Πρέπει να υπερισχύουν τα ευρώ ή η αγάπη;
Πρέπει να διαγραφούν από το σκηνικό μας, τα μικρά μαγαζιά, οι αυτοαπασχολούμενοι…, οι αγορές των μικρών παραγωγών;
Πρέπει να μην μπορούν να σπουδάσουν όλοι;
Πρέπει να μην υπάρχουν νοσοκομεία για όλους;
Πρέπει να μην υπάρχει κοινωνική προστασία, κοινωνικό κράτος, αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας και όχι απασχόλησης, επαφή με την κοινωνία;
Πρέπει οι απόμαχοι του μόχθου να εξοβελιστούν;
Σε κάθε τυραννίδα ήταν και είναι μισητά, τα δημόσια σχολεία, τα δημόσια πανεπιστήμια, τα δημόσια νοσοκομεία. Ήταν και είναι μισητοί οι υπερασπιστές του διαλόγου και της ελευθερίας. Ήταν και είναι μισητοί όσοι δάσκαλοι, καθηγητές, επιστήμονες, νομικοί, δικαστές…, και γενικά όλοι οι ανιδιοτελείς, που ήταν, όσοι είναι πιστοί στον όρκο που έδωσαν.
Σε κάθε τυραννίδα, όσοι τολμούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, όσοι τολμούν να λένε την αλήθεια, όσοι αγαπούν, όσοι μιλούν, όσοι βοηθούν, όσοι δεν προσκυνούν, δεν αξίζει να ζουν.
“Κάποιοι” ξεχνούν πως, η δύναμη που αναπτύσσεται στους κλειστούς χώρους. Η δύναμη της φαντασίας, η δύναμη της αλληλεγγύης, η δύναμη της πραγματικής αγάπης, δημιουργούν εικόνες, που σκορπούν μιαν αύρα αισθαντικότητας και ελευθερίας, και εμπνέουν το λόγο και τις καρδιές.
Η αγάπη είναι πολύ δυνατή, πολύ ανθεκτική και όσοι δεν πιστεύουν σ’ αυτή θα ξεχαστούν.
Γιώργος Μακρίδης
