπάρχει χάσμα μεταξύ τους. Κι όλα αυτά μέσα σε δύο χρόνια.
• Την ευτυχία τη βρίσκω στην ηρεμία. Μετά από μια κουραστική μέρα, ευτυχία είναι να κάτσεις στο σπίτι σου ήρεμος, με τους δικούς σου ανθρώπους, μακριά απ’ όλο αυτό που ζεις στη δουλειά. Και είναι σημαντικό να έχεις σύντροφο που σε βοηθάει σε αυτό που κάνεις, όποιος έχει κάποιον που τον σαπορτάρει είναι δυνατός. Θέλεις έναν ώμο να ακουμπήσεις κάποια στιγμή, να πεις δυο-τρία πράγματα. Αυτό για μένα είναι έρωτας και αγάπη. Είμαι πολύ χαρούμενος με τα προσωπικά μου και είμαι πολύ καλά.
• Πρέπει να μαθαίνεις από τα λάθη σου, να δουλεύεις σκληρά, να είσαι καλός με τους γύρω σου, τους φίλους σου. Όσοι είναι γύρω μου είναι μαζί μου πολλά χρόνια. Κάθε μέρα η ζωή με μαθαίνει κάτι.
