Ο άνθρωπος εμφανίζεται στην Αυστραλία πριν από 45 χιλ. χρόνια και είναι η πρώτη μεγάλη «έξοδος» του είδους εκτός της αφροασιατικής επικράτειας.
Ο Χαράρι στο Sapiens (εκδόσεις Αλεξάνδρεια) συνδέει την εμφάνιση αυτή με την εξαφάνιση μέσα σε λίγες χιλιάδες χρόνια των 23 από τα 24 αυστραλιανά είδη που ζύγιζαν πάνω από 50 κιλά και πολλά μικρότερα. «Ήταν η μεγαλύτερη αλλαγή που είχε συμβεί στο οικοσύστημα της Αυστραλίας μέσα σε εκατομμύρια χρόνια».
Μία από τις εξηγήσεις αυτής της μεγάλης επίδρασης του ανθρώπου στο οικοσύστημα θα μπορούσε να είναι η γνώση που ήδη είχαν της τεχνικής της αποψίλωσης με φωτιά που σε συνδυασμό με το κυνήγι συν τις κλιματικές αλλαγές άλλαξαν την οικολογία της περιοχής (αναλυτικά στο κεφάλαιο 4 «Ο κατακλυσμός»). Το θέμα όμως είναι ότι η εξάπλωση των ανθρώπων στον πλανήτη συνδυάζεται με την οδύνη της απώλειας ενός τεράστιου αριθμού ζώων, κάτι που συνεχίζεται ακόμα, όπως είναι φανερό.
Κι αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι η ανθρωπότητα δεν πήγε και πολύ μακριά αυτά τα 10 χιλιάδες τελευταία χρόνια της ακμής του πολιτισμού, της επιστήμης, της οικονομίας. Είναι σαν να φτιάχνουμε τις πόλεις μας και τις κοινωνίες μας για να βλέπουμε το θέαμα της καταστροφής του πλανήτη γύρω μας.
