Αυτό που δεν αντέχουμε ή δεν μάθαμε να το βιώνουμε φυσιολογικά, είναι η συνύπαρξη διαφορετικών τρόπων ζωής μέσα στην πόλη. Και δεν εννοώ τίποτα δύσκολα σαν την αποδοχή της διαφορετικότητας, αλλά ακόμα και πιο οικείες διαφοροποιήσεις. Να μπορείς να καταλάβεις για παράδειγμα ότι στην ίδια πόλη θα ζει ο υπάλληλος, ο φοιτητής, ο εργάτης, ο αγρότης με τα κτήματα πιο έξω, ή ο συνταξιούχος. Ακόμα και τα όρια στις χρήσεις γης δεν μπορούμε να τα διαχωρίσουμε για αυτό και όλοι είμαστε πάνω σε όλους.
Γιατί μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου τα έχουν καταφέρει και βλέπεις μεγάλες γεωργικές εκμεταλλεύσεις δίπλα πχ στο αεροδρόμιο; Ίσως γιατί αξίζει τον κόπο η γεωργική παραγωγή ενώ εδώ την απαξιώνουμε.
Είναι όμως και θέμα νοοτροπίας και αντίληψης για τον «κυρίαρχο τρόπο ζωής». Που σήμερα το κυρίαρχο είναι ακριβώς ότι δεν υπάρχει κυρίαρχος τρόπος ζωής. Σήμερα ο καθένας και η καθεμιά μπορούμε να ζούμε όπως θέλουμε, σεβόμενοι βέβαια τους άλλους και τα όριά τους και σεβόμενοι τους νόμους. Τίποτα άλλο δεν μπορεί να εμποδίζει την έκφραση διαφορετικών τρόπων ζωής και αυτό πρέπει να βγαίνει μέσα από τις πολύχρωμες πόλεις μας. Άλλωστε για κάποιο λόγο οι πόλεις μας έγιναν «γκρίζες».
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
