Έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε και το βάρος που νιώθουμε από την μετάδοση της νόσου του νέου κορωνοϊού. Μοιάζει σταδιακά σαν να έχουμε εγκολπώσει πια στην καθημερινότητά μας αυτήν την αίσθηση αδιεξόδου, αυτό το αίσθημα που αφήνει η μακρά περίοδος του χρόνου που διανύσαμε από τον Μάρτιο ως σήμερα.
Η κατάσταση μοιάζει να εμπεριέχει και θετικά και αρνητικά στοιχεία, όσο κι αν αυτό φαίνεται εκ πρώτης άποψης απρόσμενο. Υπάρχουν θετικά σημεία σε μία τόσο αγχώδη συνθήκη; Κι όμως υπάρχουν. Τουλάχιστον δύο.
Το πρώτο είναι η επίγνωση πια που έχουμε επί των δεδομένων. Υπάρχουν οι αριθμοί, υπάρχουν οι ασθενείς, η νοσηλεία τους, οι ιατρικές προβλέψεις. Πρόκειται για γεγονότα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Και μας αφορούν όλους πια. Με όλη αυτή τη διασπορά της νόσου, ο ιός είναι εδώ, στις πόλεις μας, κοντά μας. Κι αυτό είναι ένα θα έλεγε κανείς απαραίτητο βήμα, προς το επόμενο επίπεδο. Που δεν είναι πια τα επίπεδα ασφαλείας και λήψης μέτρων από το 1-4 που μπήκαν στη ζωή μας και χτες προκάλεσαν ανησυχία και στην πόλη μας.
Είναι εκείνο το επίπεδο γνώσης και ωριμότητας που σε γειώνει στην πραγματικότητα και δεν σε αφήνει να χαθείς μέσα στην παραπληροφόρηση, τα ευχολόγια και τα μεγάλα λόγια, τις μαγικές λύσεις και όλα αυτά τα υπερβατικά που ακούγαμε από την αρχή της ιστορίας αυτής. Κι αυτό είναι το δεύτερο θετικό στοιχείο.
Τα μέτρα που εφαρμόζονται στην πόλη μας θα συνεχιστούν και θα επαναξιολογηθεί το Σάββατο αν επαρκούν ή πρέπει να πάμε στο επόμενο επίπεδο που είναι μία μορφή τοπικού lockdowvn.
Φαίνεται ότι η εφαρμογή τους είναι σε ένα τέτοιο σημείο που δείχνει μία εύθραυστη ισορροπία. Ίσως ψυχολογικά για κάποιους να προσφέρει επιπλέον ασφάλεια το κλείσιμο της αγοράς, αλλά δεν είναι λύσεις αυτές,. Διαλύουν την οικονομία, διαλύουν την κοινωνική συνοχή στην πόλη. Με αυτά τα μέτρα που διαθέτουμε, πρέπει να πέσει ο αριθμός των κρουσμάτων τις επόμενες ημέρες. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
