Με πολλές αφορμές ανοίγει κάθε τόσο και μία δημόσια συζήτηση για τα έργα που χρειάζεται η πόλη και η περιοχή. Συνήθως αυτό που συμβαίνει και προκαλεί τη συζήτηση είναι ότι ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας. Μία κυβερνητική πρωτοβουλία, ένα λόμπι που κατάφερε κάτι να προωθήσει, κάποια συμφέροντα, θεμιτά κι αυτά, ένας σχεδιασμός που ωρίμασε, μία κοινωνική διεκδίκηση, αυτοί και άλλοι είναι παράγοντες που καθορίζουν το σκηνικό και μας βάζουν διλήμματα για το τι πρέπει να γίνει.
Για να είμαστε προετοιμασμένοι κάθε φορά ώστε να επιτυγχάνεται το μέγιστο και να υλοποιούνται, θα έπρεπε να υπάρχει μία κεντρική ατζέντα έργων με ιεραρχήσεις και σύστημα παρακολούθησης ως προς το βαθμό ετοιμότητας ώστε να μην χάνονται οι ευκαιρίες και να υπάρχει άμεση ανταπόκριση όταν απαιτείται. Σε ένα βαθμό το κάνουν οι θεσμικοί φορείς που ενδιαφέρονται, όπως οι δήμοι, συχνά όμως υπάρχουν προβλήματα συντονισμού, ειδικά σε υπερτοπικά έργα για τα οποία καλείται να αποφασίσει και η κεντρική εξουσία, όπως πχ μεγάλοι οδικοί άξονες, μεγάλα κτίρια κλπ.
Ιδιαίτερο πρόβλημα είναι η απουσία μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου και διερεύνησης των κοινωνικών αναγκών και προθέσεων. Πώς ξέρουμε κάθε φορά τι θέλει η τοπική κοινωνία ειδικά στην περίπτωση που πρέπει να διαλέξει. Θέλουμε νέα σχολικά κτίρια, πολυχώρο πολιτισμού ή νέο γυμναστήριο; Να βάλουμε ταρτάν στο γήπεδο ή να φτιάξουμε πεζοπορική διαδρομή γύρω από τη λίμνη. Να αλλάξουμε τα φώτα της πόλης ή να προχωρήσει ο εκσυγχρονισμός του Βιολογικού;
Σε αυτά τα παραδείγματα είναι προφανές ότι η πόλη τα θέλει όλα και όσο γίνεται πιο γρήγορα, δεν τίθεται θέμα επιλογής. Ακούς όμως συχνά από την εκάστοτε κυβέρνηση ότι δεν φτάνουν για φέτος τα κονδύλια και ελάτε του χρόνου. Εκεί είναι που χρειάζεται συντονισμός ώστε να μην χάνεται κανένα έργο. Κι ακόμα περισσότερο εκεί που πρέπει να μπουν οραματικά στοιχεία στον σχεδιασμό και να φανταστούμε το μέλλον για το οποίο δεν είναι πάντα έτοιμοι όλοι.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
