Υπάρχει μία αίσθηση τέλους. Όχι η βεβαιότητα, αλλά περισσότερο κάτι που νιώθουμε ότι προχωράμε σε κάτι νέο. Και είναι το τέλος των παλιών βεβαιοτήτων, της δεδομένης πεποίθησης ότι υπάρχουν λύσεις και εξηγήσεις για όλα, το τέλος μιας προδιαγραμμένης πορείας.
Σίγουρα επλήγη η υπόσχεση των κάθε λογής κρατούντων ότι όλα βαίνουν καλώς, ότι η πορεία είναι πάντα προς τα μπροστά, η πρόοδος. Ακόμα και αν κάτι πηγαίνει στραβά μας έλεγαν, ακόμα κι αν είμαστε φτωχοί ή βιώνουμε αποκλεισμούς, συγκυριακό θα είναι ή κάποιο πρόβλημα θα έχουμε εμείς οι ίδιοι, γιατί κατά τα άλλα ο δρόμος είναι ανοιχτός κι αν προσπαθήσουμε θα τα καταφέρουμε κι εμείς. Το πλήγμα στη βεβαιότητα της προόδου και της ευημερίας είναι μεγάλο. Κι όχι τόσο γιατί χτυπήθηκε η οικονομία ή χάθηκαν τόσες ζωές, όσο γιατί φάνηκε ότι αυτοί που ηγούνται, δεν ελέγχουν όσο μας λένε, την κατάσταση των πραγμάτων. Δεν μας εξασφάλισαν την ασφάλεια που τόσο εύκολα μας την τάζουν όταν έχει εκλογές ή όταν πρέπει να πιστοποιηθεί ο μονόδρομος για το μέλλον. Το «τέλος της ιστορίας» ακόμα τελειώνει…
Αλλά και η αντιπολίτευση, η άλλη όψη, εκείνοι που επιζητούν την αλλαγή, φάνηκε ότι δεν έχουν αντιπρόταση, ότι δεν έχουν ένα διαφορετικό δρόμο. Την ίδια καραντίνα υιοθέτησε τελικά όλος ο πλανήτης ανεξαρτήτως αν το ήθελε, αν το μπόρεσε ή αν το σχεδίασε εγκαίρως. Τελειώνουν μάλλον και οι βεβαιότητες ότι αρκεί να είσαι «αντί» για να αλλάξεις τον κόσμο. Αντίθετα φάνηκε ότι για να πείσεις για τη διαφορά σου πρέπει να προσπαθήσεις στην τεκμηρίωση πολύ πιο πολύ από τον αντίπαλό σου.
Το πόσο θα αλλάξουν τα πράγματα μένει να το δούμε. Συχνά οι αλλαγές δεν είναι πολλές κι ας φαίνεται ότι θα είναι ριζικές. Αλλά και ο παλιός κόσμος μοιάζει να απομακρύνεται στο παρελθόν του.
