Δεν μπορείς να κακιώσεις εύκολα με όλον αυτόν τον κόσμο που το τελευταίο τριήμερο και τη μεγάλη γιορτή, βγήκε μαζικά έξω και προσπάθησε να γιορτάσει όπως μπορεί. Οι μισοί άλλωστε πάνω κάτω είναι εμβολιασμένοι και στις μεγάλες ηλικίες ακόμα περισσότερο.
Παρ’ όλα αυτά νιώθεις ότι από ένα σημείο και πέρα αυτή η κατάσταση δεν είναι παρά μία εκτόνωση, παρά μια συνειδητή προσπάθεια να πάρουμε τις ζωές μας πίσω, όπως έλεγε η καμπάνια τον Μάιο.
Και η εκτόνωση εμπεριέχει μέσα της αντιφατικές προτεραιότητες και δυσάρεστες πτυχές.
Γιατί δίπλα σε εκείνον που τηρεί τα μέτρα και έχει κάνει τα εμβόλιά του και λέει, ας φάω και με δύο φίλους στην αυλή, υπάρχει κι εκείνος που πιστεύει ότι πρέπει να κάνει το κέφι του πάση θυσία. Όλο μας το πρόβλημα σε αυτή τη φάση είναι ότι ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας θέλει να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς κανέναν περιορισμό. Αυτό ακριβώς γίνεται τελικά και μία διαρκή πηγή ανησυχίας που δείχνει ότι θα μας απασχολήσει σίγουρα το επόμενο τρίμηνο. Και είναι ακριβώς μία εξουσιαστική λογική. Ο συμπολίτης που αποφασίζει ότι θα κάνει «ό,τι θέλει» είναι εκείνος που δεν επιτρέπει σε όλους τους άλλους να έχουν τον δικό τους χώρο ελευθερίας. Το «υπάρχω για να κάνω το κέφι μου», σημαίνει ότι εισβάλλω στο χώρο ύπαρξης του άλλου.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
