Δεν νομίζω ότι μπορείς να πεις πολλά για τον Αλέκο Σόφη, ή μάλλον δεν χωράνε σε λίγες λέξεις όσα μπορείς να γράψεις. Άλλωστε και ο ίδιος δεν έλεγε πολλά, αντίθετα όμως ηχούσε δυνατά η παρουσία του, μετρούσε. Ήταν μία προσωπικότητα από αυτές που διαμορφώνουν την «ψυχή» της πόλης.
Μόλις πριν από μερικές ημέρες σκεφτόμουν ότι δεν είχαμε κάνει μία μεγάλη βιογραφική συζήτηση για να δω την πορεία του, πώς γεννήθηκαν οι επιλογές του και οι δρόμοι που πήρε. Ευτύχησα να κάνω συνεντεύξεις μαζί του, όπως είχα τη χάρη να τον νιώθω ενθαρρυντικό και δίπλα μου από την αρχή που επέστρεψα στην πόλη και άρχισα να γράφω πριν από 20 χρόνια. Αλλά ήταν από τους λίγους ίσως πανελλαδικά που δεν εξαργύρωσε τη μεγάλη του συμμετοχή στη δημοκρατική πορεία της χώρας, που ήθελε να μιλάει για το παρόν, για τη ζώσα πραγματικότητα και όχι για το επετειακό παρελθόν. Και ήξερες ότι ο δημόσιος λόγος του είχε κάθε φορά μέσα του τον απόηχο της ιστορικής του διδαχής, το καταστάλαγμα εμπειριών μέσα στον ιστορικό χρόνο. Γι’ αυτό και αφήνει γερό αποτύπωμα στην πόλη ο Αλέκος Σόφης.
Αλλά να πω και κάτι που ίσως να φανεί μικρό. Όταν τον έβλεπα στο δρόμο, ή σε κάποια εκδήλωση, ή και στο τηλέφωνο ήταν πάντα χαμογελαστός, θετικός, με έναν καλό λόγο στο στόμα. Νομίζω ότι αυτό γινόταν γιατί είχε δουλέψει πάνω στα ανθρώπινα και κατανοούσε τη σημασία που έχει η συνάντηση, ο διάλογος, η επαφή για κάθε άνθρωπο. Το θεωρώ μεγάλη κατάκτηση και το κρατάω ως κληρονομιά.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
