Κάθε Παρασκευή βράδυ και πριν μας συμβεί κανά αναπάντεχο από αυτά τα θέματα που ξεσπάνε στα social media και μας κρατάνε όλο το σαββατοκύριακο, έχω πολλά σχέδια για το διήμερο που έρχεται.
Κατ’ αρχάς σχεδιάζω να γράψω όσα δεν πρόλαβα να γράψω μέσα στη βδομάδα, οπότε τη Δευτέρα να είμαι πιο έτοιμος στη δουλειά. Πώς το λένε αυτό παρά εισβολή της εργασίας στον ελεύθερο χρόνο;
Μετά είναι ότι θες να δώσεις και λίγο χώρο στο παραπάνω, σε κάτι έξτρα. Κάτι να διαβάσεις, ένα σίριαλ, μία βόλτα σε ένα σημείο της πόλης που έχεις καιρό να περάσεις.
Αν ζεις μόνος σου ίσως κάτι να κάνεις κι από αυτά. Αν ζεις σε μία οικογένεια θα πρέπει να συγχρονιστείς και με τα σχέδια των άλλων. Και στις δύο περιπτώσεις όμως το κύριο εμπόδιο είναι ο εαυτός σου, που αίφνης εκεί που είναι έτοιμος να κάνει όσα σχεδίασε, πέφτει σε μία κατάσταση παραίτησης. Καταλήγεις να τρέχεις κυριολεκτικά να διαχειριστείς όσα επιβάλλεται να γίνουν παρά νιώθεις κάποια αίσθηση ελευθερίας.
Το σαββατοκύριακο στον σύγχρονο τρόπο ζωής, για όσους τουλάχιστον έχουν μία ευθύνη για τον εαυτό τους και για τους άλλους, είναι κι αυτό στην υπηρεσία των υποχρεώσεων και των διευθετήσεων. Μήπως όμως και όλη μας η ζωή πια δεν είναι πλέον μία διαρκής διαπραγμάτευση με τα θέλω και τις υποχρεώσεις μας; Απλώς κερδίζουν συνήθως οι δεύτερες.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
