Δεν υπάρχει άνθρωπος των βιβλίων που να μην αισθάνεται αμήχανα όταν τον ρωτάνε αν έχει διαβάσει όλα τα βιβλία που έχει στη βιβλιοθήκη του. Φυσικά και είμαι περήφανος για τις μεγάλες βιβλιοθήκες στο σπίτι μου, όχι όμως γιατί μου προσδίδουν κάποια υπεραξία, κάποιο κύρος, κάτι περισσότερο από αυτό που είμαι. Μπορεί να νιώθω ενίοτε όταν τις βλέπω αυτές τις βιβλιοθήκες πίσω από τις φωτογραφίες μας, μια ικανοποίηση, αλλά είναι γιατί αποτελούν ένα προσωπικό μας έργο, μία κατάκτηση της προσωπικής μας ζωής, ας πούμε.
Γιατί θυμάμαι για κάθε βιβλίο χωριστά τι σκέφτηκα πριν το αγοράσω, πόσο μέτρησα τα λεφτά που είχα, το βιβλιοπωλείο που το αγόρασα, τι μου είπε ο βιβλιοπώλης και βέβαια τι σκέφτηκα και τι ένιωσα όταν το διάβασα. Τα βιβλία εκεί πάνω στα ράφια που κι αυτά βίδα βίδα τα έχουμε στεριώσει, είναι το προσωπικό μας έπος, η ζωή μας. Και ακριβώς επειδή είναι σαν τη ζωή μας, μπορούμε ενίοτε να τη φωτίζουμε και διαφορετικά, να την αλλάζουμε, αλλάζοντας κατάταξη και στα βιβλία, φέρνοντας κοντά κάποια, βάζοντας πίσω και ψηλά κάποια άλλα λίγο πιο ξεχασμένα στο παρελθόν πια.
Και στο ερώτημα αν τα έχουμε διαβάσει όλα, η απάντηση είναι όχι φυσικά. Αφήνουμε μερικά για αργότερα όπως έχουμε αφήσει εκκρεμείς χειρονομίες, βλέμματα, διαλόγους και αισθήματα με πολλούς ανθρώπους στη ζωή μας. Και χαιρόμαστε πάντα με τα νεοεισαχθέντα που ελπίζουμε κάποια στιγμή να ωριμάσουν ως μία καλή ιδέα για διάβασμα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
