Πριν από αιώνες, ρεπόρτερ ΜΜΕ της Αθήνας, παίρνει τηλέφωνο και ρωτάει, χωρίς να έχουμε καν γνωριμία, τι ξέρω για ένα μεγάλο τότε γεγονός στην πόλη. Λέω “όχι”, γιατί δεν μιλώ σε αγνώστους και σε ΜΜΕ που δεν έχουν ανταποκριτές συνειδητά για να μειώνουν το κόστος.
Η νέα ερώτηση, καπάκι με εξέπληξε: “Λέτε ότι δεν ξέρετε κάτι για το γεγονός που είναι σε εξέλιξη;”. Ξαναείπα “όχι” και έκλεισα το τηλέφωνο, γιατί αυτό που ήθελε στην ουσία ο συνάδελφος ήταν να επιβεβαιώσει το γεγονός που δεν του επιβεβαίωνε κάποιος φορέας, ενώ το γνωρίζαμε όσοι ζούσαμε στην πόλη. Μετά θα έγραφε τη δική του ονειροφαντασία.
Πέρασαν τα χρόνια κι αυτό που βλέπουμε πια σε ένα μεγάλο μέρος των ΜΜΕ της Αθήνας ως κοινωνικό ρεπορτάζ είναι αφηγήσεις θεμάτων που δεν τις γνωρίζουν καλά όσοι τις αφηγούνται ή και μεταφορές δικογραφιών συχνά αυτούσιες. Είμαστε δηλαδή πολύ πιο πίσω και από το παλιό αστυνομικό ή κοινωνικό ρεπορτάζ που είχε μεν πολλά στερεότυπα και κλισέ, αλλά στηριζόταν σε γεγονότα.
Και θέλει πολλή δουλειά για να ξαναδούμε μια δημοσιογραφία που να στηρίζεται στα γεγονότα και στις ερμηνείες που προκύπτουν από βαθιά γνώση της πραγματικότητας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
