Είναι φανερό το τίμημα του αυτοπεριορισμού και της εφαρμογής των μέτρων απόστασης: Η απόσταση μεγεθύνεται. Το ερώτημα είχε τεθεί και αρχικά, το αν και κατά πόσο δηλαδή οι επιπτώσεις της πανδημίας θα είναι παροδικές. Ήδη διαφαίνεται ότι η τήρηση των μέτρων θα μας ακολουθεί ως και τα επόμενα δύο χρόνια. Γιατί και ο εμβολιασμός να έρθει το 2021 δεν θα γενικευθεί άμεσα σε όλον τον κόσμο και θα εμποδίζει για παράδειγμα τα ταξίδια σε όλον τον πλανήτη. Το ξέρουμε άλλωστε και από την απλή γρίπη που δεν τη φοβόμαστε ακριβώς γιατί αντιμετωπίζεται. Αντιμετωπίζεται, αλλά κολλάει.
Ακόμα όμως και αν περάσουμε πιο γρήγορα σε κανονικούς ρυθμούς ζωής, ενδέχεται να έχει αλλάξει η νοοτροπία μας, η αντίληψη για τους άλλους. Αν σήμερα φοβόμαστε τον άλλο και τον ξένο, αν στιγματίζουμε με ευκολία τον φορέα μίας ασθένειας, όπως έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν με άλλες μεταδοτικές αρρώστιες, η μνήμη της απόστασης και της διαφορετικότητας παραμένει. Λογικά, επειδή είμαστε πιο προηγμένοι, θα έπρεπε να έχουμε και καλύτερη στάση, αλλά δεν είναι πάντα τόσο προοδευτική η συμπεριφορά των ανθρώπων. Και ο φόβος αφήνει βαθύτερα σημάδια από ό,τι νομίζουμε.
Ίσως πάλι, ο ωραίος καιρός της Μεσογείου που ζούμε και αυτή η αίσθηση της ματαιότητας που νιώθουν όσοι βιώνουν το λιώσιμο του χρόνου κάτω από ένα διαρκές φως, να επιτρέπει και τη γρήγορη ανασύνταξή μας. Έχει παρατηρηθεί και μετά από πολέμους αυτή η λαχτάρα για το βίωμα της ζωής και η χαρά της ύπαρξης. Μακάρι να το κάνουμε αυτό κάτι δημιουργικό όταν επιστρέψουμε εκεί έξω.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
