Την ώρα που η χώρα προσπαθεί να αντιμετωπίσει πολλαπλά προβλήματα, ξεπηδάνε από τις σπηλιές τους και οι οπαδοί του μίσους και της απομόνωσης της χώρας.
Δεν είναι πάντως επίδειξη ακροδεξιάς πυγμής, είναι η πεποίθηση που έχουν ότι μετέχουν ενός επίσημου λόγου, ότι είναι κομμάτι της εξουσίας, ότι έχουν δικαίωμα να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν.
Στην Ελλάδα η ακροδεξιά δεν αισθανόταν ποτέ ότι ανήκει σε κάποιο κόμμα, αντίθετα πίστευε ότι είναι τμήμα της εθνικής γραμμής. Και βέβαια είχε πάντα τη θρασυδειλία να το φωνάζει- η ελληνική ακροδεξιά εξαντλείται στη ρητορική του μίσους. Νιώθεις όμως ότι η κατάσταση αλλάζει, ότι κάποιοι ψάχνονται να βρουν έναν δικό τους πολιτικό χώρο, ανάλογο με τα κόμματα στην Ιταλία, την Ισπανία ή τη Γερμανία. Θα προχωρήσουν άραγε στη δημιουργία ενός “χώρου” ή ενός κόμματος; Σίγουρα πάντως το προσφυγικό παίζει καίριο ρόλο σε αυτές τις διεργασίες.
Πρόκειται για μία πιο δομική αλλαγή εντός της κοινωνίας που λίγο έχει να κάνει με το πώς εκφράζονται στα social media. Κόμματα, όμως όπως η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ που ενδιαφέρονται για την εξουσία, πιστεύω ότι θα πρέπει να αποκοπούν από αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις σταδιακά και ας υποστούν προφανώς και το ανάλογο πολιτικό κόστος, περίπου όπως έκανε και η ΝΔ του Καραμανλή παλιότερα. Οι απευθύνσεις πια στο 40% και το 50% του εκλογικού σώματος ενέχουν σοβαρούς πολιτικούς κινδύνους, όταν η ακροδεξιά έχει καταλάβει ισχυρή θέση στον κοινωνικό διάλογο, όπως φάνηκε και στο παράδειγμα της συμφωνίας των Πρεσπών. Ας πιεστούν να δράσουν μόνοι τους, χωρίς την ομπρέλα παραδοσιακών κομμάτων ή δυνάμεων.
