Περνάνε τα χρόνια και γεμίζουμε «εχθρούς». Τουλάχιστον όσοι ζουν και βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα από την αντίθεση προς τους άλλους. Είμαι αυτός που είμαι, γιατί είμαι ενάντιος στον άλλο. Πόσο πιο έντονος να γίνει αυτός ο ετεροπροσδιορισμός;
Το φαινόμενο μεγεθύνθηκε πολύ στη μεγάλη κρίση όταν συνδυάστηκε και με την αύξηση των χρηστών των social media. Όλοι ήθελαν κάτι να πουν και όλοι έβρισκαν ποιος και τι φταίει.
Δεν είναι όμως τόσο το φαινόμενο της «εχθροπάθειας» που λένε πολλοί. Μίσος στον δημόσιο λόγο μαζί με μπόλικη αγένεια και κουτοπονηριά υπήρχε από παλιά για να μην πούμε από πάντα για όποιον διαβάζει και παλιό Τύπο. Άλλωστε όσοι θυμούνται το 1989 κάτι θα ξέρουν.
Εδώ ήταν και το προσωπικό στοιχείο έντονο που δεν φιλτράρονταν πουθενά. Και έβρισκε βάση να ακουμπήσει μόνο αν έφτιαχνε και έναν «εχθρό» απέναντι. Πέρασαν τα χρόνια από το 2010 κι ακόμα πολλοί έχουν μείνει στην δημιουργία προσωπικών αντιπάλων. Άλλωστε είναι η εποχή των «προφίλ» και των like. Που σημαίνει και ένα βαθύ έλλειμμα προσωπικής ταυτότητας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
