Χιλιάδες μαθητές και φοιτητές αυτές τις μέρες συμμετέχουν σε αυτό το μεγάλο εγχείρημα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης που κρίθηκε ως μονόδρομος μετά το κλείσιμο των σχολείων.
Αναπτύσσεται μία συζήτηση για το αν θα μπορούσε να είναι αλλιώς η κατάσταση με λιγότερα περιοριστικά μέτρα και περισσότερες ελευθερίες που θα επέτρεπαν και στην αγορά να κινηθεί καλύτερα.
Από τη μια μεριά είναι ο κανιβαλισμός που εκδηλώνεται συγκαλυμμένα και όχι μόνο. Το στίγμα του «ασθενή», η «απόσταση», η «ευθύνη», όλα αυτά που διαμορφώνουν μια παθογένεια, την οποία όμως οι φορείς της δεν την αναγνωρίζουν ως τέτοια, για τον εαυτό τους.
Η παγκόσμια οικονομία δέχεται εδώ κι ένα μήνα ένα μεγάλο πλήγμα και αναμένεται να συνεχιστεί για ακόμα έναν μήνα τουλάχιστον. Η ανησυχία είναι πολύ μεγάλη. Γιατί όμως υπάρχει τόσος φόβος για τις μελλοντικές επιπτώσεις;
Δεν την καταλαβαίνεις εύκολα αυτήν την αυθαιρεσία που ξεσπά με κάθε κρίση. Ή μάλλον την καταλαβαίνεις, αλλά πάντα νιώθεις έκπληκτος σαν να είναι η πρώτη φορά.
Έχει προκύψει ένα ιδεολογικό και πολιτικό ζήτημα με τα εκτεταμένα μέτρα παρέμβασης στην οικονομία που επιλέγουν οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη, μεταξύ αυτών και η ελληνική.
Το ότι έπρεπε να κάνουμε για να είμαστε στη δύσκολη θέση σήμερα δεν έχει να κάνει με την αναγκαία στήριξη του συστήματος δημόσιας υγείας ή των μηχανισμών πρόληψης.